شهریورماه امسال مسابقات آسیایی در اینچئون کره‌جنوبی برگزار و تیم ملی تنیس روی میز کشورمان نیز به این دوره از مسابقات اعزام خواهد شد. در این میان پای صحبت‌های یکی از بازیکنان تیم ملی تنیس روی میز بانوان می‌نشینیم و از نظرات ایشان در خصوص نحوه اعزام و مشکلات لیگ بانوان جویا می‌شویم.
در ابتدا بفرمایید چه شد به لیگ عراق دعوت شدید؟
این سومین بار بود که برای لیگ عراق بازی می‌کردم. یک بار در تیم سلیمانیه ـ بخش کردنشین عراق ـ بازی کردم. پارسال هم برای همین تیمی که امسال بازی کردم، یعنی تیم المنافع الریاضی بغداد، یک تیم دولتی کشور عراق.
چگونه ارتباط زدید که شما را به لیگ خودشان دعوت کردند؟
من ارتباطی برقرار نکردم، بلکه آنها از طریق ایرانیانی که آنجا بودند با بازیکنان داخل ایران ارتباط برقرار و شماره مرا پیدا کردند و تماس گرفتند و گفتند می‌آیی بازی کنی؟ با توجه به مبلغی که پیشنهاد می‌کردند، دیدم از لیگ ایران بیشتر است و من هم برای تأمین هزینه‌های ورزشم باید درآمد لازم را کسب کنم و دعوت آنها را پذیرفتم.
سطح بازی‌های لیگ عراق را در مقایسه با لیگ بانوان ایران چگونه ارزیابی می‌کنید؟
سطح بازیکنان آنها خیلی بالا نیست، ولی نسبت به دو سال پیش که به آنجا رفتم، بازیکنانش پیشرفت خوبی کرده‌اند و هر دوره عده‌ای از بهترین بازیکنانشان را به یکی از بهترین کمپ‌های چین می‌فرستند تا از نزدیک با تمرینات روز آنها آشنا شوند و تحت آموزش آنها باشند. شنیده‌ام که دو سال پنج بازیکن را فرستاده بودند و همین طور پارسال پنج نفر دیگر و امسال هم همین طور. به این ترتیب دارند نهایت تلاششان را می‌کنند که سطحشان را بالا بیاورند. خود بازیکنانشان هنوز با سطح تنیس روی میز خانم‌های ایران فاصله زیادی دارند، ولی با توجه به این که دارند سعی می‌کنند این ورزش را گسترش بدهند و در لیگشان از بازیکنان خارجی استفاده کنند تا برای بازیکنان داخلی آنها انگیزه شود، از بازیکنان ایرانی استفاده می‌کنند و امسال برای اولین بار از بازیکنان مصری هم استفاده کرده بودند. یکی از بازیکنان تیم ملی مصر هم حضور داشت که بازیکن خیلی خوبی بود. آنها دارند تمام تلاششان را می‌کنند که پیشرفت کنند.
غیر از شما و بازیکن مصری از کشور دیگری بازیکن نگرفته بودند؟
از ایران من و منصوره رضایی بازیکنی از اصفهان بودیم و آن بازیکن مصری و بازیکن دیگری نیامده بود. البته شنیدم اینها به دنبال آوردن بازیکن از سایر کشورهای اسلامی و عربی هم هستند. پارسال از سوریه هم بازیکن آورده بودند. شنیدم که امسال می‌خواستند از ترکیه هم بیاورند، ولی با توجه به این که شرایط امنیتی عراق زیاد مساعد نیست، بازیکن‌های خارجی کمتری شرکت کرده بودند.
بازی با حریفان خارجی چیزی به تجربیات شما افزود؟
بی‌تأثیر نیست. حتی با این که سطح بازی‌شان از خود من پایین‌تر است، همین که فراتر از مرزهای کشورم از بازی بازیکنان کشورهای دیگری شناخت پیدا کنم، قطعاً روی بازی‌ام تأثیر می‌گذارد. من بازیکن تیم ملی مصر را 3ـ0 بردم که همین اعتماد به نفسم را در مقابل بازیکنان تیم ملی مصر هم بالا برده است، چون بازیکنان مصر از لحاظ Ranking از ما سر بوده‌اند.
Rank این خانم از شما بالاتر بود؟
پیگیری نکردم، ولی در مسابقات قهرمانی تیمی توکیوی ژاپن جزو بازیکنان تیم ملی مصر بود.
