اتفاقي بود يا برنامه‌ريزي شده، حالا ديگر تفاوتي نمي‌كند، مهم اين بود كه رئيس‌جمهور عصر سه‌شنبه درست همانجايي بود كه بايد باشد؛ در تبريز و در ميان قهرمانان واليبال نشسته ايران كه باز هم افتخاري ديگر به كلكسيون تمام نشدني افتخاراتشان افزودند.
البته بهانه حسن روحاني سفر به آذربايجان غربي بود، اما با قهرماني بروبچه‌هاي واليبال نشسته در اولين دوره رقابت‌هاي ليگ جهاني همراه شد تا توفيقي اجباري نصيب او و تيم همراهش شود و در جمع ملي‌پوشان حاضر شوند. بله، اين توفيق نصيب رئيس‌جمهور شد؛ چه توفيقي بالاتر از ديدار ملي‌پوشاني كه هنوز در جمع‌شان جانبازان دفاع مقدس هستند و چه توفيقي از اين بالاتر كه با ملي‌پوشاني ديدار داشته باشيد كه به‌رغم محدوديت‌هاي جسمي، نام و پرچم ايران را همواره بالا نگه داشته‌اند.
اين توفيق نصيب رئيس‌جمهور شد، اما اي كاش تنها محدود و معدود به گرفتن چند عكس يادگاري و چند لبخند نشود، چراكه بروبچه‌هاي واليبال نشسته، رشته‌هاي المپيكي و مدال‌آور تا دلتان بخواهد از اين عكس‌هاي يادگاري دارند، عكس‌هايي كه نه به حق و حقوق‌شان چيزي اضافه كرده و نه به امكانات نداشته‌شان. كاش رئيس‌جمهور از اين بچه‌ها مي‌پرسيد چگونه و با چه امكاناتي تمرين مي‌كنند! كاش مي‌پرسيد حق و حقوق‌شان و ميزان قراردادهايشان چقدر است، آن وقت حتماً به نتايج جالب توجهي دست پيدا مي‌كرد و کاش کمی بیشتر برای نشستن پای درد دل بچه‌های جانباز و معلول وقت می‌گذاشت.
كاش رئيس‌جمهور از اين به بعد هم به صورت اتفاقي درست همانجايي باشد كه بايد. مثلاً كاش يكي از اين سفرهاي استاني هيئت دولت مربوط به حوالي خانه كشتي مي‌شد، همانجايي كه رئيس فدراسيون، ورزشكاران و مدال‌آورانش سال‌هاست كه چشم‌انتظار ديدار با رئيس‌جمهور هستند.
كاش رئيس‌جمهور حالا كه با واليبال نشسته و بچه‌هايش ديدار كرده حداقل برنامه‌اي هم براي بقيه رشته‌ها داشته باشد. كاش واليبال نشسته شروعي براي اين كار بزرگ تاريخي باشد. ورزش نيازمند اين نگاه حمايتي است، حمايتي كه تنها در پول و مسائل مادي خلاصه نمي‌شود. البته حرف ورزشكاران المپيكي ايران هم همين است، اينكه مسئولان بلندپايه كشور به ورزش بها دهند آن هم نه فقط در ايام پيروزي و كسب افتخار، بلكه در تمامي روزها به خصوص در دوران سخت آماده‌سازي.
رئيس‌جمهور سه‌شنبه به ديدار اعضاي تيم ملي واليبال نشسته رفت، اما اي كاش كسي در گوش روحاني مي‌گفت ورزشكاراني هستند كه در روزها و ماه‌هاي آينده قرار است با كمترين امكانات براي رسيدن به المپيك تلاش كنند و چشم اميد به امثال رئيس‌جمهور دوخته‌اند!
روحاني سه‌شنبه بعدازظهر با قهرمانان واليبال نشسته ديدار كرد، اما زود رفت. حتماً دلایل خاص خود را داردکه دیر آمد و زود رفت و حتماً نمي‌داند كه قهرمانان تيراندازي بدون فشنگ تمرين مي‌كنند، حتماً در جريان مشكلات ريز و درشت بچه‌هاي رزمي، كشتي، وزنه‌برداري، قايقراني، دووميداني و ديگر رشته‌ها نيست! اتفاقي كه سه‌شنبه بعدازظهر در تبريز افتاد، يك اتفاق خوشحال‌كننده و اميدواركننده بود، ديداري كه اميدواريم حتي اگر اتفاقي هم بود، باز تكرار شود تا ورزشكاران كشورمان بيش از اين احساس تنهايي نكنند.
اين روزها خيلي‌ها منتظر حضور رئيس‌جمهور در اردوي تيم ملي فوتبال هستند، تيمي كه قرار است راهي روسيه شود. اين اتفاق در دوران رؤساي جمهور قبل نيز رخ داده و باز هم اتفاق مي‌افتد، عيب و ايرادي هم ندارد، اما براي اين ديدار برنامه‌ريزي مي‌شود و اين يعني تبعيض. با اين حال ما اميدواريم روحاني بعد از ديدار با قهرمانان واليبال نشسته درست مثل حضور در تمرين تيم ملي فوتبال براي ديگر رشته‌ها نيز برنامه‌ريزي داشته باشد تا اين تبعيض تاريخي از ميان برداشته شود و المپيكي‌ها و مدال‌آوران ايران بتوانند درست مثل فوتبالي‌ها با رئيس‌جمهور ديدار داشته باشند و حرف‌هايشان را بيان كنند.
