مجتبی لشکربلوکی در کانال تلگرامی خود نوشت: پیتر سینگر (فیلسوف معاصر و استاد دانشگاه پرینستون) ما را در یک موقعیت جالب، اما متفاوت قرار می‌دهد: فرض کنید که دارید در پارک قدم می‌زنید می‌بینید کودکی در حال غرق شدن در دریاچه‌ای کم عمق است، اگر سریع تصمیم بگیرید و بپرید در آب او نجات پیدا می‌کند فقط کفش گران قیمتی که پوشیدید خراب می‌شود. آیا ما آن کودک را نجات می‌دهیم؟ قاعدتاً می‌گوییم که قید کفش‌مان را می‌زنیم و به آب می‌زنیم و او را نجات می‌دهیم.
تا اینجا سخت نبود، گیر قضیه سؤال دوم است: سؤال بعدی او این است که چه تفاوتی وجود دارد بین آن کودکی که جلوی چشم ما افتاد توی آب و شما به راحتی می‌توانید نجاتش بدید با کودکان دیگری که ما می‌دانیم با هزینه بسیار کمتر از کفش لوکسمان می‌توانستیم جانشان را نجات بدیم؟ اگر الان از طریق مؤسسات نیکوکاری به کسانی که گیر یک‌میلیون تومان پول هستند، کمک نکنیم در واقع انتخاب کردیم که کفشمون خراب نشه. یعنی بین کودکان نیازمند و کفش لوکس، دومی را انتخاب کرده‌ایم.
ما هر بار که پول‌مان را صرف امور تجملاتی (و نه کارکردی) می‌کنیم مانند لپ‌تاپ آخرین سیستم، موبایل آخرین مدل، ماشین گران قیمت، خانه لوکس، بلیط صف اول کنسرت، بوت و نیم بوت مارک‌دار، پالتوی اشرافی، لوستر آنچنانی و مبلمان تشریفاتی و هر نوع هزینه تجملاتی در واقع انتخاب کرده‌ایم که آن کودکان بمیرند! به همین راحتی! چون با هزینه بسیار کمتر از آن ماشین لوکس می‌شد ده‌ها بلکه صد‌ها کودک را نجات داد.
شش آموزه کلیدی
کتاب The Most Good You Can Do که در ایران نیز ترجمه شده نوشته همین پیتر سنگر است. شش آموزه جالب این کتاب را با هم مرور کنیم:
۱) اخلاقی زیستن صرف اجتناب از رفتار‌ها و گفتار‌های غیراخلاقی نیست (اخلاق منفی گریز) بلکه باید تا جای ممکن به دیگران خیر رساند (اخلاق مثبت گرا).
۲) دگردوستی سنجش‌گرانه و عقلایی بسی والاتر از دگردوستی هیجانی- احساسی است. اگر من به خاطر التیام خاطر یا همدردی به کسی کمک کنم خوب است، اما پیترسنگر می‌گوید که کرامت و سخاوت باید با عقلانیت همراه باشد. خیر و خرد باید با هم باشند. بدان معنا که من همواره از خودم به بپرسم که اکنون این زمان و توان و امکان محدودم را به چه کسی و چه چیزی و در کجا باید تخصیص دهم که بیشترین بازده مثبت جمعی را داشته باشد؟ کمک به تأمین آب آشامیدنی در کشور الف یا زلزله‌زدگان کشور ب. به گروهی که به پایان کارتن خوابی می‌اندیشند یا به گروهی که بر درس خواندن کودکان محروم متمرکزند؟
پیتر سنگر در ویدیویی که برای ترجمه کتابش در ایران داشت گفت در اسلام توصیه شده بخشی از ثروت را به فقرا انفاق کنیم. خیلی از اهل انفاق فکر می‌کنند مهم نیست که کمک‌شان چقدر مؤثر باشد. این درست نیست. برخی کمک‌ها ۱۰ برابر، برخی ۱۰۰ برابر مؤثر است و برخی دیگر اینگونه نیستند. او تأکید دارد که انجام عمل خیر باید خردمندانه باشد.
۳) ما به مواردی که در مجاورت و در جلوی چشم ما رخ می‌دهد بیشتر واکنش نشان می‌دهیم. برای آنکه در دام دگردوستی هیجانی، احساسی، واکنشی و شخصی نیفتیم استفاده از نهاد‌های حرفه‌ای نیکوکاری روش مناسبی است. نباید فقط به مواردی که جلوی چشم‌مان است تمرکز کنیم.
۴) خیر رساندن فقط کار خیریه و صرف پول نیست. زمان، اعتبار، آبرو و ارتباطات‌مان را می‌توانیم صرف بهبود اوضاع انسان و جهان کنیم. برای اینکار باید هزینه‌های زندگی‌مان را محدود به ضروریات و رفاهییت معمولی کنیم و از رفاهییت لوکس و تجملات چشم پوشی کنیم. برای اینکار باید رشته تحصیلی و شغل‌مان را گونه‌ای انتخاب کنیم که بیشترین خیر عمومی را تولید می‌کند. اصلاً باید تلاش کرد که چندین برابر درآمد داشته باشیم تا بیشتر صرف امور نیکوکارانه کنیم.
۵) بر خیری که شخصاً می‌توانیم برسانیم باید تمرکز کنیم، نه بر مسائلی که باقی می‌مانند یا حلشان دست ما نیست. کاهش دادن رنج و زشتی، چه در انسان و چه در جهان طبیعت، مطلوب است، حتی اگر از بین بردن برخی رنج‌ها فعلاً ممکن نباشد.
۶) با رساندن بیشترین خیر به دیگران، سبب تعالی خودم می‌شوم. من با کمک کردن هیچ منتی بر دیگری ندارم چراکه خودم تعالی یافته‌ام. به عبارت دیگر ما به نیازمندان محتاجیم نه برعکس.
تجویز راهبردی
اگر به فکر توسعه ایران هستیم فرهنگ دگرگزینی عقلایی را ترویج کنیم. دگردوستی سنجش گرانه و عقلایی همان چیزی است که به آن محتاجیم. تا از خود محدود به «خود تعمیم یافته» برسیم. از «انتظار برای دستاورد‌های بزرگ» به «اقدام برای نتایج کوچک» (نیلوفران آبی) مهاجرت کنیم و از کمک‌رسانی با سه ویژگی «هیجانی- مالی- شخصی» به خیررسانی «عقلایی- چندبعدی- نهادی» گذر کنیم. از کفش‌مان (کمیت زندگی) به خاطر کیفیت زندگی بگذریم.
عالی بود ممنون 
