دزدی در کشور به شغل مجرمانه برخی تبدیل شده است؛ این موضوع را فرمانده انتظامی کشور دوم فروردین‌ماه در حاشیه رزمایش نوروزی که در میدان آزادی برگزار شد، مطرح کرد، همانجایی که اظهار امیدواری کرد بتوان مجرمان را با پابند الکترونیک کنترل و تأکید کرد تا اردیبهشت‌ماه، ۵ هزار نفر از سارقان سابقه‌دار با پابند الکترونیک کنترل خواهند شد. رها شدن ۵ هزار دزد با پابند الکترونیک در جامعه نمی‌تواند مانعی برای ارتکاب جرم باشد، چراکه این دسته از مجرمان قادرند تا زمانی که بازداشت نشده‌اند در همان منطقه ممنوعه‌ای که قرار دارند دست به ارتکاب جرم بزنند. یکی از نگرانی‌هایی که در بستر اجتماعی جریان داشته و در حال حاضر هم با شدت بیشتری ادامه دارد نگرانی بابت از دست رفتن احساس امنیت است که با جری‌تر شدن مجرمان بر شدت این نگرانی‌ها افزوده می‌شود. روشن است وضعیت موجود در سایه بی‌تفاوتی به پیوست‌هایی صورت گرفته که منجر به شکل‌گیری چرخه سرقت شده است. این روز‌ها هر فردی که قربانی سرقت می‌شود به این امید راهی کلانتری می‌شود که پلیس آماده است به درخواست وی رسیدگی کند و همانطور که در فیلم‌ها نشان داده می‌شود، سارق را در کمترین زمان بازداشت و به دست عدالت بسپارد. این امید بیشتر از اینکه جنبه عملی داشته باشد، جنبه ماورایی یا رؤیایی دارد، چراکه مالباخته علاوه بر رنجی که بابت از دست رفتن اموالش دارد باید رنجی مضاعف را هم در چرخه مستهلکی که پیش‌روی وی قرار گرفته است، تحمل کند. روی میز هر مأمور پلیس یا قاضی انبوهی از پرونده تلنبار شده که نشان می‌دهد سارقان حسابی مشغول کار هستند و از هر فرصتی که پیش‌روی‌شان قرار گیرد برای دزدیدن اموال مردم بهره می‌برند. روشن است در چنین وضعیتی توان پلیس هم دچار فرسودگی شود و رفتار ناشی از این فرسودگی را با کج‌خلقی خودش روی مالباخته‌ای که به او مراجعه کرده بالا بیاورد. بدیهی است مالباخته‌هایی که در چنین چرخه‌ای قرار دارند نه از برخورد پلیس رضایت دارند و نه از نحوه دادرسی که قرار است آن‌ها را به حق از دست رفته‌شان برساند. با این حال کسی که می‌خواهد به حق از دست رفته‌اش برسد چاره‌ای ندارد جز اینکه مدام پله‌های اداره‌های پلیس یا دادسرا و دادگاه‌ها را بالا و پایین کند.
در شرایطی که همه خیابان‌ها و بسیاری از کوچه‌ها به هر نحو به دوربین‌های مداربسته مجهز شده‌اند، انتظار بی‌جایی نیست که مجرمان به جای اینکه با فناوری‌های روز شناسایی و بازداشت شوند باید آزادانه در کوچه و خیابان مردم را خفت کنند.
اینکه پلیس اذعان دارد که دزدی به عنوان شغلی برای عمده مجرمان درآمده است، ضعف اقتدار قانون مقابل تفکری است که به جامعه جوان کشور القا کرده به جای اینکه با حقوق حداقلی در کارگاه یا کارخانه مشغول کار شود یا برای امرارمعاش مسافرکشی کند، می‌تواند با دستبرد به چند خانه در کمترین زمان به ثروتی هنگفت برسد و از مجرای کمک به مستمدان گناه دزدی خود را هم به ثواب تبدیل کند. انتشار فیلم یا خبر‌هایی که منجر به مخدوش شدن چهره امنیت کشور شده، حکایت از این دارد که پلیس هم مقابل مخلان امنیت آسیب‌پذیر شده، از همین‌رو در ساختاری که پلیس هم احساس امنیت نکند تکلیف بقیه معلوم است.
اقتدار ودوربین ها برای سیاسیون کاربرد دارد 
