جوان آنلاین: ماجرای زندگی عاشقانه جانباز شهید احمد خانچی و همسرش، نمونه‌ای از زندگی صبورانه همسران جانبازان را به تصویر می‌کشد. شاید چنین تصویر‌هایی را صرفاً بتوانیم در کشورمان یا کشور‌هایی سراغ بگیریم که ایستادگی و صبر با فرهنگ‌شان عجین شده است...
در دفاع مقدس و پس از آن، زنان چه به عنوان مادر، خواهر، دختر یا همسر دوشادوش مردان‌شان ایستادند و جنگیدند. اگر به سخنان مقام معظم رهبری رجوع کنیم، می‌بینیم که ایشان به جایگاه زنان در دفاع‌مقدس و دیگر آوردگاه‌های حساس و مهم توجه خاصی دارند، چراکه اگر مردان در جبهه‌های جنگ اسلحه به دست می‌گرفتند، بی‌شک مادر یا همسر مثل کوه پشت او ایستاده بود تا بتواند با فراغ بال در جبهه‌های جنگ حضور داشته باشد. از این رو، حماسه‌آفرینی زنان چیزی کم از رزمندگی مردان‌شان نداشته و ندارد.
بعد از اتمام دفاع‌مقدس، جنگ هنوز برای برخی از اقشار ادامه داشت. جانبازان و خانواده‌های‌شان از این جمله بودند، اما اگر خانواده یک جانباز ناگزیر شریک درد‌ها و رنج او می‌شدند، دختری که می‌پذیرفت با یک جانباز ازدواج کند، خود را به دل سختی‌هایی می‌انداخت که به راحتی می‌توانست وارد آن نشود و بی‌تفاوت از کنارش عبور کند.
در واقع بانوانی که پذیرفتند با یک جانباز ازدواج کنند، همانند بسیجی‌هایی هستند که داوطلبانه به میدان جنگ قدم گذاشتند. با این تفاوت که یک رزمنده چند ماه به جبهه اعزام می‌شد، اما یک دختر در ازدواج با یک جانباز، می‌پذیرفت که سال‌ها در جبهه رزم دیگری حضور پیدا کند و شریک درد‌ها و رنج‌های همسر جانبازش باشد.
زندگی عاشقانه لیلا کامران محمدی با همسرش جانباز شهید احمد خانچی از همین جنس است. او سال ۱۳۸۰ با جانبازی ازدواج کرد که سال ۶۵ مجروحیت یافته بود. سال بعد (۱۳۶۷) جنگ تمام شد و کامران محمدی ۱۳ سال پس از اتمام جنگ تصمیم گرفت زندگی و آینده خود را در معرض ترکش‌ها و اثرات این جنگ قرار دهد. او پذیرفت با یک جانباز قطع نخاعی ازدواج کند و شریک مشکلات او باشد.
این چنین نگاهی به زندگی، نشئت گرفته از همان منشی است که سال‌ها پیش باعث شد ملت ایران با دست خالی در برابر دشمنی که از سوی ابرقدرت‌ها حمایت می‌شد، ایستادگی کند. چنین نگاهی از همان انگیزه‌هایی نشئت می‌گیرد که باعث شد هشت سال دفاع مقدس مردم ایران، چون الگویی به جهانیان معرفی شود. این نگاه را نمی‌توان با مسائل مادی اندازه‌گیری کرد. معیار اندازه‌گیری این طرز زندگی تفاوت دارد. از همین روست که یک دختر جوان می‌تواند سال‌ها در کنار یک جانباز قطع نخاعی زندگی کند و با داشتن چهار فرزند قد و نیم قد باز هم از خوبی‌ها و زیبایی‌های زندگی مشترکش صحبت کند.
ما در کشورمان از چنین بانوانی کم نداریم. همین‌ها بودند که رزمنده در دامان خود پرورش دادند و همین‌ها بودند اگرچه یکبار هم سلاح بر دست نگرفتند، سال‌ها در عین گمنامی و مظلومیت، جهاد کردند و هیچ گاه ادعایی نداشتند.
