جوان آنلاین: نخستین جلسه «سینما رو به آینده» در سال ۱۴۰۴ با طرح مسائل و نکات مهمی درباره وضعیت فعلی سینمای ایران برگزار شد.
در این نشست، مهدی کرم‌پور که از کارگردانان سینمای ایران است و درحال حاضر مسئولیت دبیر شورای صنفی نمایش را برعهده دارد، گفت: بهترین کار این است که درخواست کنیم دوستان به دعوا‌های خود در فضایی خارج از سینما ادامه دهند. منظور این است که این افراد دعوا‌هایی با وزیر یا دولت دارند، بعد سر مجوز ساخت یا اکران فیلم مطرح می‌کنند. برای مثال بلایی که سر فیلم «آدم برفی» آوردند. به یاد داریم که بعداً همین فیلم بار‌ها در تلویزیون پخش شد! یا برای فیلم «مارمولک» که چند سال بعد تلویزیون آن را پخش کرد. یعنی ما اساساً درگیر مسائلی هستیم که ربطی به سینما ندارد. در دهه ۸۰ هم همین بود و تمام رشد‌های ما به علت سیاست‌های دولت نیست؛ بلکه حاصل تلاش‌های فردی بوده است. یعنی یک نسلی پس از دهه ۶۰ در دهه ۸۰ وارد سینما شدند و فیلم‌های خوبی ساختند.
مهدی کرم‌پور ادامه داد: این افراد سعی کردند فیلم‌هایی بسازند که با دنیا ارتباط بگیرد و این اتفاق تبدیل به نهضتی در دهه ۸۰شد که دهه پررونق سینمای ایران را به لحاظ ساخت فیلم‌های خوب رقم زد. آن زمان مردم برای گرفتن بلیت و تماشای فیلم‌ها در جشنواره‌ها صف می‌بستند و سینمای ایران را بسیار بیشتر دوست داشتند. سینما آزادی در دهه ۸۰ برای ورودی جشنواره فجر داربست می‌بست تا صف مردم را کنترل کند، اما الان چنین چیزی نداریم و افراد راحت به سینما می‌آیند. این موضوع نیاز به آمار ندارد و با چشم هم می‌توان دید.
فیلمسازی بر اساس ذائقه مخاطب
در ادامه، سیدجمال ساداتیان از تهیه‌کنندگان باسابقه سینما با بیان اینکه مشکل توقیف فیلم «به رنگ ارغوان» پنج سال طول کشید تا امکان اکران به‌دست بیاورد، تصریح کرد: زمانی که قرار شد بالاخره فیلم اکران شود، یکسری گفتند ممکن است پس از اکران فیلم مردم شعار بدهند! به همین دلیل تا مدتی افرادی هنگام اکران فیلم در سالن‌ها می‌نشستند تا ببیند اگر مردم واکنشی نشان دادند، چه کنند! اما بعد دیدند مردم بسیار راحت فیلم‌شان را می‌بینند و می‌روند.
ساداتیان در جواب به این سؤال که موقعیت فعلی سینمای ایران را چگونه می‌بینید، مطرح کرد: قطعاً وقتی ما محصولی را تولید می‌کنیم، آن را به دست مصرف‌کننده برسانیم پس باید بر اساس ذائقه او عمل کنیم. متأسفانه ما دچار یکسری تعارض هستیم و به همان دلیلی که متراژ مشخصی نداریم. یعنی بر اساس سلایق و نیاز جامعه کاری را می‌سازیم و با یک عقبه‌ای که همیشه قرار بوده یکسری چیز‌ها نباشند، اما همیشه هستند، دچار تعارضات می‌شویم. با همین تصور باید بگویم که سال‌گذشته سینمای ایران ۱۵میلیاردتومان فروخته است، اما ۳۵میلیارد تومان نیز بدهی دارد.
ساداتیان درباره گردش مالی سینما گفت: ساده‌ترین راه این است که بگذارند سینما مسیر اصلی خود را طی کند و مردم سالی یک‌بار به سینما بروند، می‌شود ۸۰ تا ۹۰میلیون نفر مخاطب و این یعنی ۶ تا ۸هزار میلیاردتومان گردش مالی برای سینمای ایران و اگر این گردش مالی ادامه پیدا کند، من سینمادار و تهیه‌کننده دستم در جیب خودم است و هیچ نیازی به دولت ندارم و با پولی که در سینما دستم را می‌گیرد کار با شرایط بهتری می‌سازم. اما وقتی اقتصاد سینما ضعیف می‌شود، شرایط تغییر می‌کند. ۲هزار میلیارد فروش سال گذشته، هزار‌و۵۰۰ میلیارد برای فیلم طنز و ۵۰۰ میلیارد آن برای دو فیلم اجتماعی بوده است. زمانی که فیلم «متری شیش‌و‌نیم» را ساختم، گران‌ترین فیلم آن زمان بود، اما ضرر نکردم و جامعه هم به آن علاقه پیدا کرد. این تصورات غلط است که فیلمسازی نباید گران باشد و اگر بگذاریم سینما مسیر خود را طی کند، ما اقتصاد شکوفایی خواهیم داشت.
کپی‌کاری در سینمای ایران
این تهیه‌کننده سینما تأکید کرد: ما در چهار سال گذشته تقریبا حضور بین‌المللی خود را از دست داده بودیم. خودمان با دست خودمان شرایطی ایجاد کردیم که فیلم‌های زیرزمینی شروع به تولید کردند. امسال با ضوابط جمهوری اسلامی فیلم ساختیم و بالاخره به جشنواره کن رفتیم. بالاخره یک اثر زنده و پویا نقد و درباره آن حرف زده می‌شود. هر کس تعابیر متفاوتی از فیلم دارد، اما خب حداقل این فیلم توانست پرچم جمهوری اسلامی را در محافل فرهنگی به اهتزاز درآورد و دوباره اسم سینمای ایران را مطرح کند. ما از ظرفیت سینمای ایران می‌توانیم پول دربیاوریم و بار فرهنگی کشور را در محافل بین‌المللی به نمایش بگذاریم.
سجاد نوروزی، مدیر پردیس سینمایی آزادی نیز با اشاره به کپی‌کاری در سینمای امروزی گفت: زمانی که با کرونا مواجه شدیم، سینمای کمدی بالا آمد. سپس همه شروع کردند کپی کردن از فیلم «فسیل»، عین روز مشخص بود، اعتماد مخاطب از دست می‌رود و اکنون ممکن است با چند تولید خوب، سینمای غیرکمدی بالا بیاید؛ اما همچنان نگران کپی فیلم‌ها و کمدی‌های دسته چندم هستم. مشکل سینمای ایران در ابتدای امر سه چیز است؛ فیلمنامه، فیلمنامه و فیلمنامه. ما به صورت جدی با این مشکل مواجه هستیم.
کرم پور با اعلام این خبر که ما باید بلیت شناور را اجرایی کنیم و به زودی این کار انجام خواهد شد، گفت: ما بلیت را در چهارقیمت صبح‌ها برای دانشجویان، یک روز نیم‌بها، پایان هفته و قیمت سانس‌های معمولی خواهیم داشت. این مقدار قیمت سینما یک رفتار کمونیسمی است.