لیگ کشورهای عرب کی هست و چند کشور شرکت می‌کنند؟
فکر می‌کنم در مهرماه برگزار می‌شود. محل برگزاری آن کشور مراکش است و همین باشگاه عراقی‌ای که برایشان بازی کردم از من خواستند در آن مسابقات هم برایشان بازی کنم، ولی فکر نمی‌کنم با من قرارداد مالی ببندند. این لیگ می‌تواند بسیار مفید باشد، چون هم مصر و هم امارات سال‌هاست دارند برای بازیکنان خانم تنیس روی میز خوب هزینه می‌کنند و خوب است من هم بروم و در آنجا خودم را محک بزنم و اگر بتوانم مقام بیاورم، شاید بتوانم برای سال‌های آتی در لیگ آنها شرکت کنم.
بین این کشورها، بازیکنان کدام کشورها را حریفان قَدَری می‌دانید؟
بازیکنان تیم مصر از لحاظ Ranking جهانی از همه بهتر هستند. قطر در حال پیشرفت است، ولی به پای بازیکنان مصر و بازیکنان داخلی خودمان نمی‌رسند، اما خیلی تلاش می‌کنند، یعنی اگر تلاش ما در همین سطح بماند و آنها با همین سرعت به تلاششان ادامه بدهند از ما پیشی خواهند گرفت. کشور عراق الان در شرایط امنیتی بدی به سر می‌برد، اما حاضر است لیگ تشکیل و پول‌های کلان بدهد و بازیکن‌های خوب را دعوت کند و در همین شرایط به هر شکل که هست مسابقات لیگ را برگزار کند. حالا به من دو هزار دلار داده‌اند، چون وضعیت باشگاه‌ها و لیگ ما را می‌دانند، ولی قطعاً برای جذب آن بازیکن مصری که در کشور خودش قراردادهای خوبی می‌بندد پول بیشتری می‌دهند. آنها کاملاً سایت‌های تنیس روی میز ایران را رصد و وضعیت تمام بازیکنان ما را شناسایی می‌کنند و کاملاً در جریان وضعیت لیگ تنیس روی میز، بازیکنان و باشگاه‌های ایران هستند.
انتظارتان برای ارتقای لیگ تنیس روی میز بانوان ایران چیست؟
خیلی دلم می‌خواهد وضعیت لیگ بانوان ایران به‌قدری ارتقا پیدا کند که نیاز نداشته باشم در شرایطی که امنیت کشوری مثل عراق چندان مساعد نیست به چنین کشوری بروم و بازی کنم. چرا به عنوان بازیکنی که Ranking من خیلی خیلی بالاتر از بازیکنان عراقی است و در کشوری زندگی می‌کنم که شرایط امنیتی آرامی در آن برقرار است و وضعیت اقتصادی بسیار بهتری از عراق داریم، باید برای انجام مسابقه به آنجا بروم؟ ما شرکت‌ها و مؤسسات فراوانی داریم که می‌توانند خیلی خوب در بخش ورزش سرمایه‌گذاری کنند. چرا به عنوان یک بازیکن تیم ملی ایران باید به عراق بروم و با چنین مبلغ پایینی بازی کنم؟ شاید این طور تصور شود که دو هزار دلار برای یک هفته مبلغ خوبی است، ولی این حاصل سالیان سال زحمتم هست. از وقتی که به دنیا آمده‌ام دارم با توپ و راکت تنیس روی میز زندگی می‌کنم. این قرارداد یک هفته من نیست، این قرارداد یک عمر زحمتم است. دوست دارم شرایط طوری باشد که اسپانسرها بهتر جذب شوند و در لیگ ایران آن قدر تأمین باشم که لازم نباشد زندگی‌ام را به خطر بیندازم و در چنین کشور ناامنی برای تأمین درآمد تنیس روی میز بازی کنم. خیلی‌ها به من گفتند ممکن بود به خاطر دو هزار دلار زندگی‌ات به خطر بیفتد، ولی فکر می‌کنم به عنوان بازیکنی که همه عمرم را وقف این ورزش کرده‌ام، کار درستی کرده‌ام. مگر عمر ورزشی‌ام به عنوان یک زن چقدر خواهد بود؟ بالاخره باید یک مقدار از این زحمتی را که کشیده‌ام درآمد کسب کنم و حاصل زحماتم را بگیرم و اگر روزی خودم نتوانستم بازی کنم، سرمایه‌ای داشته باشم که بتوانم شاگردانی را تربیت کنم که در سطح ایران، آسیا و جهان حرفی برای گفتن داشته باشند و طبیعی است باید این سرمایه را از تنیس روی میز کسب کنم، چون این ورزش شغل من است.
