خاطرمان را مکدر نکنید. این پیامی است که بسیاری از مردم دوست دارند مستقیما به کی روش و شاگردانش بگویند.
مصاف با آمریکا، درست در یک روز تاریخی است. روز صعود تیم ملی فوتبال ایران بعد از سال‌ها انتظار به جام جهانی فرانسه. روزی که آرزو‌های یک ملت بعد از سال‌ها محقق شد. آنهم در مبلورن. برابر استرالیایی که باز کردن درواه اش با وجود مارک بوسنیچ به معجزه می‌ماند. اما یک اتفاقا، همه داستان را تغییر داد.
حضور یک جیمی جامپ در زمین، پاره شدن تور دروازه به واسه او و البته تلاش عابدزاده برای حفظ روحیه تیم باعث شد تا برخلاف آنچه که انتظار می‌رفت، نه استرالیا، که ایران راهی فرانسه شود.
حملات استرالیا روی دروازه ایران به حدی پر تعداد و سرعتی بود که عابدزاده بعد‌ها اعتراف کرد به مدافعان تیم گفته این طور پیش برود تمام می‌شود! اما حفظ روحیه و تقویت آن در سایر بازیکنان در خون گلر اول ایران بود. گویی عابدزاده به دنیا آمده بود برای رهبر شدن و این را به قدری در زمین خوب ایفا کرد که مابقی کار‌ها نیز خوب پیش رفت. اما بهترین صحنه آن بازی، بی هیچ شک و تردیدی عبور غزال تیزپای ایران از مارک بوسنیچ بود و ولو شدن او روی زمین وقتی نتوانست مانع خداداد شود و توپ او به تور دروازه حریف دوخته شد.
حالا بعد از گذشته ... سال، ایران درست در همان روز تاریخی و فراموش نشدنی باید با آمریکا بازی کند. تیمی که سابقه قبول شکست برابر ایران را دارد و تکرار تاریخ برای ایران و کسب یک برد دیگر مقابل این تیم می‌تواند به معنای صعود ایران از مرحله گروهی برای نخستین بار باشد. اما بی شک، آمریکا دیگر آن تیم سابق نیست و مثل بسیاری از تیم‌های دیگر بی شک رشد و ترقی کرده و این کار ایران را برای تکرار پیروزی مقابل آن سخت خواهد کرد. با این وجود، اما ارائه یک بازی دیدنی درست مشابه آنچه که در مصاف با ولز شاهد بودیم می‌تواند کار آمریکا را یکسره کرده و این تیم را با دست خالی روانه خانه کند. اما به شرط‌ها و شروط‌ها!
یک تساوی هم می‌تواند صعود ایران را در پی داشته باشد، اما این به همان اندازه که می‌تواند خوب باشد، می‌تواند بد هم باشد. برای درک بیشتر این مسئله خوب است نگاهی دوباره بازی ایران – ولز داشته باشیم. مصافی دیدنی، هیجان انگیز و فوق العاده که در دقایق ۹۹ و ۱۰۱ نتیجه داد! موفقیتی که یک بار دیگر ثابت کرد بازی نود دقیقه است و تا قبل از به صدا در آمدن سوت داور، رخ داد هر اتفاقی ممکن است.
نیاز به کسب تنها یک امتیاز می‌تواند ما را محتاط و برتری قاطع مقابل ولز می‌تواند مغرورمان کند. دو نکته حائز اهمیت و البته منفی که می‌تواند یک بار دیگر حسرت صعود به مرحله دوم را به دل فوتبال ایران و هوادارانش بگذارد.
بازی با ولز بی شک یک دیدار لذت بخش و هیجانی بود که نشان از غیرت، توانمندی، امید و ارائه ملی پوشان ایران داشت. هرچند که در عین برتری و برد، ایراد‌های زیادی هم دیده شد که نباید در پس کسب موفقیت تیم ملی پنهان بماند که در این صورت مقابل آمریکا به مشکل برخواهیم خورد.
ایران برابر انگلیس باخت. بد هم باخت. اما تنها چیزی که توانست به موفقیت قابل توجه مقابل ولز بینجامد این بود که کی روش و شاگردانش پرونده شکست مقابل سه شیر‌ها را بسته و فقط به ولز اندیشیدند. این درست همان کاری است که باید مقابل آمریکا کرد. دیگر هیچ اهمیتی ندارد که ولز را بردیم. همانطور که هیچ اهمیتی ندارد آمریکا مقابل انگلیس مساوی کرده است. الان تنها چیزی که اهمیت دارد یک دست کردن تیم و ایجاد امید، هدف و انگیزه برای عبور از سد آمریکاست. تیمی که باید بپذیریم تیم چند سال قبل نیست. همانطور که باید به این بیندیشیم که جام جهانی برای ما از بازی با آمریکا آغاز و تمام خواهد شد. این تنها راه کسب دومین برتری در جام جهانی قطر و صعود به مرحله بعد برای نخستین بار است. پس باید همه چیز از موفقیت تا ناکامی‌ها را به دست فراموشی سپرده و فقط به مقابل و بازی با حریفی بیندیشیم که می‌تواند پای مجوز صعود ما به مرحله بعد را امضا کند. اتفاقی که غیر ممکن نیست اگر بخواهیم و البته نقایص خود را در مصاف با ولز جبران کنیم.
