جوان آنلاین: پایان کار یاران عبدی در جام جهانی زیر ۱۷ ساله‌های اندونزی حسرت عمیقی را به دنبال داشت، نه، چون تیم نوجوانان در مقدماتی و جام‌جهانی عملکرد مثبت و قابل قبولی داشت و می‌توانست به مراحل بالاتر راه یابد، بلکه بدان جهت که جام جهانی ۲۰۲۳ اندونزی پایان کار و درخشش شاگردان عبدی بود. سرنوشتی که پیشتر گریبان نوجوانان دیگر را در سال‌ها و سال‌های قبل‌تر گرفته بود. اما با وجود تجربه‌های تلخ گذشته و واقعیتی که نمی‌توان انکار کرد، آقایان همچنان شعار حمایت می‌دهند. حمایتی که هرگز صورت نگرفته که اگر گرفته بود، امروز باید شاهد حضور ستاره‌های سابق تیم نوجوانان در رده‌های بالاتر بودیم. ستاره‌هایی که اندک زمانی کوتاه بعد از شکوفایی به دست فراموشی سپرده شدند و شاید حتی برای همیشه از صحنه فوتبال کنار رفتند. نوجوانانی که می‌توانستند آینده فوتبال کشور را تشکیل دهند، اما هیچ حمایتی از آن‌ها برای ادامه این مسیر صورت نگرفت. به همین دلیل هم هست که صحبت‌های نبی، نایب‌رئیس اول فدراسیون فوتبال هیچ روزنه امیدی ایجاد نمی‌کند، چراکه گوش پایه‌های فوتبال ایران از شنیدن این شعار‌ها پر است.
براساس گفته‌های نایب‌رئیس اول فدراسیون فوتبال قرار است جهت حضور بازیکنان تیم ملی نوجوانان در رده‌های سنی بالاتر، برنامه‌ریزی دقیقی صورت گیرد، اما بی‌تردید آنچه در راستای حمایت از این تیم گفته می‌شود کمافی‌السابق شعاری بیش نیست. همان شعاری که بعد از رسیدن تیم چمنیان به یک‌چهارم جام‌جهانی نیز داده شد، اما هرگز به مرحله اجرا درنیامد تا استعداد‌هایی که چمنیان به عرصه ظهور رسانده بود یکی پس از دیگری پرپر و به دست فراموشی سپرده شوند. سرنوشت تلخی که بی‌تردید یقه یاران عبدی را هم خواهد گرفت. نوجوانانی که برزیل را به زانو درآوردند، اما بی‌تردید نمی‌توانند مسئولان فوتبال کشور را متقاعد کنند که به جای شعار دادن از آن‌ها حمایت کنند تا فردایی روشن را برای فوتبال ایران ترسیم کنند!
هیچ تردیدی نیست که تک‌تک یاران عبدی می‌توانند ستاره‌هایی قابل اتکا در رده‌های بالاتر باشند. عملکرد نوجوانان نشان داد که آن‌ها حرف‌های زیادی برای گفتن دارند و در سال‌های آینده می‌توانند پشتوانه‌ای قوی برای تیم جوانان، امید و حتی بزرگسالان باشند، اما طی کردن این مسیر نیاز به حمایتی قاطع از پایه‌های فوتبال ایران دارد. پایه‌هایی که برای ادامه مسیر موفقیت نیاز به برنامه‌ریزی اصولی و نگاهی ویژه دارند، اما آنچه در تمام این سال‌ها از مسئولان در خصوص پایه‌های فوتبال ایران دیده‌ایم جز مشتی شعار و وعده‌های عملی نشده، نبوده است. وعده‌هایی که اگر اجرایی شده بودند امروز شاهد بیش از نیم قرن حسرت حضور امید‌ها در المپیک نبودیم. امید‌هایی که باید از همین نوجوانان تغذیه شوند، اما آیا اینطور بوده است؟ پاسخ این سؤال را با نگاهی گذرا به سرنوشت تیم چمنیان که تا یک‌چهارم جام جهانی نوجوانان نیز پیش رفته بود و پایان تلخ یاران عنایتی در مسیر صعود به المپیک می‌توان دریافت.
