جوان آنلاین: برنامه نمایش و نشست نقد و بررسی فیلم «هیوا» به کارگردانی زنده یاد رسول ملاقلی‌پور در موزه سینما برگزار شد.
به گزارش «جوان» از روابط عمومی موزه سینما، برنامه نمایش و نشست نقد و بررسی فیلم «هیوا» به کارگردانی زنده‌یاد رسول ملاقلی‌پور با حضور فرهاد قائمیان، جواد طوسی و امیر عابدی در سالن فردوس موزه سینما برگزار شد.
جواد طوسی منتقد پیشکسوت سینما در ابتدای صحبت‌های خود گفت: ملاقلی‌پور در سینمای خود مراحل مختلفی را طی کرد و خام‌دستی‌های اولیه او به آثاری همچون «پرواز در شب»، «سفر به چزابه»، «نجات بافتگان» و «مزرعه پدری» تبدیل شد که هر کدام از این آثار دارای شناسنامه‌ای از یک فیلمساز است. او نگاه کنجکاو خود را از طریق یک دوربین سوپر هشت به وقایع ملتهب و در عین حال هولناک معطوف کرد و این موضوع هیچ‌گاه از یاد و خاطره او دور نشد و فیلم‌هایی را خلق کرد که دارای استاندارد‌هایی فراتر از زمانه خود بود.
وی تصریح کرد: این فیلمساز هر کجا متوجه می‌شد عدالت در حالتی مخدوش شونده قرار می‌گیرد، اعتراض خود را عنوان می‌کرد. ملاقلی‌پور جدا از خصوصیات فرهنگی و شخصی خود، دارای ویژگی‌هایی خاص بود. در جامعه ما در حیطه مسائل جامعه شناختی به غلط از آنارشیسم تعریف بدی ارائه می‌شود. این اصطلاح برای جامعه‌ای که به دلایل مختلف به اهداف خود جامه عمل نپوشانده است، ویژگی منفی به حساب نمی‌آید. ملاقلی‌پور فردی بود که از دل جامعه بیرون آمد و به موقع در سینمای جنگ نگاه دلسوزانه و حماسی و تاریخی خود را نسبت به شرایط معاصر جامعه به نمایش گذاشت.
این منتقد افزود: در دوران پس از جنگ نیز در چرخه سینمای اجتماعی خط عدالت‌خواهی را از زاویه دید خود بنا کرد و با فیلم‌هایی مانند «قارچ سمی»، «نسل سوخته» و فیلم‌های اولیه خود، نوعی نگاه آنارشیستی را بروز می‌دهد. در فیلم «هیوا» زنانگی دارای تجلی عاشقانه و سمپاتیک است. در این فیلم شخصت زنی را شاهد هستیم که در یک ساحت قهرمانانه قرار می‌گیرد و فیلمساز برای هر بخش از خلوت او فضایی را در نظر می‌گیرد و همه این اتفاق‌ها با بیان سینمایی انجام می‌گیرد.
فرهاد قائمیان بازیگر فیلم «هیوا» نیز گفت: ملاقلی‌پور با وجود همه آثار خوبی که مقابل دوربین برد، متأسفانه آنچنان که باید قدر ندید و این موضوع همیشه برای من که شاگرد او بودم و با ایشان رفاقت داشتم تلخ به نظر می‌رسد. در یک دوره به دلیل ساخت فیلم «سفر به چزابه» هجمه‌های شدیدی بر او وارد شد، اما در کمتر از دو سال به یکی از ۱۰ فیلم برتر سینمای ایران تبدیل شد و هنوز هم دارای جایگاه ویژه‌ای است.
وی افزود: همیشه گفته می‌شود که او فردی عصبانی بود و وجوه آنارشی موجود در آثار او را از این دریچه تحلیل می‌کردند، اما ملاقلی‌پور دارای قلبی بسیار رئوف و مهربان بود. مرام ویژه او در آثارش جاری است و من همواره غبطه می‌خورم که چرا ما نتوانستیم مانند او باشیم.
قائمیان با بیان اینکه ملاقلی‌پور از بطن جامعه بیرون آمده‌بود، بیان داشت: تمامی شخصیت‌های فیلم‌های او ما به ازای بیرونی دارند و زیست اجتماعی که او داشت همه آن‌ها را در فیلم‌هایش آورد و توانست عشق به میهن، عشق به همنوع، عشق به مرام و معرفت را جاری کند و به همین دلیل فیلم‌های او هیچ وقت کهنه نمی‌شود. ملاقلی‌پور در فیلم‌هایش از انسانیت از ازل تا ابد صحبت کرده‌است. من معتقدم رسول ملاقلی‌پور یک شاعر فیلمساز بود.
امیر عابدی، عکاس سینما که در چند فیلم با ملاقلی‌پور همکاری داشت نیز گفت: معترض و عدالتخواه بودن از جمله خصلت‌های رسول ملاقلی‌پور به شمار می‌رفت و این موارد به صورتی غیر‌شعاری در فیلم‌های او موج می‌زد. او به غیر از فعالیت در گونه جنگ، آثار دیگری را نیز کارگردانی کرده که بسیار کمتر مطرح شده‌است.
وی بیان کرد: او هیچ‌گاه کم نیاورد و همواره صحبتی که قصد بیان آن را داشت، به بهترین شکل ادا می‌کرد. او برای بار معنایی تصویر اهمیت بسیار زیادی قائل بود.
