استعداديابي، پرورش استعدادها، رسيدگي به وضعيت استعدادها و حرف‌هايي از اين دست، حرف‌هايي زيباست كه زياد از زبان مسئولان ورزش كشور شنيده مي‌شود. بهتر است قبل از آنكه وارد بحث اصلي شويم، تعريفي از استعداد ورزشي داشته باشيم و بعد اينكه ما از استعدادهاي ورزشي‌مان چه مي‌خواهيم و البته براي آنها چه كارهايي بايد انجام بدهيم، چراكه امروز اين تصور وجود دارد كه با توجه به وضعيت بسياري از استعدادهاي مدال‌آور ورزش كشور به لحاظ زندگي قهرماني و اجتماعي، مسئولان كشور نه تعريف درستي از استعداديابي دارند و نه مي‌دانند كه از استعدادها چه بخواهند و با آنها چگونه رفتار كنند.
استعداد ورزشي به نوجواناني اطلاق مي‌شود كه بايد با زير ذره‌بين بردن مسابقات ورزشي رده‌هاي پايه آن هم توسط مربيان كاربلد آنها را در رشته‌هاي گوناگون شناسايي كرد. بعد از اين مرحله بايد آنها را گلچين و در اختيار مربيان حرفهاي قرار داد. سپس در بين همان استعدادها نخبه‌ها را جست‌وجو و با تقسيم‌بندي در تيم‌هاي مختلف شرايط رشد آنها را مطابق با ظرفيت و توانمندي‌هايشان فراهم كرد. پس از آن با در اختيار گذاشتن امكانات از آنها توقع موفقيت داشت و البته پاسخ مناسبي هم به مدال‌آوري آنها داد. اين راهي است كه همه كشورهاي صاحب‌عنوان در ورزش جهان يعني همان‌ها كه در المپيك و رقابت‌هاي جهاني مدال درو مي‌كنند از ابتدا تا انتها مي‌روند و ثمره‌اش مي‌شود قهرماناني چون مايكل فلپس در شنا يا ژيمناست‌هاي ريز و درشت چيني.
خب حالا بعد از اين تعريف مختصر مي‌رسيم به حرفهاي مسعود سلطاني‌فر، وزير ورزش كه ديروز گفت، زمينه استعداديابي ورزشي در كشور بايد فراهم شود. بسيار خوب و عالي، اما جناب وزير اين زمينه را چه كسي يا كدام ارگان و نهادي بايد فراهم كند؟ در ثاني استعداديابي كنيم كه چه شود؟ مگر برنامه‌اي براي آينده استعدادهاي ورزش ايران وجود دارد؟
جناب وزير از استعداديابي و فراهم شدن زمينه‌هاي آن حرف مي‌زند در حالي كه همين حالا يكي از قهرمانان با استعداد اين سرزمين كنار خيابان دستفروشي مي‌كند و بسياري از استعدادهاي رشته‌هايي چون كشتي و تكواندو از سر اجبار به كشورهايي چون آذربايجان كوچ مي‌كنند، چون مي‌دانند در اينجا به‌رغم تمام شعارها و حرفهاي زيبا، استعدادشان تباه مي‌شود. بله استعدادشان يعني همان چيزي كه آقايان با گرفتن چند عكس يادگاري در كنار نونهالان و نوجوانان دم از پرورش، شكوفايي و زمينه‌سازي براي رشد آنها در كشور مي‌زنند.
كشف و پرورش استعداد چيزي نيست كه تنها با حرف و شعار بتوان به آن دست يافت. بايد برنامه داشت، بايد هدف مشخص كرد و به استعدادها رسيدگي كرد. اينكه به يك رشته خاص توجه ويژه‌اي داشته باشيم و از بقيه توقع مدال با استعداديابي منافات دارد.
براي استعدادها بايد هزينه كرد تا درست و به‌موقع شكوفا شوند، اما سؤال اينجاست؛ جناب وزير شما كه دم از فراهم شدن زمينه استعداديابي مي‌زنيد، آيا فكري هم به حال و روز استعدادهاي نابي كه همين حالا در ورزش كشور هرز مي‌روند، كرده‌ايد؟ آيا برنامه‌اي داريد كه استعدادهاي پشت خط مانده ورزش كشور بيش از اين سرخورده نشوند؟ اين سؤال‌ها و سؤالاتي از اين دست، مسائلي است كه بهتر است قبل از زمينه‌سازي براي كشف استعدادهاي جديد به آنها پاسخ داده شود، والا همه مي‌دانند كه ورزش ايران اقيانوس استعداد است كه مي‌توان از آن ستاره‌هاي بي‌نظيري كشف كرد، ولي وقتي قرار است سرنوشت اين ستاره‌هاي آينده، چيزي شبيه مدال‌آوران و قهرمانان امروز باشد، استعداديابي چه سودي دارد؟!
