سال‌هاست كه شاهد چنين مسائلي هستيم. چوب اين بي‌توجهي‌ها را سال‌ها پيش هم خورده‌ايم. همان زمان كه فوتبال ايران تعليق شد. متأسفانه ما فكر مي‌كنيم تمام دنيا همين چهار ديواري ايران است. همه چيز را يا بازي يا سياسي مي‌بينيم و تصور مي‌كنيم كه هر تصميمي ما مي‌گيريم درست است. نه، اينطور نيست. قوانين بين‌المللي مشخص است. مسئولان جهاني دور هم مي‌نشينند، با استفاده از پيشنهادات صاحب نظران هر رشته تصميم‌گيري كرده و قانون وضع مي‌كنند. قانوني كه همه فدراسيون‌هاي سراسر جهان موظف هستند به آن احترام گذاشته و انجامش دهند. اما ما به اين مسئله مهم بي‌توجه هستيم. چون كار را به كاردانش نمي‌سپاريم و چوب آن را هم مي‌خوريم. همانطور كه پيش‌تر هم خورده‌ايم. آقاياني كه سركار مي‌آيند ورزشي نيستند و تنها به فكر حفظ خود و جايگاهشان هستند و فرصتي براي رسيدگي به چنين مسائل و مشكلاتي ندارند.
اگر مسائل را جدي بگيريم، خطري تهديدمان نمي‌كند. اصولي و ديپلماتيك بايد برخورد كرد. اگر بخواهيم كار سختي نيست. ايراني‌ها هوش و زكاوت بالايي دارند. اما تنگ نظري‌ها، خود محوري‌ها، بغض و حسد‌ورزي نمي‌گذارد كار درست پيش برود. مسائل ملي را در نظر نمي‌گيرند، وگرنه با اين همه حقوقدان آيا نمي‌توان يك اساسنامه بين‌المللي و مطابق با قوانيني كه كميته بين‌المللي المپيك براي همه فدراسيون‌هاي سرتاسر دنيا وضع كرده نوشت؟ مگر مي‌شود نتوانيم؟ اين يك خيانت است. بي‌توجهي به مسائل ملي، ميهني و هر مسئله ديگري كه به خاك اين كشور ضرر و آسيب وارد كند يك خيانت است. مي‌خواهد در هر كجا و هر لباسي باشد. از المپيك لندن اين اخطار به فدراسيون‌هاي ورزشي جهان داده شده كه اساسنامه‌هاي خود را براساس قوانين كميته ملي المپيك تنظيم كرده و مانع از دخالت دولت‌ها و زير سؤال رفتن استقلال فدراسيون‌ها شوند. چه كرده‌ايم. ما اساسنامه داريم، فقط نياز به تنظيم و اندكي تغيير دارد. مگر چقدر زمان مي‌برد، بيشتر از يك هفته، 10روز؟ مگر اينكه نخواهيم كه اگر اين طور باشد، خيانت كرده‌ايم. به ايران، مردم و كشتي ايران خيانت كرده‌ايم.
