رابطه تان با سینما و تلویزیون چطور است؟
متأسفانه رابطه زیادی ندارم. آخرین کار سینمایی من به نام «به وقت خماری» است به کارگردانی محمد حسین لطیفی بعد از آن هم کاری نداشته‌ام. تلویزیون هم متأسفانه همین طور.
فکر می‌کنید سینمای ایران با فیلم‌های روی پرده چقدر می‌تواند حال آدم‌ها را خوب کند؟
امیدوارم با دیدن فیلم‌های خوب این اتفاق برای مخاطبان ما بیفتد. قطعا این اتفاق می‌افتد وگرنه سینمای ما تا به حال ورشکسته می‌شد. این در حالی است که ما می‌بینیم سینما دارد به عمر خود ادامه می‌دهد. در امریکا روندی در سینما طی می‌شود که سینما بیش از هر رده سنی بتواند با بچه‌ها ارتباط برقرار کند یعنی گروه سنی هدف، بچه‌ها هستند یعنی بر این باورند که باید طوری فیلم بسازیم که در وهله اول بچه‌ها مخاطب باشند و در وهله دوم بزرگ‌ترها.
بچه‌ها در سینما چه جایگاهی دارند؟
متأسفانه در سینمای ما برای بچه‌ها کم فیلم ساخته می‌شود. به نظر من نه فقط امریکا که بایددر هر کشوری هدف بچه‌ها باشند و فیلم‌هایی با محوریت بچه‌ها ساخته شود. سینماگران ما باید با بچه‌ها آشتی کنند. آشتی با بچه‌ها یعنی آشتی با مخاطب عام واین برای سینمای ما بسیار اهمیت دارد.
آثار سینما و تلویزیون ضعیف شده‌اند! چه کار باید کرد. چرا اخلاق و معنویت کمرنگ شده است؟
به نظر من این موضوع بر می‌گردد به انتخاب مخاطب. ما هر چقدر برای مخاطب عام هزینه کنیم، به همان نسبت معنویت و اخلاقیات بالا‌تر می‌رود. ما سرشار از ادبیات غنی هستیم. باید از این‌ها کمال استفاده را بکنیم.
سینما رسالت فرهنگی دارد و باید مردم را به سمت فضائل اخلاقی و ارتقای فرهنگ رهنمون باشد. به نظر شما سیاستگذار‌ها چقدر نقش دارند و بی‌برنامگی چقدر در این امر مؤثر است؟
هر دو این‌ها نقش دارند. هم سیاستگذار فرهنگی و هم متولیان امر با بی‌برنامگی هایشان روی این قضیه تاثیر دارند. امیدوارم همه تلاش کنند تا سینما رو به جلو حرکت کند.
