در ماجرای شهادت رئیس‌جمهور فقید آقای رئیسی نکات بسیار مغفولی وجود دارد که پرداختن به آنها از سوی اهالی رسانه و صاحبان منبر و تریبون لازم و ضروری است. به عنوان مثال نکاتی که جزو محاسن و امتیازات یک فرد، به‌خصوص یک فرد مسئول عالی محسوب می‌شود، اما در جامعه همان موارد را جزو اشتباهات و نقاط ضعف او قلمداد می‌کنند و دستمایه‌ای برای استهزا و تمسخر او قرار می‌دهند. به یاد بیاورید عبارت «به شما ناهار داده‌اند؟» که شهید رئیسی آن را در بازدید خارج از وقت موظف از کارگران یک واحد صنعتی پرسید و این‌گونه وانمود کردند که رئیسی نگران ناهاردادن یا ندادن به خودش است و مقایسه کنید با رئیس‌جمهوری که با ماشین شاسی‌بلند ضدگلوله شیشه‌دودی به بازدید یک کارخانه رفت و حتی حاضر نشد شیشه را پایین بدهد و صدای کارگران را بشنود و از مشکلات‌شان باخبر شود. به یاد بیاورید تهجد و نماز رئیسی در سفر طولانی به یک مقصد خارجی یا تصاویری که او را در میان خاک و گل‌وشل هنگام بازدید از مناطق حاشیه‌ای یا حادثه‌دیده نشان می‌داد و موارد فراوان اینچنینی دیگر که با برش‌های گوناگون و شرح‌عکس و فیلم‌های تمسخرگونه در گوشی‌های تلفن همراه بسیاری از ما بود و موارد فراوان دیگری از این‌دست. اما یکی از نکات مغفول در زندگی و حیات اجتماعی رئیس‌جمهور شهید، تداوم سالم‌بودن و خدمتگزاری طی ۴۶ سال حضور در مسئولیت‌های گوناگون اجرایی، قضایی و سیاسی است. فراوان دیده‌ایم که رئیس‌جمهوری چند ماه از دوران مسئولیت او نگذشته با تروریست‌های مجاهدین خلق همدست شده و از طریق خلبان شاه از کشور فرار کرده است. کم ندیده‌ایم کسانی را که وضع مادی آنها قبل و بعد از مسئولیت‌کاملاً از این رو به آن رو شده و مثلاً اگر ابتدا او را با موتور گازی اینجا و آنجا برای سخنرانی یا سر کار می‌برده‌اند، الان مساحت کاخ او در شمال شهر را به سختی می‌توان تخمین زد. زیاد دیده‌ایم که کسانی بعد از دو سال معاونت در یکی از قوا، ده‌ها پرونده فساد از فرزندان و اطرافیانش بیرون آمده است. با چشمان خودمان دیده‌ایم مسئولی را که در ابتدای مسئولیت سخنرانی پشت سخنرانی و مصاحبه پشت مصاحبه علیه امریکا و استکبار جهانی و به خصوص اسرائیل و هولوکاست داشته، اما با گذشت ده‌ها ماه از جنایات بی‌سابقه رژیم‌صهیونی در فلسطین و غزه و شهادت ده‌ها هزار زن و کودک و نوزاد مظلوم، به اندازه یک خط پیام و یک دقیقه صوت و حتی یک عطسه هم واکنش نشان نداده است و نمونه‌های فراوان دیگر که همه در ذهن داریم. سیدابراهیم رئیسی، اما این‌گونه نبود. او در تمام ۴۶ سال خدمتش در طول دوران پس از پیروزی انقلاب اسلامی، اولاً هر مسئولیتی به او سپرده شد را در دادستانی، در تولیت آستان قدس رضوی و تحولات جدی در آنجا، در ریاست قوه قضائیه و در ریاست جمهوری، به خوبی و بسیار پرنتیجه و پربازده انجام داد و ثانیاً قبل و بعد از پذیرفتن مسئولیت در زندگی شخصی و در مال و اموال او چیزی تغییر نکرد، اما توجه او به آرمان‌های انقلاب اسلامی و از جمله رسیدگی به حال‌وروز مردم فراموش‌شده شهر‌ها و روستا‌ها و محرومان جامعه بیشتر شد که کمتر نشد، توجه به معنویات و توسل به خداوند و اهل‌بیت (ع) به خصوص به امام علی‌بن موسی‌الرضا (ع) به حداکثر رسید.
رئیسی برخلاف بسیاری افراد مسئولیت را طعمه‌بزرگی که به چنگ افتاده، ندانست و با آن به عنوان ابزاری برای «خدمت به مردم» و «تقرب به خداوند» بهره گرفت. او هم می‌توانست و شاید هیچ اشکالی هم نداشت که مرگش در یکی از کاخ‌های شمال شهر پایتخت باشد، اما شهادتش درست در وسط خدمت و بلکه در راه بین خدمتی به خدمتی دیگر در حوالی یک روستای دور رقم خورد.
اینها برگ برنده این مرد خدا و خادم امام رضا (ع) بود که در کمتر مسئولی با این شدت، دقت و اهمیت وجود داشته است. چنین حیاتی چنان شهادتی را هم به عنوان دستمزد اولیه از سوی خداوند در پی داشته و البته مردم فهیم و قدرشناس هم برای او سنگ تمام گذاشتند و تشییع او یکی از پرشمارترین تشییع‌های تاریخ انقلاب اسلامی بعد از ارتحال امام و شهادت فرمانده مجاهد حاج قاسم سلیمانی شد.
می‌ماند یک نکته دیگر و آن هراسی است که این روز‌ها برخی از نام و یاد رئیسی دارند و حتی هشدار‌های سطح قرمز و نارنجی می‌دهند. قطعاً نمی‌توان همه کسانی را که این روز‌ها با این موج همراه شده‌اند با یک احتمال و با یک چوب راند، اما قطع به یقین پشت پرده اصلی این جریانات یک هدف بزرگ را دنبال می‌کند و آن اینکه خط و مسیر و اسم و رسم و شعار‌های انقلابی افراد خدمتگزار و سالمی که در دل مردم هم جا داشتند یا بعد از شهادت جا باز کردند، تخریب و منکوب بشود. اگر مردم ببینند که جریان انقلابی اصیل به همین اندازه سالم است و به همین اندازه برای مردم کار می‌کند و به همین اندازه می‌تواند مسیر ریل‌گذاری کشور را به سمت اصلاحات اساسی و سخت تغییر دهد، حتماً کار برای جریان‌های وابسته و غرب‌زده یا ناکارآمد خیلی سخت می‌شود، به خصوص که مردم بین نتایج دوران مسئولیت این دو طیف یک مقایسه ساده انجام بدهند. این کار حتماً هشداردهندگان را برای همیشه از چشم ملت می‌اندازد و خب کار و بار و کاسبی آنها را هم تخته می‌کند.
