پژوهشگران دانشگاه شیراز در تحقیقات خود تلاش کردند با کاربرد نانوسلولز، در جهت بهبود خواص بستهبندیهای مواد غذایی تولید شده از نشاسته و ژلاتین گام بردارند.
این مواد ضمن داشتن فرآیند تولید راحتی و داشتن مقاومت بسیار بالا در برابر نفوذ رطوبت و هوا هزینه پایینی نیز دارند.
استادیار دانشکده فناوریهای نوین دانشگاه شیراز با اشاره به این مطلب که یکی از مواد جایگزین برای بستهبندیهای پلاستیکی، استفاده از پلیمرهای طبیعی است، عنوان کرد: «پلیمرهای طبیعی معمولاً خواص بستهبندی ضعیفتری نسبت به پلیمرهای سنتزی دارند، اما این محدودیت را میتوان با استفاده از افزودنیهای نانومقیاس، مانند نانوسلولز و نانوذرات رس برطرف کرد و میزان استحکام و عبوردهی گازها و رطوبت را در این نوع پلیمرها بهبود داد. به همین منظور در این تحقیق تلاش شد تا اثر اضافه کردن نانوسلولز و کیتوسان به فیلمهای متشکل از ترکیب نشاسته و ژلاتین بر خواص این نوع بستهبندیها مورد بررسی قرار گیرد.»
به گفته محمدمهدی ظرافت، بر اساس نتایج به دست آمده از این تحقیق، مواد نانومقیاس از جمله نانوسلولز میتوانند منجر به بهبود خواص فیلمهای پلیمری طبیعی ساخته شده از نشاسته و ژلاتین شوند و جایگزین مناسبی برای بستهبندیهای پلیمرهای سنتزی باشند. وی در این خصوص گفت: «همانگونه که اشاره شد معمولاً استحکام مکانیکی پلیمرهای طبیعی پایین است، اما نتایج این تحقیق نشان داد که اضافه کردن نانوسلولز به ماتریس فیلم میتواند استحکام مکانیکی نشاسته را تا ۵۰ درصد افزایش داده و به طور همزمان عبوردهی رطوبت و اکسیژن را نیز کاهش دهد.» به گفته این محقق با توجه به زیست تخریبپذیری فیلمهای پلیمری طبیعی بزرگترین مزیت آن در حفاظت از محیط زیست است و باید تلاش شود در میان مدت این نوع بستهبندیها و بستهبندیهای مشابه صرف نظر از قیمت تمامشده جایگزین مواد پلیمری سنتزی شوند. این نتایج در صنایع بستهبندی مواد غذایی نظیر صنایع بستهبندی شیرینی، میوه، مواد پروتئینی از جمله گوشت و مرغ و... قابل کاربرد خواهد بود.
این تحقیقات حاصل تلاشهای دکتر محمدمهدی ظرافت، صمد صباغی، اعضای هیئت علمی دانشگاه شیراز و مجید نوربخش سلطانی، دانشآموخته کارشناسی ارشد دانشگاه شیراز است.