جوان آنلاین: اثری که هم‌اینک در معرفی آن سخن می‌رود، همانگونه که از نام آن پیداست «رابطه ایران و امریکا، از پیروزی انقلاب اسلامی تا تسخیر لانه جاسوسی» را مورد بازخوانی قرار داده است. این پژوهش از سوی حسن خداوردی انجام شده و مرکز اسناد انقلاب اسلامی به انتشار آن همت گماشته است. تارنمای ناشر در معرفی این کتاب به نکات پی آمده اشارت برده است:
«اگر بخواهیم به پیشینه روابط ایران و امریکا نظری اجمالی بیفکنیم، به طورکلی آغاز روابط این دو کشور به اوایل قرن نوزدهم میلادی برمی‌گردد. در این برهه زمانی، نوع روابط عمدتاً روابط مذهبی، فرهنگی و بعد‌ها تا حدودی اقتصادی است. اساساً تا سال ۱۹۴۱ م/۱۳۲۰ ش، مقامات امریکایی به علل مختلف از جمله تأثیر دکترین مونروئه، تمایل چندانی به حضور کشورشان در ایران نداشتند، اما از اواسط دهه ۱۳۲۰ به دلیل ارزیابی جدید از وضعیت مالی و موقعیت استراتژیک ایران، دولت امریکا نفوذ خود را در ایران بیشتر کرد و برای تقویت موقعیت خود در این کشور روش‌های مختلفی را به‌کار برد که مهم‌ترین آن کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ می‌باشد. از این تاریخ به بعد، نفوذ گسترده امریکا در ایران شروع شد و تا انقلاب اسلامی تداوم یافت. به طور خلاصه روابط دو کشور در دهه به صورت روابط دست نشاندگی و در دهه۱۳۵۰، به صورت تحکیم و وابستگی است و به طور کلی طی این مدت ایران به دست نشانده نظامی و سیاسی امریکا مبدل شد. موضع‌گیری ایالات متحده نسبت به ایران در دوران تحولات انقلابی از جمله مهم‌ترین تحولات روابط خارجی دو کشور قبل از پیروزی انقلاب اسلامی محسوب می‌شود. به طور کلی در دوران تحولات انقلابی ایران، سیاست امریکا حمایت همه‌جانبه از محمدرضا شاه بود، اما زمانی که امریکا متوجه شد نمی‌تواند شاه را بر اریکه قدرت نگه دارد، در پی خروج شاه در ۲۶ دی ۱۳۵۷، تمام سعی خود را به کار برد تا به هر نحو ممکن، ایران را در اردوگاه غرب نگه دارد و از سقوط آن به دامان شوروی و روی کار آمدن یک رژیم اسلامی - به زعم خود - جلوگیری کند. تصویری که برخی از زمامداران امریکایی از حکومت بعدی ایران در نظر داشتند، غیر از آن بود که بعد‌ها در ایران استقرار یافت. آنان بر این باور بودند که یک حکومت ملی از عناصر لیبرال و وابسته به جبهه ملی سابق، زمام امور را در دست گرفته و منافع غرب و امریکا در شکل محدودتری تأمین خواهد شد، لذا با سقوط رژیم محمدرضا شاه در ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ و روی کارآمدن دولت موقت، ایالات متحده از اولین کشور‌هایی بود که اقدام به شناسایی رسمی دولت موقت کرد. امریکا در تلاش بود تا روابط خود را با ایران گسترش دهد و متقابلاً حکومت بازرگان نیز مایل بود که روابط خویش را با امریکا حفظ کند، اما اتخاذ سیاست نه شرقی نه غربی از سوی امام‌خمینی مانع از آن شد که روابط دولت موقت با امریکا تا حد مطلوب پیشرفت نماید. پس از آنکه محمدرضا شاه برای معالجه وارد نیویورک شد، دانشجویان پیرو خط امام در اعتراض به پذیرش شاه از سوی امریکا، سفارت این کشور را در تهران مورد حمله قرار دادند. البته ملاقات بازرگان و یزدی با برژینسکی در الجزایر، مزید بر علت شد و در ۱۳ آبان ۱۳۵۸ سفارت امریکا تسخیر و کارکنان سفارت به گروگان گرفته شدند که امام‌خمینی از این واقعه با عنوان انقلاب دوم یاد کردند. بدین ترتیب تاریخ انقلاب اسلامی وارد مرحله جدیدی شد و روابط ایران و امریکا رو به تیرگی و خصومت نهاد، به طوری که این روابط خصمانه تا به امروز تداوم یافته است....»
