جوان آنلاین: «مهمان‌کشی» تازه‌ترین اثر از کارگردان توانمند احمد کاوری و نویسندگی محمدمهدی فیاضی‌کیاست که با تهیه‌کنندگی محمدکامبیز دارابی به یکی از نقاط مغفول‌مانده تاریخ عاشورا پرداخته است: مأموریت مسلم بن عقیل به کوفه؛ روایتی که در نگاه نخست، خطی و آشنا می‌نماید، اما در اجرای بصری و داستانی این مجموعه، لایه‌هایی تازه از معنا، کنش و تراژدی انسانی به‌تصویر کشیده شده است.
آنچه سریال «مهمان‌کشی» را در میان آثار مشابه متمایز می‌کند، پرداخت صبورانه و تحلیلی به تصمیم‌ها و دوگانگی‌های شخصیت‌هاست، به‌ویژه بازنمایی کوفه نه به‌عنوان صرفاً یک جغرافیای خیانت، بلکه بستری از ترس، تردید، تطمیع و تزویر. مسلم بن عقیل با بازی بهراد محمدی، نه قهرمانی بی‌خطاست و نه انسانی مغلوب بلکه چهره‌ای از بصیرت و وفاداری است که در تنگنای سیاست و مردم‌فریبی، تنهای تنها می‌ماند.
حسام منظور در نقش عبیدالله بن زیاد در کنار پژمان بازغی، لیلا اوتادی، مریم مؤمن و سایر بازیگران، ترکیبی قابل‌قبول از چهره‌های شناخته‌شده و بازیگران تازه‌نفس پدید آمده است. این انتخاب موجب شده است داستان برای مخاطب عام باورپذیر و برای بیننده حرفه‌ای نیز قابل تأمل باشد.
از حیث تولید، سریال با وجود محدودیت‌های لوکیشن و چالش‌های بازسازی کوفه تاریخی، توانسته با طراحی صحنه‌ای و نورپردازی درون‌گرا، فضای پرتعلیق و خاص خود را حفظ کند. موسیقی، طراحی لباس و تدوین نیز با رعایت استاندارد‌های تولیدات الف ویژه تلویزیون، جایگاه اثر را تثبیت کرده‌اند.
با این حال، کندی روایت در برخی اپیزودها، پایان‌های نه‌چندان پرکشش برای قسمت‌ها و تا حدی کم‌رمق بودن برخی دیالوگ‌های فرعی، از نکاتی است که می‌توان در آثار آینده با اصلاح آن، رضایت بیشتری از مخاطب کسب کرد. این اثر در روز‌هایی پخش می‌شود که جامعه نیازمند تبیین ریشه‌های تاریخی نهضت عاشوراست و صدای مسلم بن عقیل، صدایی است که از دل تاریخ تا امروز، همچنان شنیدنی است.
در مجموع، «مهمان‌کشی» نه‌تنها یک بازسازی تاریخی، بلکه یک بازخوانی اخلاقی است؛ نگاهی دوباره به مفاهیم وفاداری، بصیرت، سکوت اجتماعی و مسئولیت جمعی و شاید مهم‌ترین ویژگی این اثر، آن باشد که در سکوت تلخ پایانش، پرسشی بلند می‌پرسد: ما اگر در کوفه بودیم، در کدام سمت می‌ماندیم؟