چه صحبتی با مسئولین امر دارید؟
تمام خواسته‌ام از مسئولین این است که شرایط لیگ ما را بهتر کنند. شرایط لیگ خانم‌ها در همه رشته‌های ورزشی خوب نیست. چرا باید یک مدیر باشگاه موقع بستن قرارداد با من سر 500 هزار تومان چانه بزند؟ خیلی زشت است. شرایط لیگ ما باید خیلی بهتر از اینها باشد. مسئولین باشگاه‌های ما اگر ورزشی باشند می‌فهمند یک ورزشکار در هر رشته‌ای که هست چقدر زحمت کشیده تا به اینجا رسیده است و سر پول با او چانه نزنند و بدانند قراردادی که دارند با آن بازیکن می‌بندند خیلی کمتر از حق اوست.
نظرتان در باره نحوه اعزام به بازی‌های آسیایی اینچئون چیست؟
الان دو بازیکن مرد و یک بازیکن زن قرار است به بازی‌های آسیایی اینچئون اعزام شوند. خانم ندا شهسواری دوست عزیز من است و برای ایشان آرزوی موفقیت می‌کنم، اما لازم است این نکته را یادآوری کنم که در رده‌بندی‌ای که در ایران برگزار شد، چندین بار اول شدم، اما ثمره‌ای از اول شدنم ندیدم.
بر اساس Ranking جهانی ایشان جلوتر هستند یا شما جلوتر هستید؟
بر اساس Ranking جهانی ایشان جلوتر است و گفته‌اند برای مسابقات اینچئون بر مبنای Ranking جهانی می‌برند. این حرف درست است. سئوالم این است که پس رده‌بندی را برای چه می‌گذارند؟ در رده‌بندی من اول شدم. شرکت کردم و زحمت کشیدم. همین طور در بخش آقایان هم برادرم تنها بازیکنی بود که خودش انتخاب شد و آقای افشین نوروزی و آقایان نوشاد و نیما عالمیان بازیکنان انتصابی بودند. من و برادرم تنها بازیکنانی در ایران بودیم که با زحمت خودمان انتخاب شدیم. هم من اول شدم و هم برادرم اول شد. فکر می‌کنم می‌توانم در اینجا اعتراض کوچکی داشته باشم، ولی در نهایت هر چه تصمیم کمیته فنی، مربیان تیم ملی و مسئولین فدراسیون باشد، در جهت منافع کشور و ملتمان هست و انتقادی به آنها ندارم و حتماً تصمیم‌گیری‌شان همه‌جانبه است، اما ته دلم این حرف بود که بگویم من و پوریا امسال با زحمت اول شدیم و حقمان بود که این مقام اولی در جایی دیده شود که دیده نشد. سه سال پیش هم در رده‌بندی اول شدم، اما برای کاپ آسیا کس دیگری را بردند که شش ماه قبل اول شده بود. چند بار است این اتفاق برایم پیش آمده است که هیچ خیری از اول شدنم نمی‌بینم.
آیا در مسابقات آسیایی کسی که Ranking جهانی بالاتری دارد نباید شرکت کند؟
اگر کسی در رده‌بندی در ایران مقام بالاتری بیاورد، باید این امکان را پیدا کند که در مسابقات برون‌مرزی شرکت کند تا Rankingاش بالا برود. اگر این امکان برایش فراهم نشود، طبیعی است این موقعیت از او سلب می‌شود. بالا رفتن Ranking جهانی منوط به شرکت در مسابقات بین‌المللی است. بازیکنی که به‌رغم شایستگی‌ها و اول شدن‌هایش چنین امکانی را نمی‌یابد، چه جوری می‌تواند Ranking خود را بالا ببرد؟ بازیکن شایستگی‌های خود را در رده‌بندی ایران نشان می‌دهد و حق اوست برای مسابقات بین‌المللی برود. افراد باید بر اساس مسابقات انتخاباتی داخل ایران اعزام شوند تا بتوانند Ranking خود را بالا ببرند، والا Ranking که آمپول نیست که به کسی تزریق کنند.
فکر می‌کنم برای مسابقات اینچئون باید مسابقات رده‌بندی برگزار می‌شد و یا بر اساس آخرین رده‌بندی داخلی می‌بردند، چون بازیکن برای رسیدن به این رده‌بندی زحمت کشیده است. اول شدنم در رده‌بندی داخل ایران تاکنون هیچ ثمره‌ای برایم نداشته است. هر بار که اول می‌شوم، هیچ خیری از آن نمی‌بینم. چرا باید این طور باشد؟ من زحمت می‌کشم تا در مسابقه‌ای قهرمان شوم. این واقعاً درددل و گلایه‌ای بود که می‌خواستم از طرف خود و برادرم مطرح کنم، شاید در جایی مسئله زحمت بازیکنان هم در نظر گرفته شود.
