جوايز مدال‌آوران ورزش ايران در المپيک و پارالمپيک با تأخيري طولاني مدت پرداخت شد و با اينکه رئيس‌جمهور موفقيت‌هاي آنها را يکي از عوامل نشاط جامعه خواند، اما واکنش‌ها و اظهارنظرهاي مدال‌آوران پس از مراسم گلايه‌ها و نااميدي آنها از ميزان توجهات به رشته‌هاي موفق را نشان مي‌داد تا اميد به آينده!
مراسمي که بايد ماه‌ها قبل، قبل از آنکه عرق مدال‌آوران خشک شود و در روزهايي که مسئولان با مدال‌هاي آنها پز مي‌دادند برگزار مي‌شد، اما روز گذشته برگزار شد تا پرداخت جوايز وعده داده شده اندکي از بار مشکلات نخبه‌هاي ورزش را سبک کند.
دکتر روحاني در حضور بهترين‌هاي ورزش کشور از افتخاراتي گفت که دل مردم را شاد مي‌کند: «ورزش ما، اميد، نشاط، فرهنگ و امنيت ملي است و وحدت و انسجام ملي ما در کنار ورزش حاصل مي‌شود. ورزش براي ما غرور و وحدت ملي مي‌آفريند.» صحبت‌هاي شيريني که بارها شنيده‌ايم، بارها ديده‌ايم و مسئولان ريز و درشت گفته‌اند يک مدال خوشرنگ يا بازي زيبا مردم را شاد کرده است. اگرچه اميدواريم موفقيت‌ها در ورزش ايران هر روز بيشتر از گذشته شود اما بايد اذعان کرد که استمرار بخشيدن به پيروزي‌ها و شاد کردن دل مردم مستلزم حمايت همه جانبه از ورزشکاران و رشته‌هاي مدال‌آور است و نمي‌توان تنها به وعده و وعيد و شعارهاي زيبا بسنده کرد. سال‌هاست که ورزش به صنعتي حرفه‌اي تبديل شده و مدعيان آن در سراسر دنيا براي تصاحب سکوهاي افتخار بهترين امکانات را در اختيار ورزشکارانشان قرار مي‌دهند و براي اعزام به رقابت‌هاي مهم و حتي تورنمنت‌هاي بين‌المللي تيم‌هايي تا دندان مسلح به مسابقات اعزام مي‌کنند. در حالي که نمايندگان کشورمان در اغلب رشته‌هاي ورزشي از کمبود امکانات اوليه و پيش‌پا افتاده رنج مي‌برند، ولي مجبورند با رقباي قدرتمند جهان رقابت کرده و انتظارات بالا را برآورده کنند. رقابت نابرابر با حريفان در عرصه‌هاي بين‌المللي مدتي محدود جواب مي‌دهد و اگر در اين شرايط موفقيتي هم حاصل شود بدون شک آن را مديون استعدادهاي ناب ايراني و تعصب و غيرت ورزشکارانمان هستيم. منتها هميشه نمي‌توان به غيرت ورزشکاران تکيه کرد و تنها با اين حربه به جنگ حريفان رفت. آماده‌سازي تيم‌ها براي درخشش در بازي‌هايي چون المپيک و پارالمپيک نيازمند امکاناتي در حد و اندازه‌هاي اين بازي‌هاست. تنها در اين صورت است که مي‌توانيم از نمايندگانمان انتظار رسيدن به سکو را داشته باشيم، اما متأسفانه در المپيک ريو همچون به‌رغم اظهارنظرهاي پرطمطراق امکانات لازم براي به اوج رسيدن برخي المپين‌ها فراهم نشد. تا جايي که تيراندازانمان فشنگ براي شليک و تمرين نداشتند! در چنين شرايطي است که بايد نگران کم شدن نشاط و پويايي حاصل از ورزش در جامعه بود. اينجاست که بايد هرچه بيشتر به پروسه حمايت دولت و وزارت ورزش از تيم‌هاي ورزشي توجه کرد، پروسه‌اي که به‌رغم همه شعارهاي داده شده در طول تاريخ ورزش کشور همواره با بي‌مهري‌هاي زيادي روبه‌رو شده است.
مشکل معيشتي يکي از آزاردهنده‌ترين دغدغه‌هاي کل ورزش کشور است (به غير از فوتبال) که مربيان، ورزشکاران و پيشکسوتان را به شدت درگير اين موضوع کرده است. تقريباً همه رؤساي سازمان تربيت بدني سابق و وزراي وزارت ورزش کنوني دم از برطرف کردن اين دغدغه براي هميشه زده‌اند، اما تا به امروز قدمي در محقق شدن اين وعده‌ها برداشته نشده است. نتيجه تأمين نبودن ورزشکاران و نگراني آنها از آينده خود و خانواده‌شان به وضوح در صحبت‌هاي مدال‌آوران آوردگاه ريو ديده مي‌شد. ورزشکاري که در المپيک ريو مدال گرفته، اما پاداشش را شش ماه بعد دريافت کرده مسلماً پس از پايان دوران حرفه‌اي يا حتي به خاطر مصدوميت براي هميشه به فراموشي سپرده مي‌شود. ورزش ما چالش‌هاي زيادي دارد و بي‌توجهي به حال و روز مدال‌آوران و عدم حمايت از آنها را بايد يکي از اصلي‌ترين چالش‌ها دانست. تا همين جا نيز زمان زيادي از دست رفته و در صورتي که هرچه زودتر دغدغه‌هاي مدال‌آوران برطرف نشود در سال‌هاي آتي نمي‌توان باز هم منتظر غيرتي شدن ورزشکارانمان براي فتح قله‌هاي موفقيت باشيم. غيرت و تعصب هميشه ما را به هدفي که داريم نمي‌رساند. مدال‌آوري که بعد از يک درخشش تاريخي با بي‌مهري مسئولان روبه‌رو مي‌شود و همچنان اندرخم مرتفع کردن موانع موجود در مسير موفقيت است بي‌انگيزگي وجودش را فرا مي‌گيرد و ديگر رغبتي به ادامه راه نخواهد داشت. فراموش نکنيم که اين بي‌انگيزگي و دلسردي به نسل جوان به سرعت منتقل شده و تبعات جبران‌ناپذيري به همراه خواهد داشت.
