جوان آنلاین: وقتی سوت آغاز هجدهمین دوره جام ملت‌های آسیا به صدا درآمد، تصور بر این بود که مثل همیشه مدعیان قهرمانی و قدرت‌های سنتی فوتبال قاره کهن رقبا را یکی پس از دیگری کنار می‌زنند و با رسیدن مقابل هم برای قهرمانی می‌جنگند، اما اوضاع آنطور که مدعیان و هواداران‌شان پیش‌بینی می‌کردند پیش نرفته و نمی‌رود.
شگفتی‌ها و غافلگیری‌ها در همان مرحله گروهی خود را نشان داد؛ وقتی استرالیا با ازبکستان مساوی کرد، ژاپن به عراق باخت، کره جنوبی با دو تساوی مقابل اردن و مالزی متوقف شد و عربستان مقابل تایلند به چالش خورد، مشخص بود که این جام با بقیه جام‌ها و دوره‌های قبل تفاوتی آشکار دارد. حالا دو روز از مرحله یک‌هشتم نهایی هم گذشته و مرحله یک‌چهارم نهایی با حضور تاجیکستانی که امارات مغرور را کنار زد و اردنی که عراق را مغلوب کرد متفاوت‌تر هم شده است. صعود تاجیکستان، یعنی اینکه هیچ تیمی در آسیا دیگر از قبل بازنده نیست، حتی اگر مقابل بزرگان سنتی قاره قرار بگیرد.
روی صحبت ما دقیقاً با ملی‌پوشان کشورمان است. تیمی که خیلی‌ها اینجا در ایران منتظر قهرمانی‌اش نشسته‌اند و شاید بیراه هم نباشد اگر عنوان کنیم حتی قبای قهرمانی هم برای ایران دوخته‌اند، اما باید حواسمان ششدانگ جمع باشد که همیشه درست از همین‌جا ضربه خورده‌ایم. ایران به مصاف سوریه می‌رود، تیمی که هرچند طی ۳۰ بازی گذشته، ۱۸ بار مقابل ایران شکست خورده و تنها یک‌بار پیروز شده (۱۱ بازی هم مساوی شده)، اما نباید از یاد ببریم که حتی در زمان شکست هم تا حد توان آزارمان داده و مفت‌باز نبوده است. تیمی که بدون تعارف یک فوتبال چرک و فیزیکی ارائه می‌دهد. یک فوتبال اعصاب خردکن که روی روح و روان همه راه می‌رود، اما مهم‌تر اینکه نتایج مرحله گروهی و شگفتی‌های تمام نشدنی این جام باعث می‌شود حتی به سوریه همیشه بازنده هم با نگاه محتاط‌تری نگریست و اصلاً نباید تصور یک بازی ساده را داشت.
یادمان باشد که تیم ما مقابل هنگ‌کنگ با چالش روبه‌رو شد و فراموش نکنیم که سوریه اگر چیزی بیشتر از هنگ‌گنگ نباید که هست، قطعاً کمتر از آن هم نیست. بنابراین تصور برتری راحت مقابل این تیم قطعاً نتیجه‌ای دور از انتظار را به همراه خواهد داشت و اگر در باد پیروزی‌های قبلی بخوابیم خیلی سخت شلاق خواهیم خورد. بد نیست در این خصوص نگاهی گذرا به نظرات برخی پیشکسوتان داشته باشیم تا بهتر متوجه حساسیت و سختی دیدار با سوریه شویم.
حمیدرضا بابایی: «سوریه هیچ وقت حریف دست و پا بسته‌ای برای ایران نبوده و در این بازی هم تلاش می‌کند که به نتیجه دلخواه‌اش برسد و یک مرحله بالاتر برود و حتی چند پله‌ای در رده‌بندی فیفا نیز صعود کند.»
ضیا عربشاهی: «تیم ملی همیشه توانسته این تیم‌ها را شکست بدهد، اما به سختی. نباید ملی‌پوشان ما خودشان را از پیش‌برنده بدانند، چون سوریه تیم گردن‌کلفتی است. باید کار را در ۹۰ دقیقه تمام کنیم و زود به گل برسیم.»
مجید جلالی: «سوریه تیم خوبی است و همیشه این تیم بیشتر از اینکه فنی باشد، فیزیکی بوده است. ما هم خوشبختانه یکی از تیم‌های خوب آسیا از لحاظ فیزیکی هستیم و نیمکت خوبی هم داریم، اما شرایط بازی در مرحله حذفی بسیار متفاوت است و باید مراقب بود.»
به تمام این اظهارنظر‌ها باید این نکته مهم را هم اضافه کرد که سوریه با نسخه‌پیچی هکتور کوپر آرژانتینی تیمی متفاوت از سال‌های قبل است. کوپر به خوبی توانسته اندیشه‌ها و تاکتیک‌های خود را در تیم ملی سوریه پیاده کند. این تیم تنها با یک گل خورده در مرحله گروهی صعود کرده و با این تفاسیر اصلاً نباید آن‌ها را دست‌کم گرفت.
