جواد محرمي
رئيس سازمان سينمايي كشور با وجود اينكه نزديك به 40سال سابقه فعاليت در عرصه كلان فرهنگي كشور دارد، شرايط فرهنگي كشور را در اين مدت درحال درجا زدن مي‌داند و البته از برنامه و چشم‌انداز 10 ساله سينمايي هم سخن مي‌گويد.
محمد مهدي حيدريان در حالي در تازه‌ترين گفت‌و‌گوي خود با يكي از نشريات از طراحي چشم‌انداز 10 ساله براي سينماي كشور سخن مي‌گويد كه اساساً پس از نزديك به يك سال از روي كار آمدن، هنوز برنامه عملياتي مشخصي براي اداره امور سينما ارائه نكرده‌است و همچنان نوع مديريتش بر محور مصاحبه و حرف مي‌چرخد. حيدريان سال گذشته نيز در اولين اظهار‌‌نظرش پس از روي كار آمدن از لزوم تحول ساختاري و سيستمي سخن گفته بود، اما اين اصطلاح را نيز در حد همان حرف رها كرد. حيدريان در حالي مدعي است كه براي سينماي كشور چشم‌انداز 10 ساله و برنامه اجرايي پنج ساله در نظر دارد كه از ابتداي انقلاب اسلامي در حوزه فرهنگي حضور داشته و مديريت كرده است، او بر اين اذعان دارد كه وضعيت فرهنگي حال حاضر كشور تفاوتي با ابتداي انقلاب نكرده و پيشرفتي حاصل نشده است. حيدريان در پاسخ به اين سؤال كه مخاطب جهاني نه ما را مي‌بيند و نه ما را مي‌شناسد، نه سهمي از بازار براي ما كنار مي‌گذارد، پاسخ مي‌دهد: «ببينيد ما سعي كرديم اين مسائلي را كه مطرح مي‌كنيد، خودمان تا حدي برطرف كنيم و اين ايراد به خودمان وارد نشود تا بگويند شما كه بلد بوديد اين روضه‌ها را بخوانيد پس چرا وضع‌تان اين است،بنابراين تلاش كرديم يك برنامه جامع براي سينما بنويسيم.»
او در پاسخ به اين پرسش كه اگر بخواهيم بي‌تعارف بگوييم بايد اعتراف كنيم سازمان سينمايي فعلي انگار بناست با يكسري مدير هميشگي به كارش ادامه بدهد، مي‌گويد: «من هيچ‌وقت از سينما جدا نشدم، بلكه در آن مدتي هم كه مستقيم درگير سينما نبودم، به طور عملياتي‌تر در سينما مشغول بودم!»
پاسخ‌هاي حيدريان درباره دو بخش ملي و بين‌المللي فجر هم نشان مي‌دهد كه نبايد به اثربخشي فجر در معادلات فرهنگي زياد اميدوار بود. رشد رتبه بخش بين‌الملل در جهان حداقلي‌ترين افقي است كه مي‌تواند ترسيم شود، تفكيك اين دو بخش بار مالي عظيمي ايجاد كرده‌است و برخلاف جشنواره‌هاي معتبر جهان بدون ايده و فكر مركزي خاصي برگزار مي‌شود. حيدريان از هر دري گفت جز بودجه‌هاي نجومي و بي‌سابقه‌اي كه در دوره مشاورت و معاونت وي بروز و ظهور يافته است؛ ريخت و پاش‌هايي كه در سال‌هاي موسوم به اقتصاد مقاومتي انجام‌شده و رشد عجيب و غيرمنطقي را نشان مي‌دهد، آن هم بدون هيچ راهبرد و خروجي مؤثري.
