کارگر اخراجی محکوم به قصاص که مرد کارخانه‌دار را بر سر اختلاف حساب به قتل رسانده بود در جلسه دادگاه گفت که توان پرداخت دیه مطالبه شده را ندارد.
به گزارش خبرنگار ما، ۱۳ سال قبل مأموران پلیس از ناپدید شدن ناگهانی مرد جوانی به نام محمد با خبر شدند. همسر محمد به مأموران گفت: «شوهرم صاحب کارخانه بود و روز قبل از محل کارش تماس گرفت و قرار بود ساعتی بعد به خانه بازگردد. هرچه منتظرش شدیم از او خبری نشد و تلفن همراهش نیز در دسترس نیست.»
بعد از مطرح شدن شکایت مأموران به کارخانه رفتند، اما فهمیدند دو روز است محمد به محل کارش نرفته است و کارگران نیز از او بی‌خبرند. در گام بعدی تحقیقات پلیس در ردیابی تلفن همراه محمد دریافت آخرین تماس وی با یکی از کارگران اخراجی کارخانه به نام ایزد بوده است و با تعقیب ایزد ۳۰ساله نیز مشخص شد وی از زمان ناپدید شدن محمد متواری شده است. بنابراین چند روز بعد از حادثه با تلاش پلیس وی شناسایی و بازداشت شد.
مرد جوان با انتقال به پلیس‌آگاهی تحت بازجویی قرار گرفت و قتل را انکار کرد، اما در مراحل بازجویی بالاخره لب به اعتراف گشود و ماجرا را شرح داد. وی در توضیح به مأموران گفت: «در کارخانه محمد کار می‌کردم و هنوز مجرد بودم. سال‌ها در کارخانه محمد کار کرده بودم تا اینکه او به بهانه ورشکستگی کارخانه اسم من را در لیست تعدیل قرار داد و چند ماه قبل اخراج شدم. وقتی از کارخانه بیرون آمدم در یک شرکت مشغول کار شدم، اما از آنجائیکه مخارج پدر و مادرم با من بود از محمد خواستم هرچه زودتر حق و حقوقم را پرداخت کند.»
متهم در ادامه گفت: «مقتول از پرداخت سنواتم طفره می‌رفت و امروز و فردا می‌کرد. این شد که روز حادثه با او قرار گذاشتم و به خاطر فشار مالی تصمیم گرفتم هرطور شده طلبم را از او بگیرم. وقتی محمد سر قرار آمد با هم صحبت کردیم تا اینکه حرف ما به درگیری کشید و در آن درگیری از ناراحتی و عصبانیت ناخواسته یک ضربه به سر مقتول زدم. فکر کردم بیهوش شده به همین خاطر او را سوار ماشین کردم تا شاید بعد از ساعتی به هوش بیاید، اما وقتی فهمیدم او مرده است از ترس پلیس او را سوزاندم و باقی اجساد را دفن کردم.»
بعد از این توضیحات، پلیس به محل حادثه رفت و با کشف بقایای جسد، متهم روانه زندان شد و پرونده بعد از صدور کیفرخواست در شعبه چهارم دادگاه کیفری یک استان تهران در نوبت رسیدگی قرار گرفت. متهم در اولین جلسه محاکمه بنا به درخواست اولیای‌دم به قصاص محکوم شد. با تأیید این حکم متهم در آستانه مرگ قرار داشت که توانست با پرداخت دیه رضایت اولیای‌دم را جلب کند. او فرصت گرفت برای پرداخت دیه تنها واحد آپارتمانی را که در حومه تهران دارد بفروشد، اما در مهلت داده شده نتوانست دیه را بپردازد.
به این ترتیب متهم روز گذشته در همان شعبه به ریاست قاضی عبداللهی حاضر شد. بعد از اعلام رسمیت جلسه، اولیای‌دم که سه‌فرزند مقتول بودند بار دیگر درخواست قصاص کردند سپس متهم در آخرین دفاعش گفت: «باور کنید تنها دارایی‌ام همان آپارتمان است، اما تا به حال فروش نرفته است. دارایی دیگری ندارم و از اولیای دم درخواست گذشت دارم.»
در پایان متهم به پای خانواده اولیای‌دم افتاد و از آن‌ها درخواست گذشت کرد. در ادامه همسر مقتول رو به متهم کرد و گفت: «وقتی شوهرم را می‌کشتی از نون و نمکی که سر سفره او خورده بودی خجالت نکشیدی؟ در این سال‌ها خانواده‌ات یکبار به منزل ما نیامند تا از من و فرزندانم دلجویی کنند. فرزندانم از خون پدرشان گذشت نخواهند کرد یا قصاص یا دیه.»
در پایان هیئت قضایی جهت صدور رأی وارد شور شد.
