به گزارش سرويس جامعه جوان آنلاين، دکتر نعمت الله فاضلی در کانال تلگرامی خود درباره نقد‌ها و گفتگو‌های حادثه سیل نوشت: در شبکه‌های اجتماعی و تلگرام همگام با بحرانی‌تر شدن سیل که اکنون به چهار صد شهر رسیده است، شاهد شکل گیری سیل ویرانگر دیگری هم هستیم، «سیلی مجازی» که تلاش می‌کند تا همه دستاورد‌ها و زیرساخت‌های ایران معاصر را نفی و انکار کند.
برخی چنان بازنمایی از ایران و جامعه و حکومت آن ارایه می‌کنند که گویی مردم کاملاً بی پناه شده‌اند و تنها شهروندان انسان دوست در تلاش برای کمک رسانی هستند. چنان سخن می‌گویند که گویی حکومت و سامان اداری موجود فقط باری بر دوش مردم شده‌اند. کمی تأمل کنیم و به این شیوه‌ی نابخردانه بازنمایی جامعه را نقادی ننامیم.
اگر از حکومت ناراضی هستیم، حق داریم و می‌توانیم و باید نقد کنیم. اما این چه شیوه نقادی است که تمام فناوری‌ها و سازمان‌ها و دستاوردهای جامعه معاصرمان را باری بر دوش سیل زدگان بنامیم؟ قطعا حق و حتی وظیفه‌ی ماست که بنویسیم و نقد کنیم و عملکرد خودمان و سازمان‌های‌مان را نقادانه زیر ذره بین قرار دهیم و بر عملکرد آن‌ها نظارت کنیم.
هیچ تردیدی در این زمینه نباید داشت. من هم به اندازه دانش و توانایی‌ام تا این لحظه چنین کرده‌ام. بخشی از تجربه تجدد و معاصریت ما همین بازاندیشی و نظارت مسوولانه است. اما باید این نقد و نظارت با نوعی هیجان زدگی و عاطفه گرایی همراه نشود که در نهایت تمام دستاورد‌ها و زیرساخت‌های فنی و سازمانی و فرهنگی ایران امروز نادیده و ناچیز پنداشته شود.
می‌توان فهرست بلندی از زیر ساخت‌های مادی، معنوی و اجتماعی ارایه کرد که بیان کننده توانمندی‌های عظیم ایران معاصر است که از دوران ناصرالدبن شاه تا امروز ساخته و پرداخته شده‌اند. تنها برای مثال می‌گویم، بخاطر داشته باشیم که ایران ۵۸۰ سد بالای سه میلیارد متر مکعب دارد. این سد‌ها را اگر نداشتیم این سیل تمام ایران را برای همیشه ویران کرده بود.
مدیریت این سد‌ها و بسیاری از امکانات دیگر بر عهده سارمان‌های بزرگ کشور است و از توان مردم عادی بیرون. مثال دیگرم همین نیرو‌های نظامی هستند که با فناوری‌های عظیم و فداکاری‌های ستودنی در مواقع سیل و زلزله در صحنه همیشه حاضرند و انجام وظیفه می‌کنند.
موافقم که باید نقد کنیم و نابخردی‌ها را فریاد بزنیم، اما نفی و انکار تمام دستاوردهای جامعه ایران در صد سال گذشته را نمی‌توان نقد نامید. این که شما و من و همه دلسوزیم واقعا جای انکار ندارد. اما نگوییم حکومت باری روی دوش ما در مواقع سیل و بحران شده است. نگوییم سد‌ها را دور بریزید که باعث ویرانی‌اند. نگوییم بساط بروکراسی را جمع کنیم.
مراقب باشیم که چنین نقد ویرانگری، در نهایت پایه‌های خود ناقد و نقد را هم ویران می‌کند. واقعا این طور نبینیم و نگویبم. باید سازمان‌ها را نقد کنیم و بخواهیم که بخردانه‌تر از جامعه و طبیعت و ملت مراقبت کنند. ما باید خردمندی را مبنای عمل سازمان‌ها بدانیم و آن‌ها را با همبن معیار نقد کنیم. اما نباید چنین رادیکال تمام حکومت و سازمان‌های عظیم درگیر بحران را انکار کرد.
خوشبختانه بخشی از پول نفت برای ساختن زیرساخت‌هایی خرج شده است که اگر نشده بود خسارت‌های این سیل اکنون صد‌ها و هزاران برابر بود. همین فناوری هواشناسی که شش روز پیش بحران امروز و فردا را دقیق اعلام کرد، باعث جلوگیری از بسیاری از خسارت‌های جانی و انسانی شد. همین رسانه‌ها و فناوری‌های ارتباطی موج عظیمی از هماهنگی‌ها را بوجود آورده است. همین وجود سازوکار‌های عظیم اداری کمک کرده است تا مردم کمتر احساس بی پناهی کنند. امروز همه سازمان‌ها بسیج شده‌اند. این بسیج نتیجه وجود زیر ساخت‌های ارتباطاتی و رسانه‌ای و اداری عظیم در کشور است.
لطفا نقد کنیم، کاستی‌ها را بگویبم، یکدیگر را ترغیب به هوشیاری و مشارکت کنیم، اما مراقب باشیم در این لحظات ناامید نشویم، دستاوردهای دنیای مدرن را پاس بداریم، بروکراسی را نقد کنیم، اما آن را نفی و انکار نکنبم.
