جوان آنلاین: حسین شریعتمداری طی یادداشتی در روزنامه کیهان نوشت:
۱- گفته‌اند - و حکیمانه نیز هست که «بهتر آن باشد که سرّ دلبران / گفته آید در حدیث دیگران».
جنگ ۱۲ روزه اگرچه با خسارت‌های سنگینی نظیر شهادت جمعی از فرماندهان نظامی و دانشمندان و سایر مردم شریف و عزیز کشورمان همراه بود ولی دستاوردهای بی‌نظیری نیز در پی داشت که برخی از صاحبنظران از آن با عنوان «انفجار فرصت‌ها» یاد می‌کنند.
واکنش سهمگین ایران اسلامی در مقابل حملات نظامی مشترک آمریکا و اسرائیل تا آنجا ویرانگر و برای دشمن پشیمان‌کننده بود که نتانیاهو و ترامپ علی‌رغم رجزهای احمقانه و لاف‌های گزاف، به گدائی آتش‌بس آمدند و در دیگر سوی این میدان، باز هم برخلاف تصور و انتظار آمریکا و اسرائیل، انسجامی مثال‌زدنی در میان مردم شکل گرفت، انسجامی که تعجب آمیخته به وحشت دشمن را به دنبال داشت. موضوع این وجیزه، اشاره به گزارش مستند نشریه آمریکایی «فارین پالیسی» در همین خصوص است. بخوانید!
۲- چکیده‌ای از گزارش یاد شده است:
«سال‌ها ایرانیان می‌پرسیدند چرا کشورشان به برنامه موشکی، نیروهای نیابتی منطقه‌ای یا دکترین مقاومت نظامی نیاز دارد؛ حالا می‌پرسند چگونه می‌توان این ابزارها را قوی‌تر ساخت تا ایران مستقل و صاحب حاکمیت باقی بماند»... «مقاومت، دیگر فقط شعار حکومتی نیست؛ بلکه به گفتمانی مشترک در دفاع از کشور تبدیل شده است»... «این دیگر نسل ۱۳۵۷ نیست که مواضع گذشته را تکرار می‌کند؛ این فرزندان و نوه‌های آن‌ها هستند نسل‌هایی که با دسترسی به اینترنت، رسانه‌های غربی و اغلب با نگرشی متمایل به غرب رشد کرده‌اند اکنون مشروعیت نظم جهانی را زیر سؤال می‌برند»... «مقاومت، دیگر انحصار جمهوری اسلامی و وفادارانش نیست بلکه به فریادی برای دفاع از میهن تبدیل شده است که مرزهای اجتماعی و سیاسی را درنوردیده است»...
«اکنون، این ایده که مذاکره با غرب می‌تواند مشکلات ایران را حل کند، دیگر بیش از آنکه رنگ واقع‌گرایی داشته باشد، نشانه‌ای از تسلیم تلقی می‌شود»... «زمانی نسل جوان ایران استراتژی منطقه‌ای جمهوری اسلامی را اغلب به‌عنوان سیاستی پرهزینه، تحریک‌آمیز و منزوی‌کننده مورد انتقاد قرار می‌داد اما جنگ اخیر آن نگاه را تغییر داده است»... «آن عده از ایرانی‌هایی که پیش‌تر شعارهای رسمی رهبر جمهوری اسلامی، [آیت‌الله] خامنه‌ای، را جدی نمی‌گرفتند، حالا شروع به تکرار همان شعارها کرده‌اند».
۳- حالا به وضوح می‌توان دید که مخالفان برنامه موشکی ایران، کسانی که مقاومت را پُرهزینه و غیرضروری می‌دانستند، آنهایی که اصرار می‌کردند مذاکره با آمریکا می‌تواند مشکلات را حل کند، کسانی که استراتژی منطقه‌ای ایران را پرهزینه، تحریک‌آمیز و منزوی‌کننده معرفی می‌کردند و... دانسته و برخی نیز ندانسته آب به آسیاب دشمن می‌ریختند و بیانیه‌هایی با مضمون رفراندوم برای تشکیل مجلس مؤسسان(!) و یا تغییر پارادایم(!)، دیکته دشمن به پادوهای داخلی خود است...
