سرویس شبکه های اجتماعی جوان آنلاین: محمد ایمانی طی یادداشتی در کانال تلگرامی خود نوشت: پروفسور هاجون چَنگ شهروند کره جنوبی که از سال ۱۹۹۰ در دانشکده اقتصاد دانشگاه کمبریج تدریس می‌کند، برنده جایزه گونار میردال در سال ۲۰۰۳ است. او درکتاب #نیکوکاران_نابکار، درباره تجربه توسعه اقتصادی کُره و اهمیت مبارزه با قاچاق و نابودی منابع ارزی می‌نویسد:
"در دهه ۱۹۷۰... در مدارس به ما می‌آموختند که وظیفه میهنی ما حکم می‌کند کسانی را که سیگار خارجی می‌کشند، گزارش کنیم. ضرورت داشت ارز صادرات برای واردات ماشین آلات به کار گرفته شود؛ ارز به‌راستی خون و عرق جبین سربازان صنعتی ما بود که در کارخانه‌ها دست‌اندرکار جنگ صنعتی بودند.
کسانی که با خرید‌های بیهوده مانند سیگار قاچاق، ارز را هدر می‌دادند، خائن به شمار می‌رفتند. هزینه کردن ارز در موارد غیرضرور ممنوع بود و شدیدا ممانعت می‌شد، حتی خرید خودرو‌های کوچک و نوشیدنی و شیرینی. این کار از طریق اعمال ممنوعیت‌های وارداتی، تعرفه و عوارض سنگین گمرکی برای کالا‌های تجملی صورت می‌گرفت.
سفر‌های خارجی جز با مجوز دولت برای معامله تجاری یا تحصیل ممنوع شد... دولت روی ارز کمیاب کنترل مطلق اعمال کرد و تخلف از آن می‌توانست #مجازات_مرگ درپی داشته باشد... ".
در کنار تدابیر اقتصادی و اصلاح ساز و کار‌ها در حوزه ارزی، اقدامات قضایی و امنیتی برای برخورد با التهاب آفرینان، قیمت سازان مصنوعی، سفته بازان و سوداگرانی که احساس امنیت می‌کنند و با خاطر آسوده، به اقتصاد کشور آسیب می‌زنند، یک ضرورت فوریت دار است.
اکنون اغلب عناصر مخرب بازار در دو حوزه رسانه‌ای و میدانی، احساس امنیت می‌کنند و حال آن که به معیشت مردم و ثبات کشور -به نیابت از اتاق جنگ اقتصادی دشمن- ضربه می‌زنند. اگر واقعیت میدان، جنگ اقتصادی است، باید بر بازیگران این جنگ ناجوانمردانه، سخت گرفت.
