سرويس دانشگاه جوان آنلاين: در حالی که سال گذشته هیچ دانشجویی برای اعزام به خارج مشمول دریافت بورسیه نشده، وزیر علوم راه بورسیه شدن را برای گروهی از دانشجویان باز می‌داند؛ دانشجویانی که دستشان در جیب خودشان است!
در حالی که سخنان اخیر وزیر علوم حکایت از نزدیک شدن داستان جنجالی بورس خارج از کشور به پایان راه خود داشت، منصور غلامی در حاشیه دهمین جشنواره بین‌المللی فارابی در جمع خبرنگاران سخنانی بر زبان آورد که حکایت از باز بودن راه استفاده از بورس خارج برای گروهی خاص از متقاضیان داشت.
اعزام با هزینه شخصی
وزیر علوم، تحقیقات و فناوری در بخشی از سخنان خود در خصوص شیوه‌های اعزام دانشجو به خارج گفت: «به دو صورت اقدام به اعزام دانشجو به خارج می‌شود؛ در یک روش دانشگاه‌ها اقدام به اعزام دانشجو می‌کنند که در حال حاضر این روند کند شده است چراکه اکثر دانشگاه‌ها اقدام به راه‌اندازی دوره دکتری کرده‌اند و روش دوم، اعزام با هزینه شخصی و با حمایت دانشگاه‌ها است که این نوع اعزام یک روند عمومی در دانشگاه‌های کشور است.» توضیحاتی کوتاه و موجز که به نوعی بازخوانی آیین‌نامه اعطای بورس تحصیلی و اعزام دانشجو به خارج از کشور، مصوب ۱۲/۱۲/ ۱۳۶۸ وزارت فرهنگ و آموزش عالی است (که از سال ۱۳۷۹ به بعد، وزارت علوم، تحقیقات و فناوری نام گرفته) و در آن تأکید شده که انتخاب و اعزام دانشجویان به دانشگاه‌ها و مؤسسات آموزش عالی خارج از کشور بر عهده این وزارتخانه است.
اعطای بورس کند شده است
کافی است حدود دو هفته عقب برویم و گفت‌وگوی غلامی با خبرگزاری ایرنا را مرور کنیم که در آن تأکید کرده: «وزارت علوم در حال حاضر ۱۵۰ دانشجوی بورسیه در خارج از کشور دارد. این وزارتخانه سال گذشته هیچ بورسیه‌ای را به خارج از کشور اعزام نکرد و امسال هم برنامه‌ای برای بورسیه نداریم.»
شفاف‌سازی لطفاً!
اما معنای این اعزام چیست و تأکید وزیر علوم بر «روند عمومی در دانشگاه‌های کشور» برای اعزام دانشجو به خارج از کشور با هزینه شخصی چیست؟ آیا این سخنان حکایت از آن دارد که اعزام به خارج اگر با هزینه شخصی باشد و حمایت دانشگاهی را داشته باشد، امتیازی ویژه است که پیش روی برخی متقاضیان تحصیل در خارج از کشور قرار دارد؟ امتیازی مشابه آن امتیازاتی که پیش روی بورسیه‌ها قرار می‌گرفت؟ ابهامی بزرگ که اگر به معنی ملزم کردن متقاضیان تحصیل در دانشگاه‌های دیگر کشور‌ها به هماهنگی با دانشگاه‌های داخلی باشد، بی‌معنی جلوه می‌کند و اگر معنای آن، ارائه امتیازاتی ویژه به آن دسته از داوطلبان اعزام به خارج باشد که نیازی به دریافت بورس تحصیلی ندارند و به اصطلاح دستشان در جیب خودشان است، ناعادلانه به نظر می‌رسد و محل اشکال است؛ وضعیتی که بهتر است هرچه سریع‌تر در خصوص آن شفاف‌سازی شود.
