جوان آنلاین: تعدادی از مخاطبان آن را برنامه‌ای شاد و سرگرمکننده نامیدند و در شبکه‌های اجتماعی نوشتند که تولید و پخش برنامه‌های اینچنینی آن هم در شرایط فعلی جامعه لازم است و برخی هم نسبت به مواردی از این برنامه (مثل مهمان‌های تکراری، نوع شوخی‌های بعضا خط قرمزی و...) انتقاد کردند. فارغ از اینکه در چنین مباحثی کدام طرف درست‌تر می‌گویند، پس از پخش قسمت اول این برنامه و در آستانه به نمایش درآمدن قسمت دوم آن، چند نکته قابل توجه درخصوص «شفرونی» وجود دارد که در این گزارش به آنها اشاره می‌کنیم تا بتوان دقیق‌تر عیار این برنامه را سنجید.
مهمانان تکراری برنامه
موضوع استفاده از چهره‌هایی که پیش از این در برنامه‌های اینترنتی بودند، نقدی است که شاید بتوانن گفت به «شفرونی» وارد است، ما در این برنامه هم مثل بسیاری از آثار غیرسریالی تولید شده در شبکه نمایش خانگی، باز هم شاهد حضور چهره‌هایی هستیم که دائماً شاهد حضور آنهاییم. اما دو موضوع در این خصوص وجود دارد که نباید آنها را نادیده گرفت. یکی اینکه شرکت‌کنندگان قسمت‌های بعدی این برنامه مشخص نیستند و شاید در ادامه طیف مهمان‌ها تفاوت کند و موضوع دیگر اینکه برخی شخصیت‌ها برای برنامه‌های سرگرمکننده انتخاب‌های درست و خوبی هستند که نمی‌توان به آسانی روی نام آنها خط کشید، آن هم به این بهانه که پیش از این در دیگر برنامه‌ها حضور داشتند.
نیما شعبان‌نژاد به عنوان مجری و نعیمه نظام دوست و بهرنگ علوی به عنوان شرکت‌کنندگان قسمت اول بیشترین لحظات شاد را در این برنامه ایجاد کردند و حضورشان در فضای مجازی نیز بازخورد‌های مثبت فراوانی داشت. بازیگری با مختصات حرفه‌ای نعیمه نظام‌دوست و سبک کاری‌اش او را یکی از بهترین گزینه‌ها برای برنامه‌ای با محوریت سرگرمی تبدیل کرده است و خروجی کار نیز نشان می‌دهد سازندگان «شفرونی» با وجود یک انتخاب تکراری، اما کار درستی انجام دادند و ساختار برنامه‌شان را حفظ کردند. این چهره‌ها به واسطه سابقه حضور در برنامه‌های متعدد پلتفرمی، حالا تسلط خوبی برای حضور در رئالیتی‌شو‌ها دارند، البته که برنامه‌سازان باید بیشتر ریسک کنند و میدان حضور را برای چهره‌های جدیدتر (که اتفاقا کم هم نیستند) هموار کنند.
فرم روایی سرگرمکننده
از نظر ساختار روایت، «شفرونی» یک برنامه اینترنتی سرگرمکننده واقعی است، تا جایی که می‌توان گفت بسیاری از مضامین برنامه‌های ژانر آشپزی، یا مسابقات تلویزیونی را فدا کرده تا بُعد سرگرم کردن مخاطب را پررنگ‌تر کند. در قسمت اول، دو چهره شناخته شده آثار نمایشی (نعیمه نظام‌دوست و بهرنگ علوی) با یک مهمان مخفی (جواد خیابانی) روبه‌رو می‌شوند. مهمان غذای خود را انتخاب می‌کند و دو طرف باید بدون دانستن هویت او غذای مورد نظرش را تهیه کنند. این مسیر کلی برنامه است، ولی در اینجا شما چیزی تحت عنوان مسابقه آشپزی به آن معنا و مفهومی که در برنامه‌های مشابه وجود دارد، نمی‌بینید. سازندگان برنامه برای بالاتر بردن جنبه‌های سرگرمی در برنامه حتی موقعیت فیزیکی شرکت‌کنندگان را هم تغییر می‌دهند تا آنها آشپزی در شرایط سخت را تجربه کنند. پر واضح است اگر قرار بود یک مسابقه آشپزی تمام عیار ببینیم، باید یک آشپزخانه پر امکانات و مواد اولیه هر غذا به میزان کافی (!) برای شرکت کنندگان در نظر گرفته می‌شد، ولی اینجا خبری از این مدل برنامه‌ها نیست و در «شفرونی» حرف اول را سرگرم کردن مخاطب می‌زند نه آموزش غذا و رقابت آشپزی. حتی داور‌های حاضر در برنامه هم که به نظر شبیه به داور‌های مسابقات استعدادیابی هستند، در خدمت به همین مفهوم سرگرمی در برنامه حضور دارند. آنها نام‌های عجیب و غریبی دارند، در طول برنامه کار خاصی نمی‌کنند و صرفا حضورشان یک تنفس کوتاه به برنامه می‌دهد و در نهایت برنده مورد نظرشان را انتخاب می‌کنند.
