دستور رئیس‌جمهور برای ساخت یک مجموعه ورزشی آبرومند در پایتخت همانطور که پیش‌بینی می‌شد به سمت و سویی دیگر رفت. با دیدن شواهد و قرائن و همچنین اظهارنظر مسئولان مربوطه حالا کاملاً مشخص شده که آقایان مسئول و همان‌هایی که مسبب از بین رفتن سرمایه‌های ورزش و ورزشگاه‌های کشور در سال‌های گذشته بوده‌اند حالا قصد دارند به بهانه احداث ورزشگاه ۱۲۰ هزار نفری، میلیاردها‌میلیارد پول بیت‌المال را صرفاً برای خودنمایی خود هدر بدهند. درست از روزی که رئیس‌جمهور دستور ساخت یک ورزشگاه را داد تمام آن‌هایی که زیر‌وبم ورزش و زیرساخت‌های آن را می‌شناختند، عنوان کردند که نیازی به ساخت ورزشگاه نیست، چراکه اگر آقایان مسئول از جمله مسئولان همین شرکت توسعه و تجهیز اماکن ورزشی (که امروز ادعای ساخت ورزشگاه ۱۲۰ هزار نفری را دارند) کمی همت کنند و ورزشگاه‌های موجود را به خوبی بازسازی و تجهیز کنند، نه‌تن‌ها نیازی به ساخت مجموعه ورزشی جدید نیست، بلکه میلیاردها‌میلیارد هم صرفه‌جویی می‌شود.
اما گویا آقایان کیسه‌ها دوخته‌اند و در دورانی که حتی حرفه‌ای‌ترین کشور‌های دنیا در مقوله ورزش هم تن به ساخت چنین پروژه‌های عظیمی نمی‌دهند، صرفاً برای خودنمایی و برداشت‌های آنچنانی از بیت‌المال به فکر ساخت چنین ورزشگاهی، آن هم در پرت‌ترین نقطه ممکن افتاده‌اند!
این اتفاق در حالی رخ می‌دهد که در کشور‌های صاحب فوتبال حرفه‌ای سال‌هاست ساخت ورزشگاه‌های کوچک در دستور کار قرار گرفته است. ورزشگاه‌هایی با ظرفیت‌های ۴۰ یا ۵۰ یا نهایتاً ۶۰ هزار نفری که اگر خوب دقت کنیم حتی همین ورزشگاه‌ها هم برای فوتبال امروز ما زیاد است. به عنوان نمونه می‌توان به قطر اشاره کرد. قطر به عنوان میزبان جام جهانی یکی از مدرن‌ترین ورزشگاه‌های این جام به نام ورزشگاه ۹۷۴ را بعد از بهره‌برداری جمع‌آوری کرد. (این ورزشگاه با استفاده از ۹۷۴ کانتینر باری بازیافتی که نشان‌دهنده کد بین‌المللی کشور قطر است، ساخته شده بود)
نکته اینجاست که این ورزشگاه و ورزشگاه‌های مشابه در تمام دنیا چنان مدرن و تجهیز می‌شوند که اصلاً نمی‌توان تصور موقتی بودن آن‌ها را داشت. نکته اینجاست که آقایان در عصری که دیگر نمی‌توان حتی نیمی از تماشاگران دهه‌های گذشته فوتبال را به ورزشگاه‌ها کشاند، می‌خواهند ورزشگاهی بسازند که سکو‌های خالی آن بیشتر به چشم بیاید. تجربه‌های قبلی هم این موضوع را ثابت می‌کند؛ ورزشگاه نقش جهان اصفهان، یادگار امام تبریز، ثامن مشهد، پارس شیراز و شهدای اهواز نمونه‌هایی هستند که هیچ‌گاه در سال‌های گذشته از تماشاگر پر نشده‌اند، حتی ورزشگاه آزادی هم که در دهه‌های گذشته لبریز از تماشاگر می‌شد طی این سال‌ها هیچ‌گاه بیشتر از ۵۰ یا ۶۰ هزار هوادار را به خود ندیده است.
دستور رئیس‌جمهور برای ساخت یک مجموعه ورزشی آبرومند برای پایتخت قطعاً اجرا خواهد شد، اما چگونگی آن بسیار مهم است. قطعاً رئیس‌جمهور دستور ساخت یک مجموعه عظیم و بی‌فایده را صادر نکرده تا مثل بقیه ورزشگاه‌های ساخته شده خاک بخورد. می‌شود یک ورزشگاه جمع و جور با رعایت استاندارد‌های بین‌المللی و مجهز به آخرین تکنولوژی‌ها را ساخت. می‌توان ورزشگاه‌های موجود را هم علاوه بر بازسازی به نحوی تجهیز کرد که بتوان سال‌های سال از آن‌ها استفاده کرد. واقعیت این است که اصلاً نباید به دنبال ساخت ورزشگاه بزرگ رفت، بلکه باید به فکر تجهیز و هوشمند کردن ورزشگاه‌ها بود، نه اینکه آدم‌ها و جمعیت را به آنجا کشاند.
