8 تيرماه در تقويم، روز جهاني مبارزه با سلاح‌هاي ميكروبي و شيميايي نامگذاري شده است. از اين نامگذاري‌ها هم در تقويم‌ها بسيار است، اما شايد بهتر باشد بگوييم و بنويسيم؛ روز مبارزه با استفاده از سلاح شيميايي به جز كاربرد آن عليه ملت ايران!
ارتش عراق با تخلف خود‌آگاهانه از پروتكل 1925 ژنو، بارها و آن هم آزادانه تهاجم شيميايي عليه كشورمان داشتند كه تمامي در سكوت مجامع جهاني صورت گرفت. صدام ملعون برنامه وسيعي از به‌كارگيري سلاح‌هاي شيميايي را در طول جنگ ايران و عراق دنبال مي‌كرد. اما هنوز براي ما سؤال است كه چرا در مجنون، فاو، حلبچه، سردشت، حاج‌عمران و شلمچه قلب هيچ حامي حقوق بشري در جوامع بين‌المللي به درد نيامد و هنوز براي ما سؤال است كه اگر ما ليست شهدا و جانبازان شيميايي‌مان را جلوي درِ سفارت آلمان و فرانسه بزنيم، باز هم نداي آزادي، حقوق بشر و مهد دموكراسي از آنجا بيرون مي‌آيد يا خير؟ به هر رو در سالروز جهاني مبارزه با سلاح شيميايي هستيم و بر آن شديم به عنوان يكي از قربانيان اين سلاح گذري كوتاه بر فعاليت جبهه كفر در برابر اسلام ناب محمدي در آوردگاه دفاع مقدس داشته باشيم.
سلاح شيميايي در برابر موجي از ايمان
پس از حمله ارتش عراق به نمايندگي از جبهه استكبار در 22 سپتامبر 1985 به مرزهاي جمهوري اسلامي و اجراي آتش روي سر ملت بي‌دفاع ايران، خوشحالي و سرمستي تمام فرماندهان بعث را فرا گرفته بود اما پس از اينكه ما توانستيم خود را پيدا كرده و شروع به كار كنيم، ارتش كلاسيك رژيم بعث نتوانست در برابر ما تاب بياورد. موج انساني رهسپار شده در جبهه‌ها عمليات‌هاي موفق را پشت سر مي‌گذاشت. البته از نظر عراقي‌ها و كارشناسان، رزمندگان تنها يك موج انساني بودند، ليكن از نظر ما اين موجي از ايمان وافر ملت ايران بود. به هر حال رژيم بعث با پديدار شدن نشانه‌هاي فروپاشي در ارتش خود، براي اولين بار سلاح شيميايي و تسليحات ميكروبي و شيميايي خود را بيرون كشيد و به شكل گسترده در عمليات خيبر، از آن استفاده كرد. اين حركت به شكل علني مغاير با قرار‌داد ژنو در 1925 بود اما ارتش بعث با استفاده از سلاح كشتار جمعي دست به يك جنايت انساني بسيار فجيع زد اما اين آخرين‌بار براي صدام نبود. بلكه در والفجر 8، حلبچه، شيخ صالح، حاج عمران، شلمچه و... به كرات اين رژيم منحوس اين سلاح را عليه فرزندان امام روح‌الله استفاده كرد. اما سؤال اينجاست كه چرا در زماني كه موسيو ژيواك تكنولوژي و سلاح‌هاي شيميايي و ميكروبي را داشت صادر مي‌كرد، هيچ‌كس صدايش در نيامد. چرا زماني كه شركت‌هاي زير‌مجموعه سيا به همراه فرانسه به نمايندگي از آلماني كه به علت معاهدات پس از جنگ‌جهاني دوم حق فروش تجهيزات و تسليحات نظامي را نداشت، به عراق مواد توليد سلاح شيميايي مي‌فروختند، هيچ صداي بين‌المللي بلند نشد؟ بركات اين معاملات فجايعي چون سردشت، حلبچه و... را آفريد.
مظلوميت ايران در اعتراف ملل متحد
اندكي پس از پايان جنگ، اتفاق ديگري در منطقه افتاد؛ «لشكركشي صدام ديوانه به كويت و از همه جالب‌تر ورود امريكا به اين ماجرا.» اما كمي قبل از اين لشكركشي، اتفاق ديگري در منطقه كردنشين عراق افتاد و انتفاضه‌اي از سوي اكراد روي داد و بعد از نبرد كويت، گزارش نيروهاي ائتلاف و يوني مارك به اين نتيجه رسيد كه صدام و رژيم بعث عليه اكراد عراق و همچنين شيعيان عراق از تسليحات شيميايي استفاده كرده است. به اين ترتيب آنهايي كه خود صدام را تجهيز كرده بودند مجبور شدند تا به رها شدن قلاده‌هاي اين سگ هار اعتراف كنند. اما در همان زمان نيز نكته قابل توجه و تأسف‌بار نبود توجه به ايران و نبود نام ايران در گزارش نيروهاي ائتلاف در استفاده صدام از سلاح‌هاي شيميايي بود.
