«امیر علی عسگری» مجری و تهیه کننده گروه سیاسی شبکه 3 سیما، کار خود را با خبرنگاری در باشگاه خبرنگاران آغاز کرد و با
برنامه های گفتگو محور و چالشی، سالها است که در شبکه های مختلف سیما حضور دارد،
پای صحبت او نشسته ایم تا در خصوص اجرای برنامه های تلویزونی و دردسرهای این کار
بپرسیم.آقای عسگری! چه شد که
مجری برنامه زنده سیاسی تلویزیون شدید؟
من کار خبرنگاری را
از باشگاه خبرنگاران در سال 80 آغاز کردم، وقتی که تنها 17 سال داشتم و در حوزه سیاسی
و فرهنگی و اجتماعی مشغول بودم، البته آن
روزها در حوزه مکتوب کار می کردم و پس از مدتی در قسمت گزارشگری تصویری باشگاه حضور
پیدا کردم.
چه شد که از عرصه کار
مکتوب به تصویر آمدید؟
زمینه های حضورم در تصویر در باشگاه خبرنگاران فراهم شده بود و این
شد که من به سمت گزارش تصویری رفتم، خب برای اولین بار بود که یک سری کارها را
انجام می دادیم و همه چیز را تجربی کار می کردیم. سال 83 اولین گزارش تصویری من
پخش شد با موضوع تفاوت نگاه زندگی میان نسل جوان. پس از سال 83 تا 85 درگیر
دانشگاه بودم و دیگر به باشگاه نمی رفتم تا سال 85 که بار دیگر به باشگاه بر گشتم، فضا خیلی
فرق کرده بود. بخش خبری 19 و 15 شبکه یک در حال تاسیس بود، به همین دليل سرمان خیلی
شلوغ شد و تنوع کاری و سوژه، پس از آن در سرویس فرهنگی باشگاه مشغول به کار شدم،
از سال 87، همکاری ام با شبکه سه را آغاز کردم، برنامه ای بود به نام «صبح انقلاب»،
تمام استان ها سفر می کردیم و درباره پیشرفت های انقلاب و زندگی مردم گزارش می
گرفتیم که در آن موقع سبک جدید گزارشگری مستند و تولیدی بود و دیگر ردپایی از خبر
نداشت. سختی کار این بود که سفرهایمان پیاپی و پشت سر هم بود. سال 88 برنامه «سی
بهار» را داشتم که باز هم سفر های متعدد داشت، با این تفاوت که هر روز باید در یک
شهر حضور پیدا می کردیم. در همان سال همکاری ام را با شبکه قرآن آغاز کردم. سال
89 با «صبح عالی به خیر» به شبکه یک آمدم و بعد در سیمای خانواده حضور پیدا کردم. در
همان سال در برنامه «هفت روز» به عنوان گزارشگر حضور پیدا کردم که هنوز هم ادامه
دارد و پس از آن در کار مستندسازی در گروه سیاسی شبکه سه رفتم و سال 90 هم مجری
برنامه زنده «متن حاشیه» شدم، اولین مستندم را درباره «شهید علی هاشمی» را به آنتن بردم و
تا به حال 35 مستند برای شبکه سه ساخته ام. سال 91، مجری و سردبیر سیاسی برنامه
«صبح با خبر»، شبکه خبر شدم و بار دیگر برنامه ای هم برای انتخابات ریاست جمهوری
داشتیم به نام «گپ و گفت».
تفاوت خبرنگاری مکتوب
را در قیاس با گزارشگری و اجرای تلویزیونی چطور می بینید؟
این دو کار در راستای
هم هستند، مجری زنده به خصوص در حوزه سیاسی باید خبرنگار خوبی در عرصه مکتوب هم
باشد و خبرنگاری مکتوب، پایه بسیاری از کارهای تصویری است و خبرنگاری تصویری هم
پایه گزارشگری تصویری و در ادامه گزارشگری
تصویری می تواند پایه مستند سازی تصویري باشد. البته گزارشگری و اجرای تصویری، استرس
ها و فشارهایی هم دارد که در عالم مکتوب نیست.
