اعتراف روزنامه الشرق الاوسط به سياسي بودن جشنواره‌هاي غربي در قبال فيلم‌هاي ايراني

جشنواره‌هاي غربي محمل سينماگران ضد ايراني

فيلم‌هاي ايراني چند سالي است كه مورد توجه صاحبان جشنواره‌هاي مختلف سينمايي بالاخص در غرب قرار گرفته است. عمده جوايز اين گونه جشنواره‌ها معمولاً به آثار توليد شده توسط كارگردان‌هاي ايراني تعلق گرفته است كه فاكتورها و مؤلفه‌هاي ضد ايراني در آنها ديده مي‌شود. بنا بر اظهارات نگارنده اين گزارش از چند سال پيش تا كنون(حدوداً ۱۰ سال پيش) فيلم‌هاي ايراني در جشنواره‌هاي متعددي كه از آن با عنوان جالب«بازي جشنواره‌ها» ياد مي‌كند، مي‌افزايد: چند سالي است كه جشنواره‌هاي غربي نمايش دادن فيلم ايراني را يكي از ضروريات انتخاب‌هاي خود مي‌دانند. اين در حالي است كه بسياري از فيلم‌هاي به نمايش درآمده در اين جشنواره‌ها از يك دهه گذشته تا كنون در دشمني با نظام حكومتي ايران بوده است. محمد رضا نويسنده «الشرق الاوسط» در ادامه به سياست غربي‌ها در به آغوش كشيدن سينماگران ايراني و فعالان عرصه هنر در كشورمان ذيل بهانه‌هاي مختلف مي‌نويسد: در همين راستا جشنواره ونيز كه سه سال پيش برگزار شد، فيلم «حنا‌مخملباف» را كه با دوربين تلفن همراهش ضبط كرده بود، به نمايش درآورد، چراكه اين فيلم به حوادث پس از انتخابات در تهران مي‌پرداخت. هرچند اين فيلم هيچ توجيه هنري براي حضور در اين جشنواره نداشت و اگر «حنا» از اسم پدرش بهره نمي‌برد و مسائل رسانه‌اي نبود، اين فيلم هرگز قدرت حضور در اين جشنواره را نداشت. همچنين فيلم جعفر پناهي با عنوان«اين فيلم نيست» نيز همچون فيلم «حنا مخملباف» بود، اما جشنواره «كن» اين فرصت را از دست نداد تا به اين طريق از پناهي براي اقداماتش عليه حكومت ايران اعلام حمايت و تقدير كند.
نويسنده اين گزارش به غير از بخش «بازي جشنواره‌ها» در سه بخش مجزاي ديگر با عناوين «روش‌هاي سخت، فريب‌ها، فراري‌ها و مقايسه سينماي ايران و كشورهاي عربي» مباحثي را مطرح مي‌كند. از جمله نكات جالبي كه در اين گزارش وجود دارد، مقايسه سينماي ايران و كشورهاي عربي و همچنين بررسي علل موفقيت‌هاي سينماي ايران به دور از مسائل حاشيه‌اي است. نگارنده اين گزارش در بخشي از نوشتار خود با تشبيه سينماي ايران به «معدن طلا» تأكيد مي‌كند: سينماي ايران پس از انقلاب اسلامي و با توجه ويژه غرب به آن و در كنار يگانه بودن سينماي آن توانست در جشنواره‌ها جايگاهي براي خود كسب كند. اما «سينماي عرب» با چند كشور(از جمله مصر، تونس، سوريه، عراق، مراكش، الجزاير و لبنان ) نتوانست به اين موفقيت دست يابد. يكي از مهم‌ترين دلايل موفقيت ايران در جشنواره‌هاي جهاني، مسائل سياسي در اين كشور است و دليل ديگر نيز مي‌تواند اين باشد كه سينماي ايران خود را «سينماي اسلامي» معرفي مي‌كند. هر چند سينما در جهان عرب را مسلمانان اداره مي‌كنند، اما چنين نامي را براي خود قائل نيستند.
گذشته از برخي دشمني‌ها و تناقضات كه در اين گزارش به چشم مي‌خورد و در فرصتي موسع مي‌بايست به آنها پرداخته شود، اشارات نويسنده اين مطلب به‌طبع ضدايراني جشنواره‌هاي خارجي كه چند سالي است فضاي ضد ايراني خود را تندتر و آشكارتر كرده‌اند، در جاي خودش حائز توجه است. مبحث و سوق دادن و ترغيب كردن سينماگران ايراني در خيانت به ملت، كشور و آرمان هايشان به منظور كسب جوايز مختلف جشنواره‌ها، مدت‌هاست در برخي از رسانه‌هاي داخلي به آن پرداخته مي‌شود. متأسفانه مسئولان سينمايي و سينماگران كشورمان به رغم آگاهي از اين قضيه همچنان به حضور در چنين جشنواره‌هايي آن هم به دلايل مضحك و بچگانه ادامه مي‌دهند.
تذكرات اين رسانه‌ها در حالي است كه به تازگي واقعيت سياسي بودن جايزه اسكار كه به فيلم ضد‌ايراني «آرگو» تعلق گرفت، براي همه كساني كه با تساهل و تسامح خام‌گونه، سياسي بودن اين جشنواره‌ها را انكار مي‌كردند، ثابت شد.