بسیاری از مردم تصور می‌کنندکه موفقیت آدم‌های مشهور به
خاطر استعداد، ژنتیک، فیزیک بدنی، شانس یا موقعیت زمانی و مکانی ویژه‌ای که در آن
بوده‌اند، است، اماثابت شده است این نظریه اشتباه می باشد وپیروزی در هر کاری بخاطر
سماجت و شهامت و سختکوشی‌شان است وما در لحظه لحظه انقلاب آن رادیدیم و درک کردیم
مخترع برق «توماس ادیسون»
بر این باور است که موفقیت
حاصل یک درصد نبوغ و 99درصد عرق ریختن وتلاش است
تاریخ مطبوعات استان اصفهان شاهد ظهور روزنامه نگاران
و صاحبان قلم و اندیشه ای بوده است که در پیشبرد فرهنگ این خطه فرهنگی پس از انقلاب
شکوهمند اسلامیمان منشاء اثربخشی فراوان بود ه اند پیشکسوتان عرصه خبر در استان
فرهنگ دوست وپایتخت فرهنگ وتمدن کشورمان همچون عبدالحسین جعفری ،عبدالمجید مجید نژاد، منصورگلناری،
محمود زمانی ،محمد رضا رضایی، سعید عرفان منش محمد شاه علی، فظل اله سلطانی
،خانم لیلامیرشیری ، ناهیده ایزدی
و...زندیادان مرحوم گلشنی ، نصری ، قنبر ی نژاد ، ثقفیان ومرحومه زهره یعقوبی ... که
یاد ونامشان را گرامی میداریم آن ها سالها خون دل خوردند وبرای نشر فرهنگ
وارتقاء سطح فکری و فرهنگی جامعه لحظه ایی از تلاش نایستادند.
نگاهی به 22 سال خدمت منصور گلناری در
خانه مطبوعات
منصورگلناری هم یکی از این قلم بدستان اندیشه است که در دوران نسبتا طولانی " 22 سال مدیریت خانه
مطبوعات وخبرنگاران استان اصفهان " فعالیت خود را برای شکوفایی مطبوعات استان
نه تنها رزومه موفق ، بلکه چنان اخلاق مداری و سبک منش حرفه ای از خود به جا گذاشته
است که می تواند چراغ راه نسل های جوان این حرفه قابل توجه باشد .
تشکلی که با 22 سال فعالیت و علیرغم کم وکاستی های
موجود اقتصادی و فراز و فرودهای بلند وژرف
راتوانست دوام و قوام بیاورد اوبا تنش ها
و حساسیت های سلیقه ایی و سیاسی توانست با مدیریت یکپارچه خود چرغ خانه مطبوعات
اصفهان رابیش از دو دهه روشن نگه دارد و همه
ی ما دیدیم که خیلی از تشکل ها حتی یکسال هم نتوانستند دوام بیاورند ، گلناری دنبال
نام و نان نبود او از جنس خود خبرنگاران است و می خواست تا آنجایی که امکان داشت مشکلات
این قشر را برطرف نماید.
گلناری از سال 60 تا 62 عضو شورای بسیج ناحیه اصفهان
بود واز سال 63 به آموزش وپرورش رفت ویکسال بعد یعنی سال 64 سرپرستی روزنامه رسالت
را تاکنون به عهده گرفت ، وی از سال 73 مدیریت خانه مطبوعات و خبرنگاران استان رابه عنوان نخستین تشکل مطبوعاتی جمهوری اسلامی
به ثبت رساندو پس از 22 سال خدمت فضای
فعالیت را به دیگری سپرد تا این مشعل فروزان را فرد دیگری با گامهای بلند
تریبپیماید اما او می گوید همچنان به خانه کمک خواهد کرد و ارتباطش باخانه مطبوعات
به عنوان یک عضو کوچک قطع نخواهد شد . در همین رابطه با او گفتگوی صمیمی وخودمانی انجام شد که در پی می خوانید :
* در این 22 سال که شما مدیر خانه مطبوعات بودید مهمترین تحولاتی
که این خانه تجربه کرد ،چه بود ؟
به نظرم ایجاد یک چنین تشکیلاتی با توجه به تنوع
دیدگاهها و سلیقه ها ، آن هم در فضایی که به سیاست بسیار نزدیک است ، خودش یک تحول
محسوب می شود و شاید مهمتر از آن ، حفظ این تشکیلات در کوران مشکلات و کاستی ها نیز
یک تحول در عرصه مدیریت تلقی شود . البته هویت بخشی به صنف خبرنگار و برگزاری چندین
جشنواره خاص می تواند تحولات به یاد ماندنی به حساب آید .