از همین دردسر ها
بگویید؟
به عنوان مثال ما در
برنامه متن و حاشیه که در دوره قبلی ریاست جمهوری روي آنتن می رفت، نمی توانستیم مسئولان
را نقد کنیم چون این انتقاد را به ما وارد می ساختند که می خواهیم از مدیران دولتی
مچ گیری کنیم، یا اینکه دعواهای دولت و مجلس اجازه نمي داد که برخی مسائل را مطرح کنیم. ما به عنوان رسانه نمی توانيم فضا را مشوش
کنیم.
تاثیر فضای تاثیر فضای سیاسی را بر تولید برنامه
های سیاسی، چگونه ارزیابی می کنید؟
به نظر من تاثیر
مستقیم دارد، مثلا سر ماجرای زیریبافان در برنامه صبح با خبر، سوالی درباره
خانواده شهدا مطرح شد و پس از آن متهم شدیم که قصد تضعیف دولت را داریم. مشکل حوزه سیاسی در کشور ما این است
که همه حرف سیاسی می زنند، این مسئله روی رسانه تاثیر می گذارد. موضوع اين است كه بسیاری از سیاست
مداران ما دکتر و مهندس هستند اما درس سیاست نخوانده اند، سیاست یک علم است که
بسیاری ندارند اما در فضای سیاسی کار می کند. در حاليكه در حوزه های دیگر مثل حوزه
فرهنگی همچون تئاتر یا
سینما، افراد تحصیل کرده و متخصص حضور دارند.
نظرتان
درباره شبکه های فارسی زبان ماهواره ای که سالها است برنامه ها شبانه روزی خبری و
سیاسی را برای مخاطبان داخلی در نظر گرفته اند، چیست؟
به نظر من، ما شبکه های فارسی زبان ماهواره ای
را بزرگ کرده ایم، بیهوده ترسیدیم. در حالی که پتانسیل های خودمان را فراموش کرده بودیم.
تنها دو سه تا شبکه سیاسی ماهواره فارسی زبان هستند که حرفه ای کار می کنند اما در
حوزه تولیدات، كار ما بسیار بیشتر است، آنها چندان تولید ندارند. برخی ما را با آن
شبکه های قیاس می کنند در برخی از مسائل تکنیکی این قیاس امکان دارد به عنوان مثال
آنها در برخی از مسائل فنی و تکنیکی از ما مجهز هستند. اما مشکل کار این است که در مسائل محتوایی ما
را با آنها قیاس می کنند که
این نشدنی است. مثلا در سریال سازی، سریال هایی که آنها می سازند ما هیچ وقت نبايد و نمی توانیم
به این موضوعات بپردازیم. به دلیل اينكه خیلی از سریال های آنها بنیان خانواده را به
لرزه می اندازند و ما نمی توانیم برای خوش آمد برخی و رقابت با آنها، نمونه سریال های جم را بسازیم،
یا در بحث مربوط به سبک زندگی ما نمی توانیم مانند من و تو برنامه بسازیم چون آن
برنامه ها از سبک زندگی غربی نشات می گیرند و ما نمي توانیم چنین نمونه هایی
بسازیم. ما هم برنامه های خوبی داریم اما چون حجم شبکه های زیاد شده اند برنامه های خوب دیده نمی شوند در حالی که
شبکه های ماهواره ای فارسی زبان تنها هشت ساعت برنامه و سه بار پخش دارند. از نظر
محتوای آنها در مقايسه با برنامه های ما هیچ حرفی برای گفتن ندارند. برنامه های
تولیدی آنها حرفي براي گفتن ندارد. اما محتوایی نمی توانیم مانند آنها باشیم و نباید باشیم چون
ما به دنبال سبک زندگی ایرانی و اسلامی هستیم. امیدوارم تیم مدیریت رسانه ملی میدان را
برای جوانان باز کند.
در حال حاضر مشغول چه کاری هستید؟
در حال ساخت مستند
ای ده قسمتی برای دهه فجر هستم.
