جوان آنلاین: کانال تلگرامی «ترجمان» خلاصه‌ای از یادداشت سایمون کوپر در فایننشال‌تایمز را با عنوان «نگاه انداختن، اسکن کردن، اسکرول کردن: دوران خواندن عمیق به پایان رسیده است» به اشتراک گذاشت. در این مطلب می‌خوانیم: کاتبی را تصور کنید که بعد از اختراع ماشین چاپ، مشغول نوشتن متنی بود که تا به حال بار‌ها و بار‌ها آن را نوشته بود. چه احساسی داشت؟ احتمالاً با خودش فکر می‌کرد «مشغول چه کار بیهوده‌ای هستم!» امروزه خیلی از آدم‌ها وقتی مجبور می‌شوند متنی بنویسند که طولانی‌تر از ۳۰ کلمه است، چنین حسی پیدا می‌کنند. به خودشان می‌گویند: چه کسی متنی چنین طولانی را خواهد خواند؟ نکته تلخ ماجرا این است که چندان اشتباه فکر نمی‌کنند. انسان‌ها در خواندن متن‌های طولانی به مشکل خورده‌اند. مجموعه‌ای از ناشران، محققان، کتابداران و نویسندگان سراسر جهان، ماه پیش با انتشار «مانیفست خواندن لیوبلینا» اعلام کردند: خواندن دیجیتال در حال تخریب عادت «خواندن عمیق» در میان ماست. دستگاه‌های دیجیتال باعث شده‌اند انسان‌های امروزی، «بیشتر» از هر دوره دیگری در تاریخ بشریت بخوانند، اما آن‌ها دیگر مثل قبل نمی‌خوانند. خواندن دیجیتال، به شکلی روزافزون، به تجربه‌ای تکه‌تکه، کوتاه‌مدت، سطحی و گذرا تبدیل شده است، بنابراین شاید تعداد کلمات خیلی زیادی در روز بخوانیم، ولی همه آن‌ها در قالب متن‌های چندکلمه‌ای یا نهایتاً چندخطی است. حال اگر بخواهیم همان تعداد کلمه را در قالب یک متن واحد بخوانیم، با دشواری بسیاری مواجه می‌شویم، زیرا درک متنی طولانی نیازمند مهارت‌های «خواندن عمیق» است.
خواندن عمیق نقشی حیاتی در تمدن بشری داشته است. استیون پینگر، روان‌شناس و نویسنده امریکایی می‌گوید: با رواج خواندن متن‌های طولانی در بین عموم مردم از اواخر قرن هفدهم، توانایی «همدردی» کردن با دیگران در میان انسان‌ها افزایش یافت. مردم با خواندن متن‌های مفصل درباره زندگی دیگر انسان‌ها، توانستند دنیا را از چشم آن‌ها ببینند و این توانایی تأثیر بسیار مهمی در نگرش آن‌ها درباره موضوعاتی مثل برده‌داری، شکنجه، ساحره‌سوزی، استبداد و دیگر چیز‌ها گذاشت. از نظر استیون پینکر، خواندن عمیق باعث «انقلاب نوع‌دوستانه»ای شد که بعدتر به رویداد‌های دوران‌سازی مثل انقلاب امریکا و انقلاب فرانسه منتهی شد. آنچه خواندن متن‌های تکه‌پاره و کوتاه دیجیتال ما را از آن محروم می‌کند، دقیقاً همین توانایی دیدن دنیا از چشم دیگران است. ماریان وولف، محقق امریکایی می‌نویسد: ما در دنیای آنلاین دائماً در حال اسکرول‌کردن، نصفه‌نیمه خواندن یا ذخیره‌کردن متن‌ها هستیم تا در آینده‌ای نامعلوم آن‌ها را بخوانیم، چون این رسانه برای خواندن عمیق طراحی نشده است.
خواندن دیجیتال از دلایل مهم رواج «ساده‌گرایی» در دنیای امروز است؛ ساده‌گرایی یعنی تمایل به ساده‌کردن هر چیز پیچیده، اظهار‌نظر‌ها و موضع‌گیری‌های یک‌خطی، شفاف و سرراست و فرارکردن از درک عمیق و چندوجهی مسائل. سایمون کوپر می‌گوید: استاد ساده‌گرا‌های جهان، دونالد ترامپ است؛ کسی که هیچ کس حتی توقع «همدلی» کردن را از او ندارد، اما ظهور این نوع سیاستمداران زنگ خطری برای جهان است. پینکر می‌گوید: «هر وقت سیاستمداران شروع می‌کنند به ساده حرف زدن، منتظر جنگ باشید.»
