جوان آنلاین: اشتغال همچنان اصلی‌ترین دغدغه ورزشکاران و قهرمانان است. مسئله‌ای که در ورزش جانبازان و توان‌یابان دیگر نه یک مشکل که یک معضل است. وقتی برای ورزشکاران سالم ایران شغلی وجود ندارد و همه چیز در حد حرف و وعده باقی مانده، مشخص است که ورزشکاران توان‌یاب چه اوضاعی دارند.
حال و روزی که باعث شده رمضان صالحی، لیبروی تیم ملی والیبال نشسته با دلخوری در خصوص آن صحبت کند: «نمی‌دانم کارشناسان این قانون چه کسانی بودند که تصمیم گرفتند مدال‌آوران آسیایی خودشان استخدام شوند، اما پاراآسیایی‌ها فقط فرزندانشان! درحالی‌که ورزشکاران توان‌یاب خودشان بیشتر به شغل نیاز دارند. رهبری در دیداری که بعد از بازی‌های المپیک و پارالمپیک توکیو با ورزشکاران داشتند این مسئله را گوشزد کردند، اما کسی گوش نکرد و اتفاقی نیفتاد. ایشان در مراسم اخیر با ورزشکاران نیز بار دیگر بر این موضوع تأکید کردند، اما نمی‌دانم مشکل کجاست. انگار هیچ سازمانی نمی‌خواهد ورزشکار کارمند توان‌یاب داشته باشد. ظاهراً در استخدام ورزشکاران به مدال و قهرمانی نگاه نمی‌کنند و توجه‌شان به این است که آیا آن ورزشکار توان‌یاب است یا سالم. واقعاً نمی‌دانم توان‌یابان باید چه چیزی را ثابت کنند و از چه راه دیگری توانایی‌های خود را به اثبات برسانند. متأسفانه هیچ سازمان و نهادی تمایل به جذب این قشر از جامعه را ندارد. من اواخر دوران ورزشی خود را سپری می‌کنم و سؤالم این است که بعد از این دوران شرایط چه می‌شود؟ من هرچه دارم از والیبال نشسته است، اما آن زمان که جوان و در اوج بودم کسی مرا استخدام نکرد، حالا که سنم بالا رفته که دیگر شرایط مشخص است.»
