جوان آنلاین: یکی از معضلاتی که گریبان داوری فوتبال ایران را گرفته و باعث ضعف آن شده، حضور رؤسای هیئت‌های استانی در انتخابات است. اهمیت رأی آن‌ها در انتخاب رئیس و هیئت رئیسه فدراسیون بلای جان داوری شده است چراکه دیگر هیئت‌های استانی لزومی نمی‌بینند برای داشتن داور در سطح اول فوتبال کشور تلاش و تقلایی کنند و با یک لابی در زمان انتخابات می‌توانند به هر آنچه در این زمین می‌خواهند، برسند. این رویه باعث شده است داوران ما نه براساس توانایی‌ها و شایستگی‌هایی که دارند، بلکه به جهت لابی قوی رؤسای هیئت‌ها با فدراسیون در لیگ برتر قضاوت بگیرند، آن هم بدون اینکه مراحل مورد نیاز جهت حضور در این مقطع را طی کرده باشند. خب طبیعی است وقتی شما بخواهید ۱۰ پله را یک مرتبه پشت سربگذارید، می‌افتید و آسیب می‌بینید؛ همان اتفاقی که امروز برای داوری فوتبال ایران رخ داده است. این رأی‌ها و انتخابات داوری ما را نابود کرده! چراکه آقایان رؤسای هیئت‌ها که عمدتاً آشنایی خاصی هم با ورزش، فوتبال و داوری ندارند، خیلی راحت می‌گویند من به شما برای حضور در هیئت رئیسه یا دستیابی به ریاست فدراسیون رأی می‌دهم، در مقابل شما هم باید به داوران ما در لیگ برتر قضاوت دهید. خب از داوری که با این روش به سطح اول فوتبال کشور راه یافته چه انتظاری می‌توان داشت؟ داور‌ها باید به واسطه توانایی‌های خود مراحل را یک به یک پشت سر بگذارند و به قضاوت در رده‌های بالاتر دست یابند نه با زور رأی! خب طبیعی است که وقتی داوران به این شکل به لیگ برتر راه یابند نه دانش لازم را دارند و نه تجربه کافی را.
مسئله بعدی چیدمان داوری است. گاه باید بار‌ها و بار‌ها داوران را عوض و بدل کرد و همه جوانب را سنجید جهت انتخاب یک داور برای یک بازی. این خیلی مهم است. اینطور نیست که برای جلب رضایت هیئت فلان استان سوت بازی لیگ برتر را به دست داوری بدهند که هیچ تجربه‌ای در لیگ ۲ و یک ندارد. همین یکی‌دو هفته قبل در یک بازی توپ با داور برخورد می‌کند و مالکیت توپ عوض می‌شود. در این شرایط قانون می‌گوید داور باید بلافاصله سوت زده و مالکیت توپ را تغییر و آن را به دست تیمی دهد که صاحبش بوده است، اما داور توجهی به این مسئله نمی‌کند و اتفاقاً همان توپی که موقعیت آن به دلیل برخورد با داور تغییر می‌کند، وارد دروازه حریف و جنجالی عظیم در ورزشگاه به پا می‌شود. تنها به این دلیل که داور یکی از بدیهی‌ترین و پیش‌پا‌افتاده‌ترین قوانین را نمی‌دانست و کمک‌داور ناچار می‌شود او را از ماجرا و قانون مطلع کند تا گل مردود اعلام شود و پرواضح است که تغییر تصمیم داور هم با جنجالی عظیم مواجه می‌شود، البته تردیدی نیست که اگر نیمکت‌نشینان به تصمیمات داوری احترام بگذارند، شاهد قضاوت‌های بهتری خواهیم بود، اما این مسئله نمی‌تواند به تنهایی دلیل اشتباهات پر‌تعداد داوری خصوصاً در این چند هفته اخیر باشد.
بسیاری بر این باورند که با ورود تکنولوژی VAR به ایران مشکلات و اشتباهات داوری تا حد زیادی کاهش خواهد یافت، اما شخصاً با این مسئله موافق نیستم. جدا از آنکه ورزشگاه‌های ما زیرساخت لازم جهت استفاده از کمک‌داور ویدئویی را ندارند و آموزش‌دادن داوران برای استفاده از این تکنولوژی زمان بسیاری می‌برد، به زعم بنده این سیستم باعث ضعیف‌شدن داوران به خصوص در ایران می‌شود چراکه دیگر حالا با علم به اینکه با استفاده از VAR می‌توانند اشتباهات و ایراد‌های خود را برطرف کنند، دیگر همان اندک تلاش گذشته را نیز کنار می‌گذارند و این به هیچ عنوان برای داوری خوب نیست، ضمن اینکه تجربه ثابت کرده است استفاده از این تکنولوژی تا چه اندازه باعث ایجاد وقفه در بازی می‌شود که این همه به نوبه خود جالب توجه نیست.
الان با یک حساب سرانگشتی، در پایین‌ترین حد ممکن که حساب کنیم، یک تیم در شهر خودش چیزی حدود ۳۵ تا ۴۰ میلیون برای یک بازی هزینه دارد و در شهر میهمان ۷۰ میلیون تومان یا بیشتر؛ هزینه‌ای که با یک سوت هدر خواهد رفت. چرا؟ چون داوران ما جای تلاش کردن برای رسیدن به سطح اول فوتبال کشور، به واسطه بده‌بستان‌هایی که بین یکسری مسئولان وجود دارد به سوت قضاوت در سطح نخست فوتبال ایران رسیده‌اند، بی‌آنکه تجربه یا دانش لازم را داشته باشند. حالا در چنین شرایطی دور یکسری داور باتجربه را هم به بهانه بالا رفتن سن خط کشیده‌ایم. بله جوان‌گرایی خوب است، اما حتی فیفا هم می‌گوید داوران تا زمانی که در تست‌ها موفق عمل می‌کنند، می‌توانند قضاوت کنند. با این حساب چرا ما به رغم نداشتن داور خوب و باتجربه برخی نفرات را کنار می‌گذاریم؟ به دلیل اینکه جا برای کسانی باز شود که قول داده‌ایم. با این حساب آیا عجیب است که داوری‌هایی تا این حد پراشتباه را شاهد باشیم؟
