نویسنده: احمد محمدتبريزي
مديرکل هنرهاي نمايشي در افتتاح پرديس تئاتر مستقل مشهد با اشاره به افزايش تماشاخانه‌هاي خصوصي در تهران بيان كرد كه در تهران بين 90 تا 120 نمايش هر شب روي صحنه مي‌رود و به نسبت سال ۹۱ رشدي نزديک به چهار برابري داشته‌ايم. هرچند اين اظهارنظر روي كاغذ از رشد كمي آثار نمايشي سخن مي‌گويد، ولي به لحاظ كيفي آثار نمايشي پسرفت داشته‌اند.
از نخستين روزهاي آغاز به كار دولت يازدهم، تئاتر يكي از مسائل مورد مناقشه ميان هنرمندان و دولت بود. اهالي تئاتر كه انتظار داشتند با روي كار آمدن دولت جديد فضا و شرايط بهتري براي كار تجربه كنند پس از مدت كوتاهي متوجه شدند با اعمال سياستهاي فرهنگي تازه، تغييري در شرايط كاري و حرفه‌اي‌شان ايجاد نخواهد شد.
با اينكه مهدي شفيعي، مديرکل هنرهاي نمايشي خبر از افزايش آمار نمايش‌ها در شهر تهران داده، ولي بايد اذعان كرد سياستهاي فرهنگي علي جنتي و علي مرادخاني در سه ساله اول دولت روحاني، آسيب‌هاي زيادي را به گروه‌هاي تئاتري و پيشكسوتان اين هنر وارد كرد. هر روز كه از عمر دولت مي‌گذشت انتقادات از سياستهاي فرهنگي دولت بالا مي‌گرفت و ماجرا تا جايي ادامه پيدا كرد كه افرادی چون بهروز غريب‌پور لب به انتقاد گشود و بي‌توجهي دولت يازدهم به تئاتر را آزاردهنده دانست. بهزاد فراهاني هم از تبديل شدن تماشاخانه‌هاي شهر به دكاني براي كاسبي انتقاد و ابراز اميدواري كرد دولت براي اين وضعيت كاري انجام دهد.
نمونه عيني اين نقل قول‌ها را با روي صحنه رفتن آثار سخيف و بي‌كيفيت در سالن‌هاي مهم پايتخت به خوبي مي‌توان ملاحظه كرد. وضعيت به گونه‌اي پيش رفته كه امروز تئاتر شهر و تالار وحدت خالي از آثار فاخر، ارزشمند و باكيفيت شده‌اند و حتي تالار وحدت به عنوان قطب فرهنگي كشور براي درآمدزايي، مراسم رونمايي از خودرو برگزار مي‌كند. ديگر تماشاخانه‌هاي مهم شهر مثل ايرانشهر هم حال و روز خوبي ندارند و نمايش‌هايي ضعيف و كم مخاطب را به خود مي‌بينند. حرف‌هاي شفيعي شايد از اين منظر خوب باشد كه با افزايش سالن‌هاي خصوصي گروه‌هاي جوان و كم‌تجربه فرصتي براي ديده شدن پيدا مي‌كنند، ولي آيا اين افزايش ارزش از دست رفتن بنيه هنري و فرهنگي كشور را دارد؟ تماشاخانه‌هاي خصوصي با هنرمندان و گروه‌هاي جوان و تازه‌كار به راه‌شان ادامه مي‌دهند، ولي تكليف سالن‌هاي اصلي شهر چه مي‌شود؟ تئاترشهر مدتي است هيچ نمايش فاخري به خود نديده و رو به اجراي مجدد آثار پرمخاطب گذشته آورده است. تالار وحدت هم همين وضعيت را دارد و شايد در سال يك نمايش مخاطب‌پسند به خود ببيند.
