برنامه تلویزیونی اقیانوس آرام با مدنظر قرار دادن مسائل نوجوانان مورد توجه مخاطبان قرار گرفته است.
اواسط دهه ۷۰ شمسی شبکه یک بعد از ظهر‌ها و در قالب برنامه نوجوانان، برنامه‌ای پخش می‌کرد که خیلی زود گل کرد و مورد توجه قرار گرفت. «نیمرخ» که ابتدا با اجرای کامیار اسماعیلی روی آنتن می‌رفت، به دلیل فضای متفاوت و تازه‌اش بینندگان زیادی داشت. بینندگان این برنامه محدود به نوجوانان نمی‌شد و جوان‌ها و خانواده‌ها هم دوست داشتند پای حرف‌های مجری جوانی بنشینند که در استودیو راه می‌رفت، لباس اسپورت می‌پوشید و صمیمی و خودمانی حرف می‌زد. سری دوم برنامه با اجرای امیرحسین مدرس که خود در ادبیات و شعر دستی داشت، حال و هوایی ویژه گرفت و محبوب‌تر شد. موضوع‌هایی که «نیمرخ» مطرح می‌کرد به زندگی فردی، خانوادگی و اجتماعی نوجوانان مربوط می‌شد، اما می‌توانست مخاطبان بیشتری داشته باشد. «نیمرخ» از دل جامعه صحبت می‌کرد. سال‌ها گذشت و بعد از پایان «نیمرخ» موج مقلدان نتوانستند موفقیت آن برنامه را تکرار کنند، حتی تیم تولید برنامه نتوانستند آن فضا را احیا یا تکرار کنند. دو دهه بعد از آن روزها، «اقیانوس آرام» که از شبکه ۲ پخش می‌شود به نوعی قرار است حدیث نفس نوجوانانی باشد که در دهه ۹۰ زندگی می‌کنند. این برنامه برخلاف فضای روتین تولیدات مشابهش مجری ندارد و مهمان‌ها به صورت استند آپ مطالب خود را به ٣٠ نوجوان داخل استودیو عرضه می‌کنند. ساختار «اقیانوس آرام» شبیه «نیمرخ» نیست، اما از وجوهی همان نوستالژی را به یادمان می‌آورد. گروه سازنده تلاش کرده‌اند با توجه به آنچه این روزها در شیوه برنامه‌سازی تاک شو رواج دارد کار کنند، سهم نوجوان‌ها در اجرای برنامه را پررنگ کنند و به آن‌ها سهم بیشتری بدهند، اما مسئله مهم این است که روح برنامه و مضمون آن باید با جان نوجوانان همسو باشد؛ اتفاقی که در «نیمرخ» می‌افتاد، یعنی مسائلی مثل افت تحصیلی، ارتباط با والدین، انتخاب رشته و ورود به اجتماع آن هم با توجه به فضای امروز جامعه می‌تواند نوجوانان را پای «اقیانوس آرام» بنشاند. نکته دیگر اینکه یکی از مسائلی که برنامه‌سازی در تلویزیون با آن دست و پنجه نرم می‌کند، نرسیدن به یک الگوی بومی است؛ اتفاقی که در «نیمرخ» افتاد یا حتی برنامه‌هایی که برادران صفاریان‌پور تولید می‌کنند.
«اقیانوس آرام» با این ایده ارزشمند که به نوجوان‌ها باید بها داد و آن‌ها را جدی گرفت، حیف است که نوجوانان بازیگوش یا هنرمند و آن‌هایی که هنوز خط فکری شان را مشخص نکرده‌اند با خود همراه نکند.
اثربخشی این برنامه زمانی کامل می‌شود که دایره مخاطبانش وسیع شود، این موضوع می‌تواند در قسمت‌های بعدی این برنامه مورد توجه تیم سازنده آن قرار بگیرد.
