میشد کاروانی پر و پیمانتر اعزام شود، اما اینکه بازیهای آسیایی جای تجربهاندوزی نیست، بهانه خوبی بود برای اعزام کاروانی شسته رفته یا به قول دبیرکل کمیته ملی پارالمپیک جمع و جور که تنها شانسهای مدال را در خود جای داده و با این وجود، انتظارات هنوز هم بالاست. تا اندازهای که بسیاری به سکوی دوم و عدهای هم به سکوی سوم میاندیشند. البته جدول دوره گذشته بازیهای پاراآسیایی میگوید که صعودی یک پلهای و گرفتن ژاپنی که تنها یک طلا بیش از ایران کسب کرده نباید کار سختی باشد، البته به شرط آنکه ژاپنیها طی این چهار سال پیشرفت قابل توجهی نکرده باشند برای سبقت گرفتن از ایران، اما رسیدن به کره جنوبی که ۳۵ طلا بیشتر کسب کرده، مأموریتی غیرممکن است. آقایان مسئول، اما حرف از حفظ جایگاه چهارم میزنند؛ جایگاهی که البته ازبکستان و تایلند نیز با فاصله ۱۶- ۱۵ طلا درصدد دستیابی به آن هستند و شاید بهراستی حفظ و تکرار آن هم کار چندان سادهای نباشد!
ورزش جهان رو به پیشرفت است و ورزش جانبازان و معلولین نیز از این پیشرفت جا نمانده و سرعت پیشرفت این بخش از ورزش ایران البته قابل قبول بوده است و این را نتایج به دست آمده در رویدادهای مهم میگوید. با این وجود، اما رقبا نیز با سرعت زیادی در حال پیشرفت هستند و از قافله عقب نماندهاند. اگرچه پیشرفت ازبکها را گلخانهای میخوانند، اما آنها رشد عجیبی در ورزش معلولان داشتهاند. این پیشرفت و موفقیت را نه فقط در آسیا، که در دنیا نیز میتوان دید.
برای مثال، نیجریه با سرمایهگذاریای که کرده، توانسته در مسابقات جهانی پاراوزنهبرداری دوم شود و این هشداری جدی است برای توجه به ورزش جانبازان و معلولین. بدون شک برای افزایش سرعت رشد و پیشرفت در این وادی، علاوه بر توجه و حمایت، پشتوانههای علمی و آموزشی نیز لازم است و باید بیش از هر زمانی به مباحث آموزشی و علمی پرداخت و همچنین باید مسائل دیگری، چون روانشناسی و تغذیه و... را نیز مد نظر قرار داد و دانش مربیان را به روز کرد تا شاهد ارتقای ورزش جانبازان و معلولین باشیم. درواقع آنچه برای جا نماندن از این رقابت بدان نیاز داریم، تقویت مباحث ساختاری و تشکیلاتی است و همگام بودن با دانش روز دنیا. جدا از این مسائل مهم، توجه و حمایت از ورزش جانبازان و معلولین و نگاهی ویژه به این ورزشکاران میتواند ضامن موفقیت باشد.
بدون شک توجه به ورزش میتواند سلامت جامعه را تضمین کند و حمایت از ورزش جانبازان و معلولین، علاوه بر ضمانت سلامت جامعه، روح امید را نیز به رگهای آن تزریق میکند. موفقیتهای ورزش جانبازان و معلولین که بیتردید مشکلات و سختیهایشان چند برابر دیگر ورزشکاران است، نیازمند حمایتها و نگاه ویژه مسئولان است؛ چراکه آنها جز حریف، باید با مشکلات و نقص عضوی که دارند نیز مبارزه کنند و کسب موفقیت، عنوان و مدال برای آنها به مراتب سختتر است و در مقابل، ارزش آنچه به دست میآورند نیز به مراتب بیشتر است.
چراکه در پی هر مدال و موفقیت، تلاش، ایستادگی، مقاومت و استقامتی است که میتواند الگویی بحق برای تک تک افراد جامعه باشد و همین مسئله کافی است برای توجه و حمایت بیشتر از ورزش جانبازان و معلولین که با کمترین امکانات و انبوهی از مشکلات، طی همه این سالها، بیشترین موفقیت و مدالآوری را داشتند و بارها و بارها باعث سربلندی ایران شدند؛ ورزشکارانی که، اما حالا دیگر نمیتوانند برای کسب موفقیت تنها به همت و تلاش خود اکتفا کنند و نیازمند نگاه ویژه مسئولان و مهیا و به روز بودن امکانات هستند برای تکرار موفقیتها و کسب مدالهای رنگارنگی که طی این سالها برای ایران به ارمغان آوردند؛ چراکه اهمیت توجه به ورزش معلولان نه فقط آسیا، که همه کشورهای دنیا را بر آن داشته تا نگاهی ویژه به این بخش از ورزش که میتواند امید را در بین اقشار خاص جامعه و نشاط را در بین تمامی افراد آن ایجاد کند داشته باشند.