تغافل یعنی خود را به غفلت‌زدن نه غافل‌بودن

جوان آنلاین: حمید کثیری در کانال شخصی خود در پیام‌رسان ایتا نوشت: در همایش هفته گذشته که برای نوجوان برگزار کردیم از این صحبت شد که برای شناخت بچه‌های امروز نیاز داریم وارد دنیای آن‌ها شویم و از آنچه مصرف می‌کنند، حداقل مطلع باشیم. مثلاً وقتی در مورد انیمیشن‌هایی که بچه‌ها می‌بینند، هیچ اطلاعاتی نداریم طبیعی است که نمی‌توانیم به دنیای آن‌ها وارد شویم. اینجای بحث بود که معلمی پرسید: بد نیست که من به بچه‌ها بگویم من هم فلان اَنیمه را دیده‌ام؟! پاسخ دادم تشخیص اینکه بگویی دیده‌ای یا نه به خود شما و آن موقعیت برمی‌گردد، اما اینکه اصلاً ندانی داستان چیست و بچه‌ها در مورد چه چیز صحبت می‌کنند برای تو خوب نیست. قطعاً تو را از مربی بودن دور می‌کند. این غافل بودن از شرایط متربی است، نه تغافل! در تغافل تو آگاهی و حتی از متربی جلوتری، اما عمداً به نحوی برخورد می‌کنی که انگار فلان کار را ندیدی یا نشنیدی یا نمی‌دانی. تغافل یعنی خود را به غفلت زدن نه غافل بودن! تغافل یعنی می‌فهمم، متوجه می‌شوم از تو عقب نیستم، اما به روی خودم نمی‌آورم، به تو گوشزد نمی‌کنم.