جوان آنلاین: محمدرضا کائینی در کانال شخصی خود در پیام‌رسان ایتا نوشت: رجال سیاسی با توفیق مطلق، یا دوری مطلق از خطا، در تاریخ ماندگار نمی‌شوند. چه اینکه اساساً در میان غیرمعصومان، چنین کسی وجود ندارد. آنان تنها به جامعه نشان می‌دهند، حداکثر صداقت و ایضاً حداکثر تلاش خود را برای خدمت به کار گرفته‌اند. دوری از خودنمایی و خدعه، به خودی خود آنها را به چشم خلق‌الله می‌آورد، قاعده‌ای که سیاستمداران ریاکار، هنوز به درستی آن را نیاموخته‌اند. سال گذشته در چنین روزهایی، بالگرد حامل سید ابراهیم رئیسی و چند نفر از همگنانش، در جایی حوالی ورزقان آذربایجان شرقی گم شد! در حالی که به عادت مألوف و با گذر از کنار تهدیدات متنوع امنیتی، به تکاپوی دائمی خویش بود. شواهد نشان می‌داد در یک سال پایانی مسئولیتش، اغلب شاخص‌های اقتصادی و به تبع آن اعتماد و علاقه عمومی به وی رو به پیشرفت گذاشته بود. مردمی که در سفر‌های استانی، به شکل محسوسی استقبال از او را پررونق‌تر از گذشته می‌خواستند، می‌دیدند این مرد بر خلاف رطب و یابس مخالفان، به رضایت و رفاه بیشتر ایشان می‌کوشد. او سایه سیاه کرونا، موج تعطیلی مداوم واحدهای تولیدی و صنعتی، سریال کلنگ‌زنی‌های نمایشی، زنجیره قطعی برق و گاز، شرطی کردن اقتصاد به اداو‌اطوار امریکا و اروپا و... الخ را از رو برده و از بقیه مشکلات نیز طاعون ابدی و لاعلاج نساخته بود. سید هنگامی در فلان قریه گمنام و بهمان کارخانه متروکه، به ابطال طلسم مدیریت برج عاج نشین، سنگین وزن، خواب‌آلوده و گرمازده می‌پرداخت که عده‌ای از دشمنان، رقیبان و دوستان سابق، هنری جز هجو و هزلش نداشتند! وی که در طول سال‌ها مسئولیت قضایی، اینگونه حقه‌های اهل سیاست را خوب می‌شناخت، آنها را به هیچ می‌گرفت و همچنان ولی‌نعمتان اصلی کشور و نظام را برمی‌داشت.
وداع غیرمنتظره و بهت‌انگیز وی را به هرچیز از جمله قدرناشناسی و نعمت‌زوالی خود ربط دهیم، همچنان باید شاکر حضرت حق باشیم. چه اینکه در پی هر محرومیتی، تنبهی است و هشداری. به او امید‌های فراوان بسته بودیم، هرچند که تقدیر ماجرایی دیگر در چنته داشت! تنها می‌ماند این تذکار که مانایی نماد‌های خدمت، به طول مسندنشینی آنان نیست که به عرض آن است. رجایی اندکی کمتر از یک سال نخست وزیر بود و اندکی بیش از ۲۰ روز رئیس‌جمهور. رئیسی نیز کمتر از سه سال به خدمت خلایق بود. اما مردم آنان را بسا بیش از پیرانی که دو دوره ریاست جمهوری را پر کردند و خود و فرزندان‌شان کاندیدا‌های دائمی و حرفه‌ای شده‌اند، به خاطر می‌آورند. یادشان گرامی باد.
