فاطمه ثقفی روانشناس بالینی گفت: به طور کلی یک عده از روان‌شناسان پرخاشگری را رفتار غریزی می‌شناسند. انسان به گونه‌ای نامشخص برای رفتار پرخاشگرانه برنامه‌ریزی می‌کنند.
وی ادامه داد: از نظر روان‌شناسان اجتماعی پرخاشگری یک رفتار اجتماعی است که تحت تأثیر یک الگو بیشترین حمایت پژوهشی، خطرناک و بی ثبات است.
این روانشناس بالینی عنوان کرد: مهم‌ترین عامل پرخاشگری ناکامی است. به طوری که اگر فرد در رسیدن به اهداف خود با شکست مواجه شود احتمال پاسخ پرخاشگرانه‌ی او افزایش می‌یابد، عامل دیگر پرخاشگری محیط زندگی فرد است که می‌تواند ریشه‌ی خشونت داشته باشد.
تنبیه‌های والدین و مربیان عامل دیگر پرخاشگری می‌شود. افرادی که در دوران کودکی از سوی والدین مورد پرخاشگری قرار گرفته‌اند رفتارهای تهاجمی و پرخاشگرانه بیشتری از خود نشان می‌دهند.
وی در خصوص ادامه‌ی عوامل پرخاشگری گفت: تشویق رفتارهای پرخاشگرانه نیز حتی می‌تواند عامل پرخاشگری باشد. تماشای خشونت نیز عامل دیگر پرخاشگری افراد است که با مشاهده‌ی زیاد برنامه‌های خشونت آمیز این پرخاشگری افزایش می‌یابد.
وی آخرین عامل پرخاشگری را ناهماهنگی در روش تربیتی عنوان کرد: بزرگسالانی که در بافتی تربیت شده‌اند که قوانین هماهنگ نبوده این را یاد گرفته‌اند نافرمانی کرده و در مقابل تغییرات مقاومت کنند.
وی تصریح کرد: به طور کلی راهکارهای کنترل خشم را می‌توان به این موارد اطلاق کرد:
1- به دنبال توضیح دیگری بگردید
2-حواس خود را به چیز دیگری معطوف کنید
3-شوخ طبعی را در خود افزایش دهید
4-ببینید چه چیزی خشم شما را بر می‌انگیزد
5-با خودتان گفتگو کنید (خودگویی مثبت)
6-ترک محل و پناه به محل امن
7-شناسایی مشکل اصلی و در جهت بهبود آن اقدام کنید
8-تغییر دادن شیوه‌ی صحبت
ثقفی در پایان خاطر نشان کرد: اگر با رعایت کردن همه‌ی این موارد باز هم کنترل خشم جواب نداد باید به درمان‌های روان شناسانه درمان‌های شناختی و رفتاری و گروه درمانی بپردازیم.
