به گزارش جوان آنلاین به نقل از میزان، پناهجویان و مهاجران با نرخ بی‌سابقه‌ای در گور‌های بی‌نشان در سراسر اتحادیه اروپا دفن می‌شوند و اجسادشان در سردخانه‌های کشور‌های مدعی حقوق بشر در سراسر قاره سبز انباشته می‌شوند.
به گزارش «گاردین»، دست‌کم هزار و ۱۵ زن، مرد و کودک که در یک دهه گذشته در مرز‌های اروپا جان خود را از دست دادند، پیش از شناسایی دفن شدند.
گور‌های بی‌نشان این افراد در امتداد مرز‌های کشور‌های اروپایی با علف‌ها پوشانده شده‌اند.
این گور‌ها در کشور‌های مختلف اشکال متفاوتی دارند؛ سنگ‌های سفید در یونان، صلیب‌های چوبی در لامپدوزای ایتالیا، تخته‌هایی با علامت Monsieur X در شمال فرانسه و قبر‌هایی با پلاک NN در لهستان و کرواسی.
در یکی از جزایر اسپانیا گور‌ها با شماره قایق غرق شده مشخص شده‌اند؛ روی یکی از قبر‌ها نوشته شده شده است: مهاجر قایق شماره ۴. ۲۵/۰۹/۲۰۲۲.
گور‌های بدون علامت در سراسر اروپا در جزایر قناری، لامپدوزا، مالت، سیسیل، فرانسه، اسپانیا، ایتالیا، لهستان، بلاروس و یونان وجود دارند.
پارلمان اروپا در سال ۲۰۲۱ قطعنامه‌ای را تصویب کرد و براساس آن از کشور‌های اروپایی خواستار شناسایی افرادی شد که در مسیر‌های مهاجرت جان خود را از دست می‌دهند؛ این درخواست شامل ایجاد یک پایگاه داده هماهنگ برای جمع‌آوری جزئیات اجساد نیز می‌شد؛ با وجود این، در سراسر کشور‌های اروپایی، این موضوع به‌عنوان یک خلا قانونی، بدون داده‌های متمرکز و یا هیچ فرآیند یکسانی برای برخورد با نهادها، باقی مانده است.
گاردین و کنسرسیومی از خبرنگاران با همکاری دانشمندان پزشکی قانونی کمیته بین‌المللی صلیب سرخ و دیگر محققان، سازمان‌های غیردولتی و آسیب‌شناسان، تعداد مهاجران و پناهندگانی را که در دهه گذشته در طول دهه گذشته جان خود را به‌صورت ناشناس در مرز‌های اتحادیه اروپا از دست دادند، پیگیری کردند؛ این تیم با بازدید از ۲۴ گورستان و همکاری با محققان، بیش از هزار گور بی‌نشان را پیدا کردند.
دست‌کم ۲ هزار و ۱۶۲ جسد هنوز شناسایی نشده‌اند؛ برخی از این اجساد در سردخانه‌ها، سالن‌های تشییع جنازه و حتی کانتینر‌های حمل‌ونقل در سراسر قاره انباشته می‌شوند.
اما این‌ها نوک کوه یخ هستند؛ در این مدت بیش از ۲۹ هزار نفر در مسیر‌های مهاجرت اروپا جان خود را از دست دادند که اکثریت آن‌ها مفقود هستند.
به گفته دونیا میاتوویچ، کمیسر حقوق بشر اروپا، کشور‌های اتحادیه اروپا در اجرای تعهدات خود براساس قوانین بین‌المللی حقوق بشر، به کلی این مشکل را نادیده گرفته‌اند.
وی تاکید کرد: ابزار وجود دارد؛ ما آژانس‌ها و کارشناسان پزشکی قانونی را داریم، اما آن‌ها باید از سوی دولت‌ها وارد عمل شوند.
کمیسر حقوق بشر اروپا در ادامه گفت که ظهور جناح راست سخت و فقدان اراده سیاسی احتمالا مانع توسعه یک سیستم مناسب برای رسیدگی به تراژدی مهاجران گمشده خواهد شد.
فقدان هماهنگی باعث می‌شود خانواده‌های گیج و سردرگم برای گذر از بوروکراسی محلی و غالبا خارجی در جست‌وجوی بستگان گمشده تلاش کنند؛ بیشترین تعداد درخواست‌ها از سوی افغانستانی‌ها، عراقی‌ها، سومالیایی‌ها، گینه‌ای‌ها و مردمی از جمهوری دموکراتیک کنگو و اریتره بوده است؛ تاکنون ۲۸۵ درخواست به نتیجه رسید.
با کاهش بودجه حمایتی دولت‌های اروپایی، روند کمرنگ فعلی برای کشف گور‌های بی‌نشان در حال از بین رفتن است و امید خانواده‌های مهاجران مفقود شده به شکلی مداوم کمرنگ می‌شود.
کشور‌های اروپایی معمولا اجساد ناشناس مهاجران و پناهجویان را به مدت یک سال در سردخانه‌ها نگهداری می‌کنند؛ این سردخانه‌ها عمدتا کانیتنر‌هایی هستند که از آژانس‌های بشردوستانه مانند صلیب سرخ به امانت گرفته شده‌اند.
پس از این مدت، این اجساد چه شناسایی شده باشند، چه نه دفن خواهند شد؛ در برخی موارد، اجساد در گور‌های دسته‌جمعی به خاک سپرده شده‌اند.
همین داستان در کشور‌های حاشیه اتحادیه اروپا نیز وجود دارد و گور‌های بی‌نشان بسیاری در امتداد مرز‌های این کشور‌ها پراکنده شده‌اند؛ این گور‌ها در واقع، گواهی بر وجود بحران هستند.
نبود اطلاعات از وضعیت مهاجران، پیامد‌های عملی شدیدی برای خانواده‌هایشان دارد؛ همسران و فرزندان آن‌ها ممکن است نتوانند بدون گواهی فوت از حقوق خود استفاده کنند و یتیم‌ها را نمی‌توان بدون داشتن وضعیت مشخص به فرزند خواندگی سپرد یا پذیرفت.
گاهی اقوام مهاجران و پناهجویان گمشده سال‌ها در تاریکی رها می‌شوند.
یک دهه پس از یک فاجعه کشتی غرق شده در سال ۲۰۱۳، خانواده‌های داغدار همچنان هر ساله در لامپدوزا جمع می‌شوند و همچنان به دنبال پاسخ هستند.
