مردم ایران را هیچ‌گاه این‌قدر عاشق ندیده بودم! عاشق وطن! عاشق خودشان! عاشق رهبرشان! من با الزامات علمی یک فرضیه جامعه‌شناسی بیگانه نیستم، اما دعوی من که می‌تواند به لحاظ جامعه‌شناسانه، پژوهش علمی شود، این است که برای ملت ایران هیچ‌گاه تا این‌حد فرصت و بستر یکی‌شدن و عبور از غفلت‌ها فراهم نبوده است. ملت ایران ملتی عاشق وطن و خاک و اسطوره‌های دینی و ملی بود، اما این عشق، دیری بود فرصت زبانه‌کشیدن نیافته بود و پوستین عیوب و غفلت‌ها را ندریده بود. دیروز یک فروشنده هرچند دقیقه از مغازه خود بیرون می‌آمد و در گعده‌ای با مغازه‌داران اطراف می‌گفت «من از این پس سرباز خامنه‌ای‌ام»! همکارم می‌گوید آشنایانش که روی خوشی به نظام نداشتند می‌گویند «از اینکه آقای خامنه‌ای یک‌قدم در دفاع از غنی‌سازی عقب ننشست، خیلی سربلند شدیم».
باید این عشق به رهبری و عشق به وطن را جلای دیگری می‌دادیم و این از دست ما برنمی‌آمد و دشمن ما ناخواسته فرصت و زمینه آن را فراهم کرد. «هر که را جامه ز عشقی چاک شد/ او ز حرص و عیبْ کُلّی پاک شد/ شاد باش‌ای عشق خوش سودای ما/ای طبیبِ جمله علت‌های ما/ای دوای نَخوت و ناموس ما/ای تو افلاطون و جالینوس ما/ جسم خاک از عشق بر افلاک شد/ کوه در رقص آمد و چالاک شد/ عشقْ جانِ طور آمد عاشقا/ طور مست و
«خَرَّ مُوسی صَعِقا».
ملت ایران ملتی نو شد. آن احمق‌ها که فکر می‌کردند اگر فرماندهان نظامی و دانشمندان را ترور کنند، مردم با آنان همراهی می‌کنند، حالا برای جبران این حماقت خود هر لحظه به شکلی دیگر درمی‌آیند و لیچار می‌گویند.
ملت عاشق بود، عاشق‌تر شد. ایران هرگز تا این‌حد دوست‌داشتنی نبود. هرگز تا این‌حد یکدل نبودیم؛ و هرگز تا این‌حد عشق به رهبری حکیم و شجاع در دل ما زبانه نکشیده بود.
