سرویس ورزش جوان آنلاین: قهرمانی تیم ملی کبدی بانوان ایران در بازی‌های آسیایی جاکارتا یکی از افتخارات بزرگ ورزش کشور در سال ۹۷ بود. تیمی متشکل از ملی‌پوشان باانگیزه، با تکیه بر توانایی ها، عشق خود به وطن و هدایت سرمربی خارجی پا به رقابت‌ها گذاشت تا در نهایت به سیطره هندی‌ها پایان دهد. یازدهمین طلای کاروان ایران را زنان کبدی‌کار به دست آوردند، مدالی که اولین طلای تیمی در تاریخ ورزش بانوان کشورمان بود. فریده ظریف‌دوست از جمله ملی‌پوشان باتجربه‌ای بود که سهم زیادی در این قهرمانی داشت. به همین بهانه در آخرین روز‌های سال پای صحبت‌های کاپیتان تیم کبدی بانوان نشستیم.
سال ۹۷ را چطور پشت سر گذاشتید؟
من از ۱۰ سالگی ورزش کبدی را حرفه‌ای شروع کردم؛ یعنی همه وقت، زندگی و کارم را معطوف این رشته کردم. خیلی وقت‌ها به‌رغم همه محرومیت‌های استان سیستان و بلوچستان روزی سه جلسه تمرین داشتم و حتی ساعت چهار صبح در محل تمرین حاضر می‌شدم. همه این سختی‌ها را برای پوشیدن پیراهن تیم ملی به جان خریدم. به این هدف رسیدم و این تازه اول راه بود. ۱۲ سال است ملی‌پوش هستم و برای موفقیت در بازی‌های آسیایی چهار سال تلاش کردم. همه فکر و ذکرمان قهرمانی در جاکارتا بود و با برنامه پا به بازی‌ها گذاشتیم. خوشبختانه امسال تغییر و تحولات خوبی در فدراسیون کبدی صورت گرفت؛ تا قبل از این تنها به چند بازیکن و از یکی دو استان خاص بها داده می‌شد و در عوض بازیکنان سایر استان‌ها برای حضور ثابت در تیم ملی جان می‌کندیم. البته هنوز کار زیاد داریم، ولی همین که از بازیکنان همه استان‌ها استفاده می‌شود و تبعیض‌ها کمتر شده باعث خوشحالی کبدی‌کاران است.
رؤیای کبدی‌کاران ایران با غلبه بر هند به حقیقت پیوست. بانوان ملی‌پوش چگونه در بازی‌های آسیایی به این هدف دست یافتند؟
همدلی بازیکنان در بازی‌های آسیایی به اوج رسید و به عنوان کاپیتان تیم ملی قبل از هر بازی و به ویژه فینال به اتاق بچه‌ها می‌رفتم و به آن‌ها روحیه می‌دادم تا بر استرس‌شان غلبه کنند. از طرفی همه ملی‌پوشان با تمام وجود می‌خواستند با کسب عنوان قهرمانی دل مردم شاد شود. مسئولیت بزرگی به گردن‌مان بود، ولی به یاری خدا از عهده این مسئولیت بزرگ برآمدیم. تا قبل از فینال جاکارتا چندین بار با تیم هند که رقیب اصلی‌مان بود بازی کرده بودیم و چیزی برای از دست دادن نداشتیم. هرچه در چنته داشتیم رو کردیم تا طلای بازی‌های آسیا به ایران برسد. از طرفی حضور سرمربی هندی کمک زیادی به ما کرد. خانم شایلا تکنیک‌ها و تاکتیک‌ها را به خوبی به ما آموزش داد. تنها فرق ما با تیم هند این است که آن‌ها دائم در اردو هستند و تمرین می‌کنند. با آمدن مربی هندی و قبل از بازی‌های آسیایی شاید هفته‌ای دو روز استراحت داشتیم، ولی قبلاً این‌گونه نبود.
