یک‌شنبه شب آرژانتین قهرمان شد، اما مارادونا نبود. دست خدا با آرژانتین بود، اما مارادونا نبود تا با شادی‌های خاص خودش کنار مسی جشن پرشکوه قهرمانی برگزار کند. جای خالی‌اش روی استیج قهرمانی آرژانتین حسابی به چشم می‌آمد. جشن قهرمانی آلبی سلسته یک خواننده کم داشت، یک دن دیگو که با شور و هیجان خاص خود آواز بخواند و همه را شاد کند.
۳۶ سال بعد از قهرمانی مارادونا با آرژانتین یک‌شنبه شب مسی بار دیگر مردم دیار نقره را به عرش رساند، اما مگر کسی می‌تواند منکر این شود که در تمامی لحظاتی که فوق ستاره با تلاش و تعصب به دروازه فرانسه حمله می‌کرد مارادونا از آن بالا نگاهش می‌کرد و برای موفقیتش دست به دعا داشت. مردم آرژانتین با این باور زندگی می‌کنند. یک‌شنبه شب جای مارادونا خالی بود هر چند تمام علاقه‌مندان به فوتبال بر این باورند که او در لحظه لحظه فینال یک‌شنبه شب در ورزشگاه حضور داشت.
رؤیای دست نیافتنی مسی یک‌شنبه شب محقق شد؛ رؤیایی که به نظر می‌رسید باید همیشه در حد همان رؤیا باقی بماند، اما فوق ستاره شاگردی دیه‌گو را کرده بود. شاگردی مردی که برابر تمام دنیا ایستاد تا آرژانتین بالا بماند و مسی هم درست همان راه را رفت. ایستاد و جنگید. سرزنش‌ها را تحمل کرد، نیش‌های بعد از هر نایب قهرمانی در کوپا و جام جهانی را به جان خرید تا حالا هم کوپا را بالای سر برده باشد و هم جام جهانی را ولی یک افسوس بزرگ حالا باقی است. دن دیه‌گو دیگر نیست. دیگر نیست که آواز بخواند و حتی با کیلو‌ها وزن اضافه با توپ جادوگری کند. جای مارادونا یک‌شنبه شب عجیب خالی بود تا همراه با مسی جام در دست در ورزشگاه قدم بزند و سرود بخواند.
«دیه‌گو قطعاً در آسمان می‌خندد» این را پله اسطوره فوتبال برزیل می‌گوید، یک باور قلبی که نه فقط باور پله که باور کل جهان فوتبال و علاقه‌مندان به دیه‌گوست. یک‌شنبه شب دیه‌گو از آسمان جشن قهرمانی مسی را دید و خندید. شاد شد و جشن گرفت و فریاد زد درست مانند همان زمانی که در ورزشگاه از شدت خوشحالی گل‌های مسی سر از پا نمی‌شناخت.
تصویر مسی روی دوش آرژانتینی‌ها همان تصویر ۳۶ سال قبل بود با این تفاوت که آن روز مارادونا فقدان کسی را احساس نمی‌کرد فقط می‌دانست که جام را برای آرژانتین به ارمغان آورده و به اسطوره مردمش تبدیل شده است، آن روز جای کسی خالی نبود، اما ۳۶ سال بعد و در یک‌شنبه شب ورزشگاه لوسیل مسی روی دوش بازیکنان آرژانتین به‌خوبی جای دن دیه‌گو را احساس می‌کرد. شاد بود و شاد است که آرژانتین سراسر غرق جشن پیروزی است و برای ورود قهرمانانش لحظه شماری می‌کند، اما تمام این‌ها نمی‌تواند جای خالی مارادونا را پر کند هر چند او در آسمان می‌خندد.
مسی برای جاودانه شدن فقط یک جام جهانی کم داشت. یک‌شنبه شب کلکسیون افتخارات فوق ستاره کامل شد تا او حالا تبدیل به دست نیافتنی‌ترین بازیکن فوتبال شود ولی چقدر زیباتر بود که این موفقیت را با مارادونا جشن می‌گرفت. جشن دو ستاره که همه چیزشان را برای آرژانتین گذاشتند. آرژانتین همه چیزشان بود و هست و آن‌ها همه چیز آرژانتین بوده و هستند و خواهند بود. مسی حالا در کنار مارادونا قرار دارد. اسطوره‌های سرزمین نقره و آفتاب که جای خالی یکی عجیب توی ذوق می‌زند. مسی می‌خندد و مارادونا از آسمان برای او پیام تبریک و شادباش می‌فرستد.
یک‌شنبه شب جای یکی در ورزشگاه لوسیل خالی بود. جای مارادونا، جای مردی که با رفتنش فوتبال مرد، اما مسی کاری کرد که باز هم به فوتبال امیدوار شویم ولی آرزو می‌کردیم که کاش مارادونا یک‌شنبه شب در لوسیل بود تا جشن قهرمانی آرژانتین ماندنی‌تر شود.