در حقیقت «شفرونی» به هیچ وجه این ادعا را ندارد که یک مسابقه حرفه‌ای آشپزی است، اینجا تمام ابزار‌های صحنه و محتوای کلی برنامه در راستای سرگرم کردن مخاطب هستند و ما قرار است برنامه‌ای ببینیم که شاید درظاهر مسابقه باشد، اما مسابقه تلویزیونی نیست و شاید شبیه به برنامه‌های آموزش آشپز باشد، اما نباید از آن توقع یک آموزش جامع و کامل داشته باشید و در آخر شاید چهار داور به سبک برنامه‌های استعدادیابی داشته باشد، اما داورهایش منحصر‌به‌فرد هستند و در هیچ برنامه‌ای افرادی شبیه به آنها داوری نمی‌کنند.
دکور و طراحی صحنه قابل قبول
طراحی صحنه «شفرونی» یکی از برگ برنده‌های این برنامه و جزو عناصری است که در نگاه اول مخاطب را جذب می‌کند. در قسمت اول، آشپزخانه‌ها و میز‌های رقابتی همگی دارای رنگ‌بندی جذاب و نورپردازی حرفه‌ای هستند و فضای کلی برنامه نیز به درستی دیزاین شده است. نکته قابل توجه اینجاست که، چون قسمت اول این برنامه حول محور غذای مکزیکی و به طور خاص «تاکو» می‌چرخید، در بسیاری از المان‌های موجود در استودیو نیز به فضای مکزیک و نماد‌های فرهنگی آن کشور توجه شده بود. حالا اگر در قسمت‌های بعد و باتوجه به نوع غذا این موارد نیز تغییر کند و به روز شود، می‌توان گفت که «شفرونی» یکی از بهترین برنامه‌های شبکه نمایش خانگی از نظر طراحی صحنه و دکور است و در هر قسمت سورپرایز‌هایی از این منظر برای مخاطبانش دارد.
اگرچه در بعضی لحظات، این طراحی پرزرق‌وبرق کمی بار بصری اضافه دارد؛ یعنی تزیینات زیاد و جزییات دکور گاهی بیش از کلیت برنامه به چشم می‌آید و این ممکن است حواس مخاطب را از تمرکز بر اصل برنامه منحرف کند، با این وجود، در مقایسه با بسیاری از برنامه‌های آشپزی تلویزیونی داخلی و خارجی، «شفرونی» در بخش طراحی صحنه توانسته سطحی حرفه‌ای و کاری خلاقانه ارائه دهد.
ریتم تند برای فرار از یکنواختی
سرعت اتفاقات در برنامه «شفرونی» تا حد زیادی تند است، در مدت زمان یک ساعته این برنامه ما شاهد اتفاقات ریز و درشتی هستیم ولی این حجم اطلاعات و وقایع باعث خسته‌کننده بودن برنامه نمی‌شود. به عنوان مثال شرکت‌کننده‌ها مرحله آشپزی و گفتوگو را همزمان انجام می‌دهند و در همان زمانی کا چالش‌هایشان را اجرا می‌کنند، مسیر پختن غذا را هم پشت سر می‌گذارند. کل‌کل‌های معمول که در این مدل از برنامه‌های رقابتی معمولا به چشم می‌خورد، در این برنامه وجود ندارد و برای اینکه مخاطب خسته نشود همه چیز خیلی سریع رخ می‌دهد. در حقیقت سازندگان برنامه می‌توانستند مثل بسیاری از برنامه‌های اینچنینی بیشتر زمانشان را صرف نمایش بخش‌های پخت و پز کنند و مثلا مراحل آشپزی را از زوایای مختلف (مثل بالای گاز، کنار ظرفشویی، زیر کابینت! و...) نشان دهند، اما ترجیح دادند تمرکز اصلی را روی مهمانان و فضایی که ایجاد می‌کنند بگذارند.
