يكي از معضلات بزرگ و حل نشدني ورزش ايران طي سال‌هاي گذشته، بحث حضور خارجي‌ها در كشور است. استفاده از مربيان باتجربه و كارآمد و بازيكنان خوب و تأثيرگذار در رشته‌هاي مختلف مي‌تواند باعث پيشرفت و موفقيت‌هاي زيادي شود. اين مسئله‌اي است كه در ورزش جهان كاملاً جا افتاده و تمامي كشورها با استفاده از بازيكنان و مربيان خارجي در تمامي رشته‌ها به اهداف خود نزديك مي‌شوند.
اما همين مسئله جا افتاده و نرمال در دنياي ورزش در كشور ما به موضوعي حاشيه‌اي، دردسرساز و بعضاً محروم‌كننده تبديل شده است.
امروز فوتبال ايران پرونده‌هاي مفتوح زيادي را به سبب شكايت مربيان و بازيكنان خارجي در فيفا دارد. سرمربي تيم ملي فوتبال هردم، دم از جدايي مي‌زند، در بسكتبال سرمربي تيم ملي ناگهان و بدون مقدمه از ايران مي‌رود و با تيمي ديگر قرارداد مي‌بندد، واليبال توانايي حفظ مربيان خارجي را ندارد و...
خوب كه نگاه مي‌كنيم به وضوح مي‌توانيم مشاهده كنيم كه ورزش ايران اينقدر كه بابت حضور خارجي‌ها در حال ضربه خوردن است، از آنها استفاده نمي‌برد. بايد ديد علت اصلي اين اتفاق چيست؟ علت چيست كه رئيس فدراسيون بسكتبال بعد از صحبت‌هاي محكم در خصوص شكايت از بائرمن حالا مي‌گويد به نتيجه‌اي نرسيده‌ايم، كجاي كار فدراسيون فوتبال مي‌لنگد كه كارلوس كرش هر وقت دلش مي‌خواهد نواي رفتن سر مي‌دهد و چه اشكالي در واليبال وجود دارد كه نميتواند سرمربي خارجي را حفظ كند يا اصلاً چگونه ممكن است فلان بازيكن خارجي بدون اينكه حتي ثانيه‌اي بازي كرده باشد، برود و طلب حق و حقوق كند و جالب‌تر اينكه ما را هم محكوم كند.
اولين چيزي كه پيرامون اين مسائل به ذهن مي‌رسد، نوع قراردادي است كه فدراسيون‌ها و ورزش ايران با اين افراد منعقد مي‌كنند. بروز اين همه مشكل و اين همه خطر از سوي چهره‌هاي ورزشي خارجي و حرفه‌اي نشان‌دهنده آن است كه ما در مسئله عقد قرارداد با آنها دقت لازم را نداريم. درك بائرمن، مرد حرفه‌اي بسكتبال آلمان به طور حتم اينقدر كاركشته هست كه سابقه و اعتبار خود را به راحتي زير سؤال نبرد، بنابراين با اطمينان از اينكه كار درستي انجام مي‌دهد، ايران را ترك و با تيم ديگري قرارداد مي‌بندد يا مردي چون كارلوس كرش در دنياي فوتبال اينقدر بالا و پايين ديده كه خوب مي‌داند، نميتواند به همين راحتي حرف از جدايي بزند. به نظر مي‌رسد مسائلي كه در خصوص قراردادهاي اين مربيان يا بازيكنان به اطلاع عموم مي‌رسد تمام واقعيت نيست و ريزه‌كاري‌هايي وجود دارد كه به سود آنها و به ضرر ماست و البته ديده نمي‌شود يا به اطلاع نمي‌رسد.
نكته ديگري كه بايد در اين خصوص مورد توجه قرار گيرد نوع برخورد ما با اين خارجي‌‌هاست، اينكه ما تفكرات آنها را نپسنديم و عليه آنها لابي تشكيل دهيم، اتفاقي است كه به وفور در ورزش كشور افتاده و نمونه آن را مي‌توان در واليبال شاهد بود، واليبالي كه بعد از ولاسكو چندان روي آرامش نديده است. به نظر مي‌رسد براي گذر از اين مشكل و حاشيه خطرساز، بايد اقداماتي اساسي در ورزش كشور صورت گيرد. وزارت ورزش بايد فدراسيون‌ها را مجاب كند تا كميته روابط بين‌الملل خود را تقويت كرده و با استفاده از نفرات كاربلد، تحصيلكرده و به خصوص آشنا به زبان‌هاي بين‌المللي شرايطي را فراهم كنند كه كوچك‌ترين مسئله پنهان و نامفهومي در عقد قراردادها ديده نشود يا اينكه همين حالا بايد نفراتي حضور داشته باشند كه بتوانند در دادگاه از حق ورزش و تيم‌هاي ايران به خوبي دفاع كنند. در مرحله بعد بايد ورزش ايران با بازيكن‌سالاري به شدت مبارزه كند. البته اين مسئله تنها در برخورد با مربيان خارجي ديده نمي‌شود و بايد براي ريشه‌كني آن فكري اساسي كرد.
به هر حال آنچه مسلم است اينكه ورزش ايران نميتواند به نحوي شايسته با دنياي ورزش ارتباط برقرار كند و اين مي‌تواند در دنيايي كه به دنياي ارتباطات معروف است ضربه جبران‌ناپذيري را به ورزش ايران وارد كند، ضربه‌اي كه امروز فوتبال بارها آن را خورده و البته هنوز هم منتظر ضربات بعدي است و بعيد نيست بسكتبال هم طبع تلخ آن را بچشد، پس تا دير نشده بهتر است فكري اساسي در اين خصوص كرد.