تیم ملی کبدی بانوان در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۰ روی سکوی سوم ایستاد، در بازی‌های اینچئون ۲۰۱۴ نایب قهرمان شد و در سال ۲۰۱۸ نیز به عنوان قهرمانی قاره دست یافت. روند رو به رشد کبدی بانوان در این سال‌ها چطور تداوم داشته است؟
چند بازیکن باتجربه و قدیمی از جمله خودم، در ترکیب تیم ملی حضور داشتند. خب ما در بازی‌های ۲۰۱۰ گوانگژو با تیم هند بازی کردیم. البته در آن دوره ما نیمکت‌نشین بودیم و در آخرین بازی به این نتیجه رسیدند که ما را به زمین بفرستند. با این حال باید بگوییم در آن دوره ما با ناداوری به مقام سوم آسیا رسیدیم و در حقیقت ایران باز هم هند را برده بود. در نیمه‌نهایی با هند بازی کردیم و یک پوئن مهم را به تیم ایران ندادند. اگر این اتفاق نمی‌افتاد صد در صد ما به فینال می‌رسیدیم. این باخت درس بزرگی برای ما بود. در اینچئون هیچ تیمی را دست‌کم نگرفتیم؛ در بازی‌های ۲۰۱۴ در حالی نایب‌قهرمان شدیم که در فینال به تیم هند باختیم چراکه آن‌ها برای شکست ایران برنامه‌ریزی ویژه داشتند. منتها انتقام را در جاکارتا گرفتیم. ما هم برای غلبه بر رقیب اصلی‌مان برنامه‌ریزی کردیم و با استفاده از همه تجارب‌مان به مقام قهرمانی رسیدیم.
به عنوان کاپیتان تیم ملی کبدی بانوان چه انتظاری از مسئولان ورزش دارید؟
ما خیلی پرتوقع نیستیم. من از استانی آمده‌ام که محروم است و به سختی پله‌های ترقی را طی کردم. انتظار زیادی از مسئولان نداشته و نداریم. همین که اردوهای‌مان به‌موقع و به خوبی برگزار شود و جایزه های‌مان را پرداخت کنند راضی هستیم. هنوز خبری از پرداخت پاداش‌ها نیست. ما هم وضعیت اقتصادی کشور را درک می‌کنیم. باور کنید ما هم درک می‌کنیم که چرا پاداش بازی‌های آسیایی هنوز پرداخت نشده است. اما توقع‌مان این است که مسئولان هم درک کنند ما به عنوان ورزشکار هیچ شغل و درآمد دیگری نداریم. ضمن اینکه ما به عنوان ورزشکار حرفه‌ای هیچ قراردادی هم نداریم که به آن دل خوش کنیم. ما عاشقانه برای ایران می‌جنگیم. حداقل انتظارمان این است که لااقل هزینه ایاب و ذهاب‌مان را پرداخت کنند تا باز هم بتوانیم برای کشورمان افتخارآفرینی کنیم.
چه اهداف بزرگ‌تر دیگری برای آینده دارید؟
قهرمانی آسیا را که کسب کردیم، اما یکی از آرزوهایم این است که روزی بتوانم برای ایرانم در بازی‌های المپیک مدال بیاورم. دعا می‌کنم کبدی هم به جمع رشته‌های المپیکی اضافه شود تا ما نیز به این آرزوی‌مان برسیم. فعلاً که خبری از المپیکی شدن ما نیست، ولی گفته می‌شود احتمال اضافه شدن این رشته در ادوار بعدی بازی‌ها وجود دارد. المپیک ۲۰۲۰ را از دست دادیم، ولی برای دوره‌های بعدی دعا می‌کنیم. شک نکنید در صورتی که کبدی المپیکی شود قطعاً یکی از مدال‌آوران کاروان ایران خواهد بود.
وضعیت ورزش بانوان ایران و عملکرد ورزشکاران زن در آوردگاه‌های مختلف را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
به طور کلی ورزش بانوان نسبت به گذشته پیشرفت چشمگیری داشته، چه از نظر کسب نتایج و چه از نظر توجه مسئولان. البته هنوز در بسیاری از بخش‌ها جای رسیدگی بیشتر هم وجود دارد و به عنوان یک ملی‌پوش امیدوارم با مساعدت همه مسئولان شرایط ورزش بانوان بهتر و بهتر شود. از بها دادن به بانوان ورزشکار ضرر نمی‌کنند چراکه زنان ایرانی بسیار قوی هستند و برای رسیدن به موفقیت‌های بیشتر به حمایت‌های بیشتر نیاز دارند.