جشنواره هایی که نه قبل از آن سابقه داشت ونه بعد
از آن تکرار شد و امیدوارم لااقل اسامی این
چند جشنواره که شامل : همایش روزنامه نگاران غیر حرفه ای ، جشنواره مسئولین
پاسخگو و خبرنگار پرسشگر بود ، به فراموشی سپرده نشود .
* چه توصیه ای به خبرنگاران دارید ؟
امیدوارم همکاران ارجمند ( چه پیر چه جوان ) خبرنگاری
و روزنامه نگاری را صرفا به عنوان یک شغل در نظر نگیرند . چون نگاه شغلی به یک کار
سبب بروز سستی ، بی انگیزه گی و سایر مشکلات می شود .اما اگر نگاه انسان یک کار همراه
با اعتقاد ، انگیزه و انجام وظیفه باشد ، احتمال
بوجود آمدن انحراف و بی انگیزه گی به حداقل می رسد .
توصیه ام به همکاران پیشکسوت و موی سپید ، این است
که برای تربیت نیروی انسانی کارآمد وقت صرف کنند . به شخصی گفتند ، برای تربیت فرزندان
خوبت چه کردی ؟ او در پاسخ گفت : بیشتر از آنکه برای تربیت آنان وقت بگذارم ، در تربیت
خودم کوشیدم . چون جوانان آنچه را ببینند بیشتر می پذیرند تا آنچه را که بشنوند . و
اما به همکاران جوان و آینده دارم عرض می کنم در کنار علم و دانش به کسب "مهارت
" توجه داشته باشید و به جز رضای خدا ، تابع چیز دیگری نباشند .
* از خانه خسته نشده بودید ؟
حقیقتش را بخواهید من با تمام وجود و احساسم کار
می کردم وبه کارم ایمان داشتم و دارم ، بنده هم مثل خیلی ها مستثنی از خستگی های روزمره
نبودم و نیستم واز انگیزه و اعتقادم به کار ، هیچ گاه کاسته نشد و خسته نشدم ولی گاهی
از عدم همکاری برخی و تلاش و انرژی فراوانی که برای یکدست کردن رفتارها به خرج دادم
خسته می شدم .
از اینکه می دیدم معدود افرادی با سطحی نگری منافع
جمع را فدای اغراض شخصی می کنند ، خسته می شدم . واز اینکه می دیدم گاهی اوقات ، برخی
، تک روی را بر حرکت جمعی ترجیح می دهند خسته می شدم . در مجموع باید عرض کنم در طول
زندگی ام از هرچه خسته شده باشم ، از کارخسته نشدم .
* مهمترین خواسته
ات از زندگی چیست ؟
گلناری
در پاسخ گفت : مهمترین خواسته ام از زندگی ، امنیت ، آرامش ، توفیق خدمت صادقانه و
عاقبت بخیری ، که البته همه اینها در سایه دینداری خالصانه و عمل به دستورات الهی فراهم
می شود .
منصور گلناری غیر از فعالیت های مطبوعاتی و فرهنگی
بی شمار در امور خیریه و عام المنفعه هم یکی از سرآمدان است ، همکاری با انجمن حمایت
از بیماران آسیب نخاعی ، همکاری با انجمن های جوانان روشن بین (نابینا ) و انجمن ناشنوایان
