جوان آنلاین: نظام جمهوری اسلامی از بدو تأسیس خویش، تجربیاتی مهم و تاریخی را پشت‌سر نهاده است. این وقایع تلخ و شیرین به سان توشه‌ای گران برای حال و آینده محسوب می‌شود و می‌تواند زمینه آگاهی و عبرت را فراهم آورد. انتخاب ابوالحسن بنی‌صدر به ریاست جمهوری در عداد این دست وقایع است که پیامد‌های مثبت و منفی فراوانی را موجب شد. او در زمره کسانی بود که سال‌ها در اروپا داعیه تولید اندیشه‌دینی و انقلابی‌گری داشت و از مقطعی به بعد با امام خمینی رهبر کبیر انقلاب اسلامی نیز ارتباط یافت. این سابقه موجب شد تا پس از پیروزی انقلاب اسلامی او بتواند در میان مردم انقلابی جایگاهی یابد و حتی عده‌ای او را مورد تأیید و علاقه ویژه بنیانگذار جمهوری اسلامی قلمداد کنند. هم از این روی بنی‌صدر توانست با استفاده از این زمینه و عدم حضور کاندیدای حزب جمهوری اسلامی بر جایگاه نخستین رئیس‌جمهوری اسلامی ایران تکیه زند. با این همه او از این فرصت تاریخی، استفاده صحیح نکرد و عمده نیرو و زمان خویش را به اصطکاک با نهاد‌ها و شخصیت‌های انقلاب اسلامی اختصاص داد! اثری که هم‌اینک در معرفی آن سخن می‌رود، این ماجرا را به گونه‌ای مستند بازخوانی کرده است. این پژوهش از سوی فاطمه نظری کهره انجام شده و مرکز اسناد انقلاب اسلامی به انتشار آن همت گماشته است. تارنمای ناشر در تببین موضوع این کتاب، به نکات ذیل اشارت برده است:
«انقلاب اسلامی ایران با تکیه بر اندیشه ناب اسلامی و رهبری امام‌خمینی، پس از سال‌ها مبارزه توانست طومار نظام ستمشاهی را برچیده و نظام جمهوری اسلامی را با هدف تحقق بخشیدن به آرمان‌های این خیزش بزرگ جایگزین آن کند. طبیعتاً بعد از پیروزی انقلاب اسلامی تمام گروه‌ها و افرادی که با رژیم گذشته مبارزه کرده بودند، خویش را شایسته رهبری و اداره امور جامعه می‌دانستند و ایجاد هرگونه محدودیتی از سوی نیرو‌های اصیل انقلاب، به انحصارطلبی و استبداد تعبیر می‌شد. بنابراین تعیین این صلاحیت برعهده مردم نهاده شد تا افراد شایسته را انتخاب کنند. بدین منظور پس از برگزاری انتخابات مختلف دور از انتظار نبود که تعدادی از گروه‌ها و افرادی که مورد استقبال مردم قرار نگرفتند، در حاشیه مشغول توطئه شوند، اما کسانی‌که مورد اعتماد مردم واقع شده بودند، باید در راه تحقق اهداف انقلاب اسلامی تلاش می‌کردند. ابوالحسن بنی‌صدر از جمله افرادی بود که پس از پیروزی انقلاب اسلامی توانست به منصب ریاست جمهوری دست یابد. وی که نکات مبهمی به‌خصوص در روابطش با امریکایی‌ها در کارنامه قبل از انقلابش وجود داشت، پس از رسیدن به ریاست‌جمهوری با تغییر رفتار نسبت به نیرو‌های انقلابی، دوره‌ای بحرانی را در نخستین ماه‌های پس از پیروزی انقلاب به وجود آورد که سرانجام نتیجه‌ای جز سقوط و فرار از کشور برایش به دنبال نداشت! وی به دلیل حاکمیت روح قدرت‌طلبی و خودبرتربینی بر تمام وجودش در تلاش بود تا تمامی نهاد‌های قانونی کشور را زیر نفوذ و تسلط خود درآورد. او پس از ناکامی در این راه به گروهک‌های ضدانقلاب پناه برد تا شاید از این طریق به اهدافش دست یابد، اما این راه نیز موجب فاصله بیشتر وی از جریان اصیل انقلاب شد. دوران ریاست‌جمهوری بنی‌صدر، یکی از تجربه‌های مهم و آموزنده تاریخ انقلاب اسلامی ایران است که عملکرد دست‌پروردگان غرب و تلاش آن‌ها برای انحراف انقلاب اسلامی را نشان می‌دهد. هم از این روی بازخوانی آغاز و انجام ابوالحسن بنی‌صدر همچنان سودمند و عبرت‌آموز می‌نماید...».
