جوان آنلاین: در خبر‌ها آمده بود که ساپینتو سرمربی استقلال از اردوی ترکیه این تیم ناراضی است و آن را بی‌فایده خوانده است. خب برای اولین بار باید به مرد بداخلاق پرتغالی حق داد که صدای اعتراضش بلند شود. یک تیم بدون بازیکن اصلی را تحویلش داده‌اند که در ترکیه آماده لیگ برترش کند، در حالی که بازیکنان اصلی استقلال یا هنوز قرارداد ندارند یا هنوز تصمیم به تمرین نگرفته‌اند یا اینکه اصلاً بی‌خیال ماندن در استقلال شده‌اند. بقیه تیم‌ها هم البته وضعیتی بهتر از آبی‌ها ندارند، مثلاً پرسپولیس حتی سرمربی هم نداشت ولی رفت ترکیه تا در آنجا سرمربی جدید را معرفی کند. خلاصه هر کدام یک جور‌هایی لنگ می‌زنند، سپاهان یک جور، تراکتور هم جور دیگر فقط این وسط یک نکته مهم باقی می‌ماند و آن اینکه چرا با وجود چنین شرایطی حتماً باید اردوی خارجی برگزار شود؟ چرا آقایان مدیر باشگاه‌ها بدون توجه به بدیهی‌ترین موضوعات صرفاً برای اینکه کارنامه خودشان را با برپایی اردوی خارجی پر کنند، این مسافرت‌های پرهزینه و بی‌فایده را انجام می‌دهند. کسی مخالف برپایی اردوی خارجی خوب نیست، اما سؤالی که امروز مطرح است این است که کدام یک از تیم‌هایی که امروز در ترکیه حضور دارند، ترکیب کامل دارند یا برنامه‌ریزی دقیقی برای آینده خود انجام داده‌اند؟ واقعیت این است که مدیران باشگاه‌ها برای بستن دهان منتقدان و البته پر کردن برنامه سفر‌های خارجی خود بدون کوچک‌ترین مطالعه‌ای برنامه اردوی خارجی ترتیب می‌دهند. به هر حال پول این سفر‌های پرخرج قرار نیست از جیب این آقایان پرداخت شود و مثل همیشه بیت‌المال و پول مردم است برای ولخرجی کردن و البته سروسامان دادن به وضعیت اقتصادی کشوری مانند ترکیه!
سال‌هاست باشگاه‌های فوتبال ایران می‌خواهند به هر قیمت ممکن اردوی خارجی برپا کنند؛ اردو‌هایی که تاکنون هیچ بازخورد مثبتی هم برای فوتبال ایران نداشته که اگر داشت وضعیت آمادگی تیم‌ها در ابتدای فصل جور دیگری بود؛ اردو‌هایی که تنها پول بیت‌المال را به هدر می‌دهد و رزومه آقایان مدیر را پر می‌کند؛ اردو‌هایی که سرمربیان تیم‌های لیگ برتری خوب می‌دانند تقریباً هیچ فایده‌ای برای تیم‌های‌شان ندارد و در نهایت اردو‌هایی که اگر شانس بیاوریم اخبار حاشیه‌ای و جار و جنجال‌های اخلاقی از آنها به بیرون درز نکند. حالا باید از مدیران باشگاه‌های فوتبال پرسید که واقعاً این ترکیه رفتن‌ها به قیمت تمام می‌شود؟ سفر‌هایی که آخرش نارضایتی امثال ساپینتو است.
