خواسته‌های‌شان همواره حول مسائل مالی چرخ می‌خورد؛ چه در دیدار‌های حضوری با مسئولان بلندمرتبه کشوری و چه زمانی که شاید دری به تخته بخورد برای برداشتن گامی در راستای آماده‌سازی تیم ملی.
بدون شک آماده‌سازی تیم ملی فوتبال ایران برای حضوری قدرتمند در جام جهانی قطر نیازمند برنامه‌ریزی اصولی و برپایی اردو‌های تدارکاتی و بازی‌های دوستانه است و بی‌تردید مهیا کردن این شرایط هزینه زیادی می‌طلبد، اما این روند تنها شامل حال فوتبال نمی‌شود و هر رشته‌ای برای حضور در رقابت‌های مهم بین‌المللی باید همین مسیر را طی کند. مسیری دشوار و هزینه‌بر که خالی بودن جیب فدراسیون‌ها و بودجه اندکی که برای آن‌ها در نظر گرفته شده، باعث می‌شود در اکثر مواقع در این راستا با مشکل مواجه شوند، اما کمتر رخ داده که در چنین تنگنا‌هایی مسئولان دیگر رشته‌ها به‌طور مستقیم دست به دامان دولت یا مردان پرنفوذ آن شوند و اگر هم چنین اتفاقی رخ دهد، نمی‌توان خیلی امیدوار بود به اخذ نتیجه‌ای قابل توجه. این در حالی است که فوتبالی‌ها دم به دقیقه کاسه گدایی می‌گیرند به سمت دولتمردان و با دستاویز قرار دادن احساسات مردم و مانور کردن روی رقابت‌های مهمی، چون جام جهانی، خواستار کمک‌های مالی هنگفت می‌شوند، حتی قبل از ریختن برنامه‌ای برای آماده‌سازی.
فدراسیون فوتبال این‌بار حتی رقم هم تعیین کرده است؛ یک میلیون یورو برای برپایی اردوی تدارکاتی و یک بازی دوستانه که هنوز صحت و سقم برگزاری آن تأیید نشده و فقط در حد یک حرف است و بس! با این وجود آقایانی که در دیدار رودررو با ریاست جمهوری هم اولین خواسته‌ای که داشتند دریافت ارز نیمایی بود، یک‌بار دیگر خواسته خود را مطرح کرده‌اند. البته این‌بار اندکی متفاوت‌تر و شسته‌ورفته‌تر، آن هم با اعلام رقمی مشخص!
این درخواست، اما درست زمانی مطرح می‌شود که تنها چند روز از درگیری لفظی و تأسف‌بار رئیس فدراسیون کشتی با معاون وزیر می‌گذرد. درگیری غیرمنتظره‌ای که با یک نگاه ساده می‌توان دریافت اساس آن به مشکلات مالی برمی‌گردد. مسئله امروز نه فدراسیون کشتی که تبعیض واضحی است که بین فدراسیون فوتبال و سایر رشته‌ها گذاشته می‌شود. تبعیضی که کمترین سودی را هم به دنبال ندارد. حال آنکه این نگاه پرعطوفت اگر به دیگر رشته‌های ورزشی نیز می‌شد، بی‌شک شاهد افتخارآفرینی‌های بسیار بودیم، درست برخلاف فوتبال که ته موفقیت‌های آن طی سال‌های اخیر کسب جواز حضور در جام جهانی بوده است. موفقیتی که اگرچه نمی‌توان اهمیت آن را نادیده گرفت، اما سال‌هاست که قدمی فراتر نرفته و این مهم در سایر رشته‌ها چیزی جز درجا زدن تعبیر نمی‌شود.
فدراسیون فوتبال تنها پیغام کمک مالی می‌دهد. پیغامی که بعید است روی زمین بماند و پاسخی مثبت دریافت نکند. این را تجربه بار‌ها و بار‌ها ثابت کرده است. درست برخلاف پیغامی که از هفته‌ها پیش از سوی فدراسیون وزنه‌برداری مخابره شد، اما به گوش کسی نرسید تا یک‌بار دیگر این سؤال مطرح شود که چرا باید شاهد این تفاوت فاحش و تبعیض بین فوتبال و سایر رشته‌ها بود، آن‌هم رشته‌هایی که بار‌ها و بار‌ها خود را با کسب مدال‌ها و عنوان‌های قابل توجه مطرح کرده‌اند، اما آیا هیچ یک از پیغام‌های مخابره شده، آن‌ها با پاسخ‌های مثبتی، چون چمدان‌های پولی که پیشکش فوتبالی‌ها می‌شود مواجه شده است؟ بی‌شک پاسخ منفی است. مهم‌ترین دلیلی که باعث می‌شود فدراسیون فوتبال بی‌هیچ دغدغه‌ای رقم بدهد برای پر شدن حسابش. اقدامی که کمترین فدراسیون دیگری می‌تواند فکرش را به سرش راه دهد.
