پيشكسوتان ورزشي به دست فراموشي سپرده شده‌اند. پيشكسوتان ورزشي كه اغلب رنج خانه‌نشيني و گوشه‌گيري عذابشان مي‌دهد آنقدر از دنياي ورزش فاصله گرفته‌اند كه حضورشان در سالن‌هاي ورزشي با تعجب همگان همراه است. دوربين خبرساز در جريان رقابت‌هاي جام باشگاه‌هاي واليبال آسيا به سراغ يكي از پيشكسوتان قديمي اين رشته رفت، پيشكسوتي كه احتمالاً براي اغلب واليبال دوستان گمنام است. گله و انتقاد تنها كاري است كه از دست زحمت‌كشان قديمي ورزش بر مي‌آيد چرا كه مقامات ارشد سرشان به كار خودشان است و ترجيح مي‌دهند قديمي‌ها در خانه بمانند و مدعي نباشند. اين وضعيت در تمامي رشته‌ها حاكم است و كسي هم تلاش نمي‌كند تا اين مشكل حل شود!
مربيان و ملي‌پوشان كهنه‌كار بسياري هستند كه به جبر زمانه از دنياي قهرماني فاصله گرفته‌اند، دلسوزاني كه شايد اگر داخل گود بودند حال و روز ورزشمان اينگونه نبود. هفته گذشته بود كه باشگاه پرسپوليس جشن تجليل از پيشكسوتان را برگزار كرد. حتماً مصاحبه‌ها و اظهارات مردان قديمي و با تعصب سرخپوشان را ديديد و شنيديد كه چگونه با يك جشن چند ساعته و گرفتن تنديس لبخند به لب‌هايشان آمد. اين در حالي است كه اوضاع فوتبال به مراتب بهتر از ساير رشته‌هاست. هستند فوتباليست‌هاي قديمي كه به عنوان كارشناس و منتقد با رسانه‌هاي مختلف همكاري مي‌كنند يا حتي به عنوان مشاور به برخي باشگاه‌ها مشاوره مي‌دهند، اما براي غيرفوتبالي‌ها حتي اين شرايط نيز مهيا نيست.
كسي خاطرش نيست اعضاي تيم‌ملي واليبال دهه ۷۰ چه كساني بوده، الان كجا هستند و چه مي‌كنند، ملي‌پوشان و مربيان ۱۰-۲۰ سال گذشته بسكتبال چه حال و روزي دارند، كشتي‌گيران مدال‌آور و موسفيد كرده كه هميشه كمكمان كرده‌اند در آسيا و جهان سري در سر‌ها در آوريم در كنج عزلت هستند. مرحوم پودنكي در شرايطي درگذشت كه آقايان مي‌توانستند هزينه درمان او را تأمين كنند، رضا مهماندوست بهترين مربي تكواندو جهان در سال ۲۰۱۱ بارها و بارها از هزينه‌هاي بالاي درمان فرزندان بيمارش ناليد و در آخر هم به سوگ از دادن فرزندش نشست و... چه بسا اگر اين افراد پيشكسوت ورزشي ساير كشور‌ها بودند به اين حال و روز نمي‌افتادند.
شرايط پيشكسوتان هر روز بدتر از قبل مي‌شود، گوشه‌نشيني از يك سو و مشكلات معيشتي از سوي ديگر زندگي را براي آنها سخت كرده. اين در حالي است كه نه وزارت ورزش و نه فدراسيون‌هاي ورزشي كوچك‌ترين توجهي به اين قشر زحمت‌كش نداشته و ندارند. فقط هرچند وقت يك‌بار و براي آنكه ادعا كنند هواي پيشكسوتان را دارند و جوياي حالشان هستند يكي دو نفر از چهره‌هايي كه محبوبيت بيشتري بين مردم دارند و به اصطلاح شناخته‌تر هستند را دور خود جمع مي‌كنند و دم از ارج نهادن به زحمات پيشكسوتان مي‌زنند. منتها موسفيد‌كرده‌هاي ما آگاه‌تر از اين هستند كه شعار‌هاي گاه و بي‌گاه مسئولان فرصت‌طلب را باور كنند.
كلام آخر اينكه، قديمي‌هاي زحمت‌كشيده و خاك ورزش خورده را فراموش نكنيم. پيش از آنكه دير شود و كار از كار بگذرد از تجاربشان استفاده كنيم. وگرنه ساختن مجسمه و تنديس و برگزاري مراسم بزرگداشت در نبودشان جز تأسف و حسرت فايده‌اي ندارد.
