به گزارش ندای صبح، چماق در اقدامات فرهنگی عصر
معاصر ایران نقش اساسی بازی می کند. زمانی که رضا خان با سفر به کشورهای خارجی و
مشاهده پیشرفت آنها به این نتیجه رسید که علل اصلی پیشرفت غربی ها عدم حجاب و پوشش
است و پس از بازگشت به ایران بدون کوچکترین اقدام فرهنگی و زمینه سازی برای هدف
خود، به چماق داران خود دستور داد تا در بازار و اماکن عمومی چادر از سر زنان
بکشند تا به گمان خود زمینه پیشرفت مردم را فراهم سازد که در ادامه این اقدام سلبی
با مقاومت مردم و زنان مواجه شد.
شرایط این روزهای ایران نیز
دست کمی از آن دوره ندارد جایی که مسایل فرهنگی زیر چکمه های نیروی انتظامی له می
شود و به جای حل موضوع صورت مسئله به طور کامل پاک می شود.گشت ارشاد تکرار مسیر
ناموفقی است که تجربه آن را در داشته ایم.حتی به جرات می توان گفت بحث گشت ارشاد
تمام اقدامات موثر نیروی انتظامی را زیر سوال برده است و به دلیل بازی در زمینی که
تخصصی در آن ندارد باعث برانگیختن حساسیت مردم به این نیروی خدوم شده است.
امروزه شاهد آن هستیم که نهادی
های فرهنگ ساز از قبیل صدا وسیما ملی و دانشگاه و خانواده و سایر قسمت های دیگر
کارایی خود را از دست دادند، صداوسیما درگیری بازی های سیاسی شده است و از رسالت
خود فاصله بسیاری گرفته است، فضای دانشگاه ها امنیتی و سیاست زده شده است و
خانواده آنطور که باید و شاید بر فرزندان شان کنترل ندارند، مجموع این عامل باعث
سردرگمی و تضعیف ارزش های فرهنگی در جامعه شده است.در این جاست که شانه خالی کردن
نهادهای فرهنگی فضا را برای نیروهای نظامی باز می کند و خشونت به جامعه تزریق می
شود تا شاهد نوعی از پوشش باشیم که بیشتر بوی اعتراض و نوعی مخالف مدنی می دهد.
وجه مشترک این دو دیدگاه
جایی است که هر دو تغییر پوشش زنان را، راهی برای پیشرفت می بینند که یکی برای
رسیدن به پیشرفت و مدرنتیه و دیگری پیشرفت معنوی و تزکیه نفس را هدف قرار داده اند.
از مهم ترین ایرادات این طرح
می توان به تصمیم گیری برای پوشش زنان بدون حضور و نظر خواهی نماینده ای از جنس
خودشان است که به عنوان بخشی از جامعه این حق را دارند در مورد پوشش لباس خود اعمال نظر کنند که متاسفانه به دلیل تصمیم
گیری های از بالا به پایین نادیده گرفته می شوند.
به نظر می آید عرصه فرهنگی
نیازمند نگاه دلسوزان و متخصصینی است که دل در گروه این خاک دارند.
