سرويس سياسي جوان آنلاين: با پیروزی انقلاب اسلامی در ایران، سیاست‌های منطقه‌ای نظام سلطه با محوریت اسرائیل با تهدید جدی مواجه شد و تلاش بسیاری صورت دادند که پرتو‌های انقلاب ایران به خارج از کشور ساطع نگردد. تحمیل جنگ توسط حزب بعث عراق به ایران، دقیق‌ترین کاری بود که در این راستا صورت گرفت، اما جنگ تمام شد و انقلاب ایران قوی‌تر از گذشته اهداف خود را پی گرفت و هنوز به ۳۰ سالگی نرسیده بود که رژیم صدام از بین رفت و دولتی همسو با ایران در عراق شکل گرفت. حدوداً یک دهه بعد سوریه گرفتار جنگ هولناک تروریستی تکفیری از طرف غرب و ارتجاع منطقه شد و سرانجام آن جنگ نیز به شکست تروریست‌ها و حامیان آنها و استحکام بیشتر روابط ایران با سوریه منجر شد، اما دشمنان انقلاب ایران و جبهه مقاومت دست از تلاش برای مهندسی تحولات منطقه با محوریت اسرائیل برنداشتند.
اکنون سه کشور ایران، عراق و سوریه دشمنان مشترکی دارند؛ امریکا، اسرائیل، مرتجعین عرب و تفکر تکفیری تروریستی منبعث از آنها. در حوزه فرهنگی، اقتصادی و مباحث قومیتی هم با تهدیدات مشابهی مواجهند. از آن طرف در حوزه توانمندی‌ها هم اشتراکاتی دارند، هر سه تجربه جنگ علیه تروریسم و متجاوزان را دارند، هر سه به ارتجاع منطقه بی‌اعتمادند، هر سه طعم تجاوز امریکا را چشیده‌اند و هر سه در مواقع نیاز به هم کمک کرده‌اند.
این سه کشور در مجموع ۱۴۰ میلیون نفر جمعیت دارند که از مجموع جمعیت کشور‌های منطقه خیلی بیشتر است. این در حالی است که جمعیت شش کشور شورای همکاری خلیج فارس به همراه اردن حدود ۶۶ میلیون نفر می‌باشد. مجموع وسعت سرزمینی این سه کشور و قوای مسلح آنها به علاوه تجربه ارزشمندی که در حوزه دفاعی دارند، قدرت بی‌نظیری را در اختیار آنها قرار داده است. منابع انرژی آنها خصوصاً ایران و عراق و بازار تولید و مصرف قابل توجه، همه حاکی از توان بالفعل و بالقوه عظیمی است که در اختیار این سه کشور قرار دارد.
بی‌تردید با توجه به شرایط منطقه و این سه کشور و زمزمه‌های توطئه امریکا و صهیونیسم مبنی بر ایجاد ناتوی عربی، بهترین زمان برای اتحاد راهبردی آنها در حوزه‌های دفاعی، امنیتی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی هم اکنون است و در صورتی که این اتحاد راهبردی به صورت کاربردی تدوین گردد و منافع حاصل از آن ملموس باشد، کشور‌های دیگری نیز خواهان تعامل با آن خواهند شد مانند لبنان و کشور‌هایی که از تهدیدات گفته شده احساس خطر می‌کنند. اگر دستگاه دیپلماسی کشور با توجه به رویه آن، اهتمامی به این موضوع ندارد، شورای عالی امنیت ملی می‌تواند این موضوع را در دستور کار بررسی و امکان‌سنجی قرار دهد. طبیعتاً قدرت این سه کشور در صورتی که هم افزا گردند، مهندسی تحولات منطقه را به نفع جهان اسلام و منافع ملل آن رقم خواهد زد.
